Τη νομική πτυχή του θέματος που προκύπτει, όταν ασθενείς αρνούνται να νοσηλευτούν, να διασωληνωθούν ή να λάβουν θεραπεία, ανέλυσε μιλώντας στην εκπομπή Alpha Ενημέρωση η Επίτροπος Νομοθεσίας, Λουϊζα Ζαννέτου.

Όπως υπογράμμισε, η συγκατάθεση του ασθενούς είναι δικαίωμα του, το οποίο μπορεί να το ασκήσει νοουμένου ότι βρίσκεται σε κατάσταση που μπορεί να αντιλαμβάνεται αυτό το οποίο κάνει.

Λουϊζα Ζαννέτου – Επίτροπος Νομοθεσίας«Επομένως όταν αυτός ο ασθενής δεν είναι σε θέση, λόγω πνευματικής ή φυσικής κατάστασης να εκφράσει τη βούληση του και είναι απαραίτητο να δοθεί άμεση παροχή φροντίδας υγείας, η συγκατάθεση του θεωρείται δεδομένη εκτός αν είναι πρόδηλο από προηγούμενες εκφρασθείσες επιθυμίες ότι θα αρνείτο. Να τονίσω ότι αυτές οι προηγούμενες εκφρασθείσες επιθυμίες, όταν ένα ασθενή που θα το μεταφέρουν στο νοσοκομείο έχει τις αισθήσεις του και μπορεί να το εκφράσει, είναι κάτι που διασφαλίζεται και από σχετική σύμβαση. Όταν αυτό το πρόσωπο μπορεί να εκφράζει ότι θα αρνείτο εάν χειροτερέψει η κατάσταση του να λάβει τη συγκεκριμένη θεραπεία, αυτό πρέπει να γίνει σεβαστό από το γιατρό.»

Κατανοεί όπως τόνισε την πλευρά των γιατρών, οι οποίοι έχουν ορκιστεί να κάνουν αυτό που πρέπει για τον ασθενή, ωστόσο αν υπάρχει η σχετική σύμβαση δεν μπορεί να γίνει κάτι. Πολλές φορές συμπλήρωσε, μπορεί ο ασθενής να διορίσει κάποιο πρόσωπο όπως για παράδειγμα συγγενή, από τον οποίο οι γιατροί θα πάνε να πάρουν τη συγκατάθεση για την παροχή της υγείας. «Αυτό γίνεται όταν επείγει να ληφθεί μια απόφαση για τη φροντίδα που πρέπει να παρασχεθεί και αν αυτή η συγκατάθεση δεν μπορεί να εξασφαλιστεί έγκαιρα» εξήγησε η κ. Ζαννέτου.

Από την πλευρά του, ο Πνευμονολόγος Χάρης Αρμεύτης παραδέχτηκε πως κάθε γιατρός κατά τη διάρκεια της επαγγελματικής του πορείας, είναι πιθανόν να έχει συναντήσει ένα τέτοιου είδους περιστατικό. Εξήγησε παράλληλα, τον τρόπο με τον οποίο οι γιατροί, προσεγγίσουν το συγκεκριμένο θέμα.

Χάρης Αρμεύτης – Αντιπρόεδρος Πνευμονολογικής Εταιρείας«Το πιο σημαντικό κομμάτι είναι να είναι σε θέση ο ασθενής να αντιληφθεί την επιλογή του και όταν για παράδειγμα μιλάμε για τη διασωλήνωση να εξηγήσουμε ότι διασωλήνωση είναι μια πολύ σημαντική ιατρική πράξη που αν δεν την πραγματοποιήσεις…ο ασθενής μπορεί να οδηγηθεί στον θάνατο…Αυτό που πρέπει να ξεκαθαρίσουμε είναι ότι εάν ο ασθενής την ώρα που παίρνει την απόφασή έχει σώας τα φρένα και αντιλαμβάνεται την επεξήγηση… εμείς έχουμε καθήκον και υποχρέωση να το σεβαστούμε. Διότι δεν μπορούμε να παρέμβουμε στην επιθυμία του ασθενούς. Όμως πριν το κάνουμε αυτό πρέπει να εξηγήσουμε με σαφήνεια τι σημαίνει η μια επιλογή και τι σημαίνει η άλλη επιλογή.»

Τέλος, ανέφερε πως στην περίπτωση που ένας γιατρός εργάζεται στις πρώτες βοήθειες ενός νοσοκομείου και φτάσει κοντά του ένας ασθενής με πολύ χαμηλό οξυγόνο και σε ημικωμαδώτη κατάσταση, ο γιατρός θα προχωρήσει σε διασωλήνωση, «γιατί δεν υπάρχει καμία άλλη επιλογή, εκτός και αν προηγηθεί μια δήλωση του ασθενούς και την έχουμε και μπορεί να μας δώσει αυτή την κατοχύρωση.»