Για την προσωπική της εμπειρία με τον καρκίνο και τις αλλαγές που αυτή έφερε στην καθημερινότητά της μίλησε σ’ ένα βαθιά συγκινητικό κι ανθρώπινο επεισόδιο του Alpha Podcast η Μαρίνα Αρμεύτη.

Από την πρώτη στιγμή της διάγνωσής της, η Μαρίνα μίλησε ανοιχτά για την εμπειρία της, επιδιώκοντας να ενθαρρύνει και να στηρίξει άλλα άτομα που βιώνουν κάτι παρόμοιο. Πιστεύει βαθιά στη σημασία του να μοιραζόμαστε και να εκφραζόμαστε, γιατί μόνο έτσι μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τις δυσκολίες και να ενδυναμώσουμε ο ένας τον άλλον. Η εμπειρία του καρκίνου, όπως η ίδια μας διηγήθηκε, είναι ένα ταξίδι μακρύ και γεμάτο προκλήσεις, φόβους και συναισθήματα…

«Θεωρώ τον εαυτό μου αρκετά τυχερό, γιατί διαγνώστηκα νωρίς και ήταν κάτι αντιμετωπίσιμο. Έγινε το χειρουργείο κι ένα μήνα μετά ξεκίνησαν οι χημειοθεραπείες. Σίγουρα από τη μαστογραφία μέχρι τις χημειοθεραπείες, είναι ένας δρόμος που φαίνεται πολύ ανηφορικός και πολύ δύσκολος… Η καθημερινότητά σου αλλάζει αμέσως, γιατί κουβαλάς και την “ευθύνη” είτε απέναντι στα παιδιά σου, είτε απέναντι στους γονείς σου, τους οικείους σου, στο πώς είσαι εσύ για να είναι και οι άλλοι όσο το δυνατόν καλύτερα γίνεται. Από τη μαστογραφία πήγαμε στο ultrasound, από το ultrasound πήγαμε στο MRI, από το MRI στη βιοψία, άρα μέσα σου αρχίζει και καλλιεργείται πιο έντονα η ιδέα ότι μάλλον έχεις κάτι. Όταν μου είπαν ότι είναι κακοήθεια και πρέπει να αφαιρεθεί, σίγουρα εκεί είναι που αντιλαμβάνεσαι ότι αυτό που απευχόσουν και έλεγες “μακάρι να μην είναι αυτό”, είναι αυτό και πλέον μπαίνεις σ’ ένα δρόμο που πρέπει να διαχειριστείς το φόβο, τον πόνο σου, το πώς έρχονται τα πάνω κάτω στη ζωή σου.»

Στην περίπτωση της Μαρίνας, οι χημειοθεραπείες μετά το χειρουργείο, γίνονταν κάθε τρεις εβδομάδες. Οι πρώτες οκτώ, ήταν πάρα πολύ δύσκολες… Ωστόσο η ίδια, δεν το έβαζε κάτω. Αυτό που την κρατούσε στα πόδια της – ειδικά τις μέρες που δεν ήταν καλά και δεν μπορούσε ούτε καν να σηκωθεί από το κρεβάτι – ήταν το να σκέφτεται πως όλο αυτό, δεν ήταν το τέλος του κόσμου.

«Απλά περιμένεις πότε το σώμα σου θα νιώσει καλά. Ένα βήμα τη φορά. Όλα γίνονται πιο ομαλά όταν έχεις ένα υποστηρικτικό περιβάλλον, που τις στιγμές που μπορεί να καταρρεύσεις θα είναι δίπλα σου, θα σε στηρίξουν και θα σε αγκαλιάσουν. Αυτό σου δίνει δύναμη να συνεχίζεις κι όταν πέφτεις να σηκώνεσαι.»

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Η συγκλονιστική και «καθοριστική» εμπειρία της Προέδρου του ΠΑΣΥΚΑΦ με τον καρκίνο (ΒΙΝΤΕΟ)

Η Μαρίνα – εκπαιδευτικός, άνθρωπος των τεχνών και ποιήτρια – μέσα απ’ αυτό το ταξίδι, βρήκε έμπνευση και δύναμη να εκφραστεί δημιουργικά, δημοσιεύοντας πρόσφατα μια συλλογή ποιημάτων βασισμένη στη δική της διαδρομή, το «Υμενόπτερο».

«Υμενόπτερα είναι αυτά τα μικρά έντομα με τα πολύ λεπτά φτερά, για παράδειγμα η μέλισσα. Αν ήξερε πόσο δυσανάλογα μεγάλο είναι το βάρος της σε σχέση με το πόσο λεπτά είναι τα φτερά της, δεν θα μπορούσε να πετάξει… Αλλά αυτά τα λεπτεπίλεπτα κι εύθραυστα φτερά, την κάνουν όχι μόνο να μπορεί να πετάξει, αλλά και να βοηθήσει και τη φύση ολόκληρη. Υμενόπτερο λοιπόν, διότι παρά την ευθραυστότητά μας, μπορούμε να πετάξουμε και να λειτουργήσουμε μ’ έναν τρόπο λειτουργικό και δημιουργικό.»

Η Μαρίνα αυτές τις μέρες, έκλεισε ένα χρόνο από τη μέρα της διάγνωσης και σύντομα, ολοκληρώνει τον κύκλο των χημειοθεραπειών της. Το μετά μπορεί να τρομάζει – καθώς δεν μπορούν όλα ξαφνικά να λειτουργήσουν ακριβώς όπως πριν – αλλά η ίδια κάνει όνειρα και βλέπει πλέον τη ζωή με άλλο μάτι, στέλνοντας το δικό της μήνυμα σε ανθρώπους που ίσως να βιώνουν κάτι παρόμοιο.

«Να το μοιραστεί. Να μιλήσει με οποιοδήποτε άτομο θα μπορούσε να τον ή να την ακούσει, γιατί το μοίρασμα πραγματικά λειτουργεί θεραπευτικά. Να μην ξεχνούμε, πόσο πολύτιμος είναι ο χρόνος που μας δίδεται σ’ αυτή τη γη. Να μην τον σπαταλούμε άδικα.»

Στο επεισόδιο φιλοξενήθηκε και Προϊστάμενη της Ψυχοκοινωνικής Υπηρεσίας του ΠΑΣΥΚΑΦ, Άρτεμις Κοματίνα, η οποία με την εμπειρία της στον τομέα της ψυχοκοινωνικής στήριξης, μας μίλησε μεταξύ άλλων για τα προγράμματα του ΠΑΣΥΚΑΦ, όπως το ΦροντίΖΩ και το ΣυνεχίΖΩ, που προσφέρουν ουσιαστική στήριξη στους ασθενείς και τις οικογένειές τους. Πρόκειται για δύο γυναίκες, οι οποίες μας βοήθησαν η κάθε μία με τον τρόπο της, να κατανοήσουμε το ταξίδι της εμπειρίας του καρκίνου μέσα από δύο διαφορετικές οπτικές γωνίες.