του Χριστόφορου ΝέστοροςΟδός Μήλου, μια πάροδος της λεωφόρο Μακαρίου με χαμηλά σπίτια. Στο άκουσμα της είδησης ότι εκδηλώθηκε πραξικόπημα, η φτωχογειτονιά ξεσηκώνεται. Την ώρα που στην Λευκωσία τα όπλα έχουν σιγάσει, η Λεμεσός φλέγεται. Η γειτονια ακούει από τον ραδιόφωνικό σταθμό Πάφου, ότι ο Μακάριος ζει. Οι καμπάνες ηχούν χαρμόσυνα. Ηταν τότε που οι ρυπες, τους έκλεισαν το στόμα.

Αθηνούλα Πηδιά – Μητέρα θύματος“Μες τούτο το καταραμένο το σπίτι. Ακούω την μάνα μου, Παναγία μου το μωρό κι αντίκρυσα τον γιο μου τον Σταύρο χαμέ, έρχοταν έξω με το κουταλάκι στο χέρι και η μάνα μου έγυρε τζαμέ κι έμεινε κουμπημένη. Αρχίσαν οι ρυπές από την Αστυνομία και τρέξαμε να μπούμε στο σπίτι. Τον βρήκα πεσούμενο γιατί είχε φάει τις σφαίρες στο κεφάλι κι ακόμη με το κουτάλάκι στο χέρι. Έτρεξα ξιπόλυτη στον Άγιο Γιάννη και λέω τους σας παρακαλώ σταμάτε και εσκοτώσετε μας”.

Σκηνές αλλοφρωσύνης ακολουθούν στο νοσοκομείο Λεμεσού.

Αθηνούλα Πηδιά – Μητέρα θύματος“Το τι είδα, επετάσσαν τους έτσι, ζωντανούς, νεκρούς μαζί”.

Η κηδεία γιαγιάς και εγγονού μαζί με άλλων θύματων του πραξικοπήματος τελείται νύχτα, στα μουλωχτά.

Αθηνούλα Πηδιά – Μητέρα θύματος“Τους έθαψαν η ώρα 3 την νύχτα, ανάγκασαν τον παπά”.

Είναι η πρώτη φορά μετά από 47 χρόνια που η Αθηνούλα Πηδιά, ανοίγει την καρδιά της και διηγείται στην τηλεόραση τα όσα τραγικά εκτυλίχθηