Σύσσωμη η κοινότητα της Αργάκας, συναγωνιστές, φίλοι και γνωστοί τίμησαν την Κυριακή τη μνήμη των Κωνσταντή Στυλιανού και Κυπρή Κυριάκου, που έπεσαν μαχόμενοι κατά την τουρκική εισβολή του 1974.Το εθνικό μνημόσυνό τους τελέστηκε στον Ιερό Ναό Αποστόλου Πέτρου και Παύλου, στην Αργάκα και επιμνημόσυνο λόγο εκφώνησαν οι συναγωνιστές των ηρώων Γιώργος Πενηνταέξ Διευθυντής του ΚΥΠΕ, και Ανδρέας Θάνου. Στον επιμνημόσυνο λόγο ο κ. Πενηντάεξ αναφέρθηκε στον Κωνσταντή Στυλιανού λέγοντας πως εκείνο το πρωινό της Δευτέρας, 15 Ιουλίου 1974, μάταια περίμεναν το 281 Τάγμα Πεζικού, όπου υπηρετούσε και ο Στέλιος, την έναρξη της πρωινής εκπαίδευσης στο παρακείμενο δάσος. Υπήρχε, είπε, λόγος, όπως αποδείχθηκε στη συνέχεια.Επεσήμανε πως το καλύτερο μνημόσυνο για αυτούς είναι να συνεχίσουμε ενωμένοι για να ξεπεράσουμε τις προκλήσεις και απειλές που αντιμετωπίζει η πατρίδα μας και να απαλλαγούμε από τα μίση και τα πάθη του παρελθόντος.Να αφήσουμε, συνέχισε, στους ιστορικούς το έργο της καταστροφής και της αλήθειας και της ιστορίας του δύσμοιρου τόπου. 
Η περιγραφή του πρώτου ολοκαύτωματος που επεσυνέβη στο ύψος του χωριού Κοντεμένος συγκλονίζει. Μπροστά το 281 Τάγμα Πεζικού και πίσω η μηχανοκίνητη μονάδα του 286. Στον Πενταδάκτυλο εμφανείς οι διάφορες εστίες φωτιάς από τους βομβαρδισμούς. Ένα σμήνος από 13 μεταγωγικά αεροπλάνα της τουρκικής αεροπορίας C 47 Dakota που μέτρησε, όπως είπε ο κ. Πενηντάεξ ο ίδιος ένας προς ένα, πετώντας σε χαμηλό ύψος, διασταυρώνει την φάλαγγα τους και ένα πλήθος από Τούρκους αλεξιπτωτιστές, γεμίζει τον ουρανό με κατεύθυνση προς το Κιόνελι.Καμία συνέχισε, “διαταγή για αποβίβαση, καμία διαταγή για έναρξη μαζικών πυρών κατά των αλεξιπτωτιστών που κατέβαιναν ανενόχλητοι”. Σημείωσε ως εάν διατάζονταν οι εκατοντάδες στρατιώτες με την ισχύ των όπλων και τη δύναμη πυρός που διέθεταν και πυροβολούσαν τους αλεξιπτωτιστές προτού προσγειωθούν στη γη, η ροή του πολέμου ίσως να ήταν διαφορετική. Αυτά σημείωσε, τα κατέγραψε σε κατάθεσή του όταν κλήθηκε από την αρμόδια Κοινοβουλευτική Επιτροπή για το Φάκελο της Κύπρου.Αντ’ αυτού δόθηκε διαταγή στον οδηγό του πρώτου οχήματος, ενώ ήταν και ο ίδιος σε αυτό, για συνέχιση της πορείας. Του πρώτου φορτηγού προπορευόταν το όχημα με τον Διοικητή του Τάγματος που αίφνης τον είδε να στρίβει στους αγρούς για να αποφύγει τα μεταγωγικά με τους αλεξιπτωτιστές, όπως ανέφερε.Το τί ακολούθησε, είπε, δεν περιγράφεται. Τα τουρκικά αεροπλάνα έριχναν ρουκέτες και βόμβες κατά της στρατιωτικής φάλαγγας. Το δικό του φορτηγό δέχεται τα πρώτα πυρά και καταστρέφεται, ενώ όσοι στρατιώτες τα κατάφεραν πήδηξαν σε οποιαδήποτε φυσική κάλυψη επί του εδάφους. Για αρκετή ώρα, συνέχισε, η τουρκική αεροπορία ξερνούσε θάνατο, χωρίς να μπορούν οι ίδιοι να ανταποδώσουν τα πυρά. Καμένα φορτηγά, είπε, καμένη γή, τραυματίες και ένα διαλυμένο Τάγμα, συνέθεταν το πρώτο σκηνικό του πολέμου για το 281 Τάγμα Πεζικού. Καμία ή περιορισμένη σε μερικές εξαιρέσεις μέριμνα για τους νεκρούς και τους τραυματίες. Το έργο αυτό ανέλαβαν οι κάτοικοι των χωριών Κοντεμένος και Ασώματος, όπως ανέφερε, σημειώνοντας πως θα χρειαστεί ολόκληρος τόμος για να καταγράψει όλα όσα συνέβησαν εκεί και τις μαρτυρίες όσων επέζησαν.Χωρίς νερό και φαγητό όλη τη μέρα κάτω από τον καυτό ήλιο του καλοκαιριού και η θάλασσα της Κερύνειας γεμάτη τουρκικά πλοία. Η αεροπορία να βάλλει συνεχώς. Κατά τις 20:00 το βράδυ του Σαββάτου καλείται συγκέντρωση του Λόχου μαζί και ο Στέλιος.
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Η επανέναρξη του διαλόγου πρώτιστο μέλημά της ε/κ πλευράς
Ο κ. Πενηνταέξ είπε πως ο Λοχαγός Τσουκνίδας Δημήτριος από τους Σοφάδες Καρδίτσας του εξήγησε την αποστολή και διανεμήθηκε στον κάθε στρατιώτη ένα μικρό κουλούρι και τρεις ελιές. Ακολούθησε η επιβίβαση σε δύο πολιτικά φορτηγά που είχαν επιστρατευθεί. Σκοτάδι ενώ δέχονταν εχθρικά πυρά και βρίσκονταν μέσα στο φορτηγό. Ο ίδιος, όπως είπε, πήρε θέση μάχης κάτω από μια λεμονιά.Στα δεξιά του με τα κορμιά τους να αγγίζουν το δικό του, ο Κωνσταντή Στυλιανός από την Αργάκα και ο Τταντίρη Λούκας από την Τύμπου. Και ενώ τα κτυπήματα ήταν ανηλεή, ο υπεύθυνος αξιωματικός του μετώπου, εκτός του 281 , διατάζει να μην ριφθεί σφαίρα από πλευράς τους και διερωτήθηκε το γιατί.Ο Γιώργος Πενηνταέξ είπε πως για 39 χρόνια τα έξι παλληκάρια ήταν στον κατάλογο των αγνοουμένων. Οι γονείς του Στυλιανού – του δεύτερου από τα τρία παιδιά τους μεταξύ του Κώστα και της Ευαγγελίας – Τάκης και Κατερίνα μάταια καρτερούσαν μέρα νύχτα να φυσήξει ένας αέρα και να φέρει το καλό μαντάτο ότι το εργατικό και υψηλόσωμο παλληκάρι τους, 22 μόλις χρόνων θα επέστρεφε στην αγκαλιά τους και τη θαλπωρή της οικογένειας. Ακολουθεί ο τραυματισμός του Γιώργου Πενηνταέξ στις 21 Ιουλίου στον αριστερό βραχίονα αλλά και η οδύσσεια για επιστροφή στα μετόπισθεν. Εκεί ήταν που έχασε κάθε επαφή με τους δύο συμπολεμιστές του και τον Λόχο του. Καταλήγοντας ο κ. Πενηνταέξ δανείστηκε λόγια από το ποίημα του Γιώργου Μανουσάκη για τον αγνοούμενο γιο που αφιέρωσε στους γονείς του Στέλιου, Τάκη και Κατερίνα «Δε σας ακούω τι λέτε- Ο γιος μου ζει. `Εχω ακουμπήσει τόσες φορές τ’ αυτί στη γης αν ήταν σκοτωμένος θα γροικούσα ένα σιγανό μούρμουρο να βγαίνει μέσ’ απ’ το χώμα, όσο μακριά κι αν κείτουνταν θαμμένος. Μια ζωή έχω να κάμω με τη γης και ξέρω». 
Στον επιμνημόσυνο λόγο του ο Ανδρέας Θάνου αναφερόμενος στον συναγωνιστή του Κυπρή Κυριάκου είπε πως τα οστά του βρέθηκαν μαζί με άλλους στο τ/κ χωριό Μόρα στη Μεσαορία μακριά από το πεδίο της μάχης.Αυτό, είπε, μαρτυρά ότι ο Κυριάκος μετά την υποχώρηση συνελήφθη από τους Τούρκους και εκτελέστηκε μαζί με άλλους συμπολεμιστές του. “Η θυσία των ηρώων μας είναι το συμβόλαιο του λαού με την ιστορία”, ανέφερε, σημειώνοντας πως παραχάραξη της ιστορίας είναι το έκτρωμα της σημαίας του ψευδοκράτους που μολύνει το τόπο της θυσίας στον Πενταδάχτυλο.Τον τελευταίο καρό είπε ο κ. Θάνου, « μαζί με τις ταφές των λειψάνων των αγνοουμένων συμπολεμιστών μας επιστρέφουν και οι εφιάλτες των ημερών εκείνων. Σε πολλούς οι πληγές δεν έχουν επουλωθεί ακόμη. Εικοσάρηδες τότε ζήσαμε τη φρίκη του πολέμου 60άρηδες σήμερα θυμόμαστε και μνημονεύουμε».Στις 6 Αυγούστου έγινε η ταφή των λειψάνων του Κυπρή Κυριάκου. Εμείς είπε, ο κ. Θάνου, «αδερφέ μας και συμπολεμιστή μας Κυριάκο, σου ευχόμαστε καλό ταξίδι. Δεν σε αποχαιρετούμε, ούτε θέλουμε να σε ξεχάσουμε θα είσαι πάντα μέσα στην καρδιά μας εμείς όλοι που υπηρετήσαμε στο τιμημένο 399 Τάγμα πεζικού δίνουμε την υπόσχεσή μας ότι θα κρατήσουμε άσβεστη την μνήμη του».
