“Ποτέ δεν σκεφτήκαμε ότι θα μπορούσαμε να χτυπήσουμε…”

Ήταν δύο χρόνια πριν, όταν ένα ατύχημα από κροτίδα έδωσε νέα τροπή και νόημα στη ζωή του Αλέξανδρου. Σήμερα είναι 19 ετών, αφηγείται το χρονικό μιας απερισκεψίας και στέλνει ηχηρά μηνύματα σε όσους ακόμη ασχολούνται με το “κακό έθιμο”…

Εκείνο το βράδυ, ο τότε 17χρονος Αλέξανδρος Μαρδάνη βρισκόταν στη γειτονιά του, με σκοπό λίγο αργότερα να πάει στην εκκλησία. Ένα λάθος της στιγμής, ωστόσο, έμελλε να αλλάξει τα πλάνα αλλά και την ίδια την κοσμοθεωρία του. Ήταν τότε που η κροτίδα που κρατούσε στα χέρια του εκπυρσοκρότησε, κοστίζοντάς του τρία δάκτυλα και ένα μέρος της παλάμης. 

Σε μια συγκλονιστική μαρτυρία, ο ίδιος περιέγραψε στο AlphaNews.Live το περιστατικό που του άλλαξε τη ζωή.

Advertisement

“Δεν είχα καταλάβει ότι χτύπησα. Το αυτί μου εκείνη την ώρα βούιζε, έβλεπα θολά. Μόλις άκουσα την έκρηξη έπαθα σοκ. Για να καταλάβω ότι έπαθα σοβαρότατη ζημιά, επειδή δεν υπήρχε φως στο σημείο έτρεξα κάτω από μια λάμπα. Την ώρα που συνειδητοποίησα τι έπαθα έβαλα τις φωνές, δεν ένιωσα πόνο. Ένιωσα ότι όλα τελείωσαν, ότι αυτή ήταν η ζωή μου και ήθελα να τα παρατήσω.”

“Πολύς πόνος, κούραση”

Μετά το ατύχημά του, ο Αλέξανδρος χρειάστηκε να μεταφερθεί σε κλινική στη Λεμεσό, καθώς πέραν από ένα νοσηλευτή που του παρείχε φροντίδα, δεν υπήρχε άμεσα διαθέσιμο ιατρικό προσωπικό για να τον περιθάλψει.

“Μου είπαν δεν έχουμε γιατρό διαθέσιμο και θα πρέπει να πας στην κλινική που είναι ο Δρ. Άλκης. Εγώ μόλις έφτασα στη Λεμεσό, μόλις άνοιξαν οι πόρτες του ασθενοφόρου, βρήκα ένα γιατρό να με περιμένει με ένα χαμόγελο και να μου λέει ‘ήρθες εδώ και θα σε βοηθήσω’.”

Από τότε μέχρι σήμερα, υποβλήθηκε σε 22 επεμβάσεις. Τι κι αν η σκέψη του χειρουργείου του προκαλούσε φόβο, ο ίδιος κατάλαβε ότι αυτό ήταν το αποτέλεσμα του λάθους του και γι’ αυτό έπρεπε να γίνει. 

Όπως εκμυστηρεύτηκε, στην αρχή όλα ήταν δύσκολα. Οι επεμβάσεις έφερναν πόνο και κούραση, ενώ ασήκωτο έμοιαζε και το ψυχολογικό βάρος.

“Στην αρχή δεν είχα συνειδητοποιήσει πλήρως τι έγινε. Όταν βγήκα από το νοσοκομείο τα συναισθήματα ήταν πολύ διαφορετικά. Έτυχε να ζητήσω από τους γονείς μου να φύγουν για δύο εβδομάδες. Ένιωθα ότι ζούσα σε ένα έργο. Έκλαιγα πολλές φορές. Ήταν πολύ δύσκολο, δεν ήθελα να βγω από το σπίτι…”

Η στήριξη από το περιβάλλον

Το ταξίδι ήταν δύσκολο, όμως η στήριξη της οικογένειας και των φίλων του ήταν αυτή που του έδωσε δύναμη να προχωρήσει. Με την πάροδο του χρόνου, τα δάκρυα μεταμορφώθηκαν σε πείσμα να προστατεύσει όσους περισσότερους νέους μπορεί, κρατώντας τους μακριά από την επικίνδυνη αυτή “παράδοση”.  

“Με τον καιρό κατάλαβα ότι δεν αξίζει να κλαις, αν θέλεις να προχωρήσεις με τη ζωή σου πρέπει να γίνεις παράδειγμα, να βοηθάς όσους μπορείς να μη βιώσουν το ίδιο. Σήμερα βλέπω αυτή την εμπειρία με πολύ διαφορετικό μάτι απ’ ό,τι την έβλεπα τότε. Λόγω τους συμβάντος ωρίμασα ακόμη παραπάνω. Έκανα πολλή αυτοκριτική, πέρασαν πολλές σκέψεις από το μυαλό μου.”

Μήνυμα προς τους νέους

Σήμερα ο Αλέξανδρος μιλά για την ιστορία του και στέλνει μήνυμα σε όσους αντιμετωπίζουν τις κροτίδες σαν ένα παιχνίδι…

“Πρέπει να βλέπουμε τα πράγματα όπως είναι, να κατεβάζουμε τον εγωισμό μας και να ακούμε τους ανθρώπους που τραυματίστηκαν. Να ψάξουμε μέσα μας και να είμαστε καλά. Το πρόβλημα είναι ότι νιώθουμε ότι δεν θα πάθουμε τίποτα… Έρχονται μέρες ευτυχίας, μέρες για να είμαστε με τις οικογένειές μας. Είναι κρίμα να τις χαλάσουμε.”