Μια δυναμική γυναίκα διηγείται στο AlphaNews.live τη δική της μάχη με τον καρκίνο του μαστού. Η διάγνωση έγινε το καλοκαίρι του 2010 σε μια σημαντική ημέρα, αυτή των γενεθλίων της.

Την ημέρα που θα έκλεινε τα 47, πήρε στα χέρια της τα αποτελέσματα των εξετάσεων και κάπως έτσι άρχισε ο δικός της αγώνας για τη ζωή.  

Κατάφερε να νικήσει τη νόσο και σήμερα με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα κατά του καρκίνου του μαστού στέλνει μήνυμα στήριξης σε όσες ανεβαίνουν το δικό τους Γολγοθά.  Η Στάλω Σαβουλλή, μέλος του ΔΣ της Europa Donna Κύπρου, ανοίγει την καρδιά της και μοιράζεται τη δική της προσωπική ιστορία όταν ήρθε αντιμέτωπη με έναν μεγάλο εφιάλτη, που την ανάγκασε σε αλλεπάλληλες εξετάσεις και θεραπείες μακριά από τα αγαπημένα της πρόσωπα.  

Δείτε τα όσα διηγήθηκε στο AlphaNews.Live

Αύγουστος του 2010.

Είδε ξαφνικά τους βιορυθμούς της να αλλάζουν, όπως μας είπε με αποτέλεσμα να οδηγηθεί στο γιατρό. Κάπως έτσι άρχισαν και οι αλλεπάλληλες εξετάσεις. 

“Ψάχναμε διάφορα ενδεχόμενα και έβγαιναν όλα καθαρά. Εκεί που έκανα εξετάσεις και αναλύσεις, είπα να κάνω μαστογραφία. Ήμουν στο Γενικό Νοσοκομείο, έγινε η μαστογραφία μου είπαν ότι πρέπει να ακολουθήσει υπέρηχος και μου είπαν ότι τα αποτελέσματα θα τα έδινε κάποιος χειρουργός. Όταν πήγα να πάρω τα αποτελέσματα μου είπε, “λυπάμαι αλλά πρέπει να σας αναφέρω μια δυσάρεστη εξέλιξη της υγείας σας, έχετε καρκίνο του μαστού”

Η σκέψη της πήγε αμέσως στα αγαπημένα της πρόσωπα.  Η ίδια κατέληξε σε ένα κρεβάτι του νοσοκομείου και όπως μας είπε, άκουσε αυτό που δεν περίμενε ποτέ.

“Επειδή είχα ταλαιπωρηθεί πολλούς μήνες από τις εξετάσεις έπεσα από τα σύννεφα, γιατί είχα κάνει και τους καρκινικούς δείκτες και ήταν καθαροί. Ήταν ένα από τα αποτελέσματα που δεν περίμενα. Ο γιατρός κάλεσε την Διευθύντρια του χειρουργικού τμήματος και μαζί της είχαν έρθει και κάμποσοι γιατροί, φαντάζομαι που έκαναν την ειδικότητά τους. Το δωμάτιο του νοσοκομείου ήταν πολύ μικρό και ασφυκτικά γεμάτο με όλον αυτό τον κόσμο. Ήμουν γυμνή από την μέση και πάνω, εξέταζαν και γνωμάτευαν οι γιατροί. Τα μάτια μου έτρεχαν ασταμάτητα, δεν ήταν δάκρυα ήταν ποταμός. Δεν ήξερα πως να το διαχειριστώ. Υπήρχαν άνθρωποι στο δωμάτιο που δεν μπορούσα να τους προσδιορίσω ούτε να τους ακούσω. Το μυαλό μου πήγε στα παιδιά μου, στους γονείς μου και πως θα τα καταφέρω. Στο τέλος η αρχίατρος μου ανακοίνωσε “στο τέλος της βδομάδας πρέπει να έρθεις για να κάνεις διπλή μαστεκτομή. Είχα ισοπεδωθεί”.

Περιγράφει τη στιγμή που έπρεπε να ενημερώσει τα δικά της πρόσωπα για τα αποτελέσματα. 

“Βγήκα από το δωμάτιο, δεν ήξερα που είχα σταθμεύσει, δεν ήξερα πως να πάω στο σπίτι μου. Όταν ηρέμησα αφού πήρα καθαρό αέρα, το είπα στο σύζυγό μου και μου είπε έλα στο σπίτι να το συζητήσουμε. Πήγα στο σπίτι και κλειστήκαμε σε ένα δωμάτιο, το συζητήσαμε και είπαμε ότι θα πάρουμε δεύτερη και τρίτη γνώμη. Αυτό κάναμε. Πήγαμε σε έναν ιδιώτη γιατρό, κάναμε καθοδηγούμενη βιοψία. Οι κύστεις που είχαν δει στο Νοσοκομείο ήταν εμμηνοπαυσιακή κύστη και ο γιατρός όμως είπε ότι βλέπω ότι υπάρχει μια περιοχή του μαστού σας που έχει διαφορετική υφή από τον υπόλοιπο αν δεν σας πειράζει να κάνουμε κάποιες παρακεντήσεις. Έδωσα την συγκατάθεσή μου και έφυγα καθησυχασμένη ότι τα ευρήματα του Νοσοκομείου ήταν λανθασμένα. Είχα και το περιστατικό ότι οι καρκινικοί δείκτες ήταν καθαροί”.  

Θα έπαιρνε τα αποτελέσματα την ημέρα των γενεθλίων της. Μπήκε στο ιδιωτικό ιατρείο και περίμενε για αρκετή ώρα, μέχρι που η πόρτα άνοιξε. 

“Βγήκε χαμογελαστός ο γιατρός, με αγκάλιασε και μου επιβεβαίωσε ότι δυστυχώς υπάρχουν ευρήματα στη βιοψία που δηλώνουν καρκίνο του μαστού.  Δεν ήταν ένα κουβαράκι, ήταν λοβιακός καρκίνος δεν υπάρχουν πολλά τέτοια περιστατικά. Έπρεπε να προσδιορίσουμε εάν είχε διεισδύσει ο μυς, εάν είχαν πειραχθεί και οι δυο μαστοί, έκανα πολλές εξετάσεις στην Κύπρο και το εξωτερικό, χωρίς να υπάρχει ξεκάθαρη εικόνα. Τελικά δεν είχε διεισδύσει ούτε το δέρμα ούτε ο μυς. Η διαδικασία κράτησε πέντε βδομάδες”. 

Το ταξίδι στο Λονδίνο..

Η Στάλω, έφυγε για το Λονδίνο αφήνοντας πίσω της τα παιδιά της καθώς εκείνη την περίοδο θα άρχιζε η σχολική χρονιά. 

“Ήταν τότε 12 ετών και 14 ετών. Τα παιδιά τότε δεν ήθελαν να ενημερωθούν οι Διευθύνσεις των σχολείων γιατί θεωρούσαν ότι θα τους λυπόντουσαν. Ήθελαν να το κρατήσουν μυστικό και να μην το ξέρει κανένας. Μετά από συζήτηση πείστηκαν ότι έπρεπε να ενημερωθούν οι Διευθυντές των σχολείων που τους αγκάλιασαν σαν δικά τους παιδιά. Στο εξωτερικό είχαμε περάσει διάφορα προβλήματα. Το βασικό μας πρόβλημα ήταν τα χρήματα, κανένας δεν μας είχε πόσα έπρεπε να πάρουμε μαζί μας. Όμως για να γίνει η επέμβαση έπρεπε να δώσουμε κάποια χρήματα μπροστά. Ο άντρας μου δούλευε σε τράπεζα, σπάσαμε γραμμάτιο και τα καταθέσαμε για να γίνει η επέμβαση. Στο χειρουργείο είχα πάθει έρπη ζωστήρα, που δεν είχε αφήσει κάποια κλινική ένδειξη με αποτέλεσμα να υποφέρω με δυνατούς πόνους, δεν μπορούσα να κινηθώ. Επισκεφθήκαμε πολλούς γιατρούς, χωρίς αποτέλεσμα. Εμένα το μυαλό που πήγαινε, ότι πιθανόν να έκαναν κάποιο λάθος στην επέμβαση. Ένας από τους γιατρούς  που επισκεφθήκαμε μας έδωσε φαρμακευτική αγωγή και πραγματικά η βελτίωση ήταν πολύ γρήγορη”.

Οι χημειοθεραπείες και ο αγώνας για επιβίωση

Με την επιστροφή της στη μεγαλόνησο, άρχισε και η διαδικασία των χημειοθεραπειών. Ένα δύσκολο στάδιο, αφού όπως μας είπε ήρθε αντιμέτωπη με όλες τις παρενέργειες των θεραπειών. 

“Το δύσκολο είναι ότι επειδή υπήρχε η άρνηση στα παιδιά μου να δεχτούν την κατάσταση δεν μπορούσα και εγώ να βοηθήσω τον εαυτό μου. Έπρεπε να υποκρίνομαι για να μπορούν να στέκονται τα παιδιά μου, ο άντρας μου, οι γονείς μου. Όταν η γυναίκα βρεθεί σε μια δύσκολη θέση τότε καταρρέει και το σπίτι, είναι πολύ σημαντικό να έχει συμπαράσταση από το περιβάλλον”. 

Θυμάται επίσης τις δυσκολίες που συνάντησε στο δρόμο της αλλά και το “πείσμα” που είχε για να ζήσει.

“Δεν μπορούσα να ανοίξω ένα μπουκάλι νερό, ούτε να περπατήσω. Το μικρό μου κοριτσάκι έγινε νοσοκόμα, πριν φύγει από το σχολείο με βοηθούσε να πάω τουαλέτα, να μου φέρει τις παντόφλες, είχε πάρει τον ρόλο της φροντίδας. Η γιατρός όταν μου είπε ότι αδυνατούσα να αντιπεξέλθω προς το τέλος των θεραπειών μου είχε πει “αν θέλεις μπορεί να μην κάνουμε την τελευταία χημειοθεραπεία” αλλά έβαλα πείσμα και την έκαναν. Ακολούθησαν οι ακτινοθεραπείες και από τότε είμαι σε φαρμακευτική αγωγή”. 

Αν και πέρασαν εννέα χρόνια θυμάται εικόνες από τη μεγάλη περιπέτεια. Την ημέρα που πέρασε την πόρτα του Ογκολογικού Κέντρου, την ημέρα που έχασε τα μαλλιά της, αλλά και η στιγμή που έπρεπε να αφήσει ξανά πίσω τα παιδιά της για να μεταβεί στο εξωτερικό. 

“Η πιο σκληρή εικόνα είναι όταν έπρεπε με τον άντρα μου να επισκεφθούμε το ογκολογικό κέντρο. Το είχα επισκεφθεί πολλές φορές για να συμπαρασταθώ σε κόσμο. Εκείνη την μέρα όμως μπήκα εκεί για μένα. Νόμιζα ότι όλος ο κόσμος με κοίταζε. Η δεύτερη εικόνα είναι αυτή με τα μαλλιά. Ενώ είχα προετοιμάσει τα παιδιά, είχαμε κάνει αστεία, είχα φέρει την περούκα την φορούσαμε κάναμε αστεία, χοροπηδούσαμε στο κρεβάτι, όταν ήρθε η ώρα να πέσουν τα μαλλιά που είχα κόψει από νωρίς και χρειάστηκε να την φορέσω, και σχόλασε η μικρή υπήρξε μια μεγάλη άρνηση και έκλαιγε. Μου είπε ¨βγάλε αυτό το πράμα από πάνω σου”. Της είπα “κορίτσι μου για λίγο καιρό θα χρειαστεί να το φορώ”. Ήταν ανένδοτη. Για τρεις μέρες δεν ήθελε να πάει σχολείο, να πάει σχολείο, να φάει, κοιμόταν μαζί μου συνέχεια με κρατούσε και μετά ήρθε η δυσκολία για το σχολείο, που την στιγμή που δεν ήθελε να ενημερώσουμε τους καθηγητές, έπρεπε να δικαιολογήσουμε τις απουσίες. Δεν μπορούσα να τις δικαιολογήσω αλλά δεν ήθελα ούτε και να της δώσω το δικαίωμα ότι όταν βρεθεί κάτι βρίσκουμε μια ψεύτικη δικαιολογία για να βολευτούμε τη στιγμή που πρέπει να αντιμετωπίσουμε την κατάσταση. Άλλη μια δύσκολη φάση, ήταν όταν έπρεπε να ξαναφύγουμε για το εξωτερικό για την αποκατάσταση. Τα παιδιά ήξεραν, ήταν μεγάλα, το μυαλό τους έμπαινε σε αρνητικές σκέψεις και μας πήρε αρκετό καιρό να το δεχτούν ότι έχουμε την ευκαιρία να προχωρήσουμε, αυτό που έγινε έγινε”. 

Όταν ακούσεις τις λέξεις καρκίνος του μαστού, η πρώτη σκέψη είναι αρνητική, μας είπε. Λέξεις που φέρνουν αναστάτωση. Η Στάλω Σαβουλλή, μια μαχήτρια ζωής, στέλνει σε όλες τις γυναίκες που ανεβαίνουν το δικό τους Γολγοθά ένα ηχηρό μήνυμα. Ότι ο καρκίνος του μαστού είναι ιάσιμος.   

“Η πρώτη σκέψη είναι αρνητική. Έχουμε συνδέσει τον καρκίνο με μια άλλη λέξη, η οποία φέρνει πάντα αναστάτωση. Πρέπει να πούμε ότι ο καρκίνος του μαστού είναι από τις περιπτώσεις που θεραπεύεται. Το δεύτερο που έρχεται στο νου σου είναι ο ακρωτηριασμός, και εκεί υπάρχει λύση. Έχει αναπτυχθεί τόσο πολύ η πλαστική χειρουργική για να μπορέσει η γυναίκα να έχει το σώμα της πίσω. Αν οι ίδιες θέλουν να κάνουν αποκατάσταση έχουν πολλές επιλογές. Πλέον οι κοπέλες που έχουν κάνει θεραπείες μπορούν να τεκνοποιήσουν. Η πρόληψη είναι σημαντική, Ο κόσμος πρέπει να ενημερώνεται και να ξέρει ότι η πρόληψη είναι σημαντική. Ο καρκίνος του μαστού είναι ιάσιμος εάν διαγνωστεί στα αρχικά στάδια. Ένας καρκίνος που έχει τρόπους να τον πολεμήσεις, που έχει πολύ κόσμο που υποφέρει και δεν νιώθεις μόνος σου. Κάποιος θα βρεις να σε στηρίξει, να μιλήσεις και να σε καταλάβει. Τα περιστατικά είναι 1 στις 8, ένα μεγάλο ποσοστό που δεν έχει να κάνει με την κληρονομικότητα. Ο καρκίνος δεν είναι γυναικεία υπόθεση, αφορά και τους άνδρες. Σε μικρά ποσοστά μεν αλλά επηρεάζει και τον ανδρικό πληθυσμό. 1% για τους άνδρες στις 100 περιπτώσεις των γυναικών. Κυρίως οφείλεται σε βλάβη των γονιδίων των μαστικών κυττάρων. Επομένως είναι κάτι που μας αφορά όλους”. 

Μια στις οκτώ γυναίκες θα διαγνωστεί με τη νόσο σε κάποιο στάδιο της ζωής της. Στη χώρα μας το 2017 καταγράφηκαν 619 νέα περιστατικά. Ο καρκίνος του μαστού μπορεί να εμφανιστεί τόσο στις γυναίκες όσο και στους άνδρες, όμως είναι φυσικά συχνότερος στο γυναικείο πληθυσμό.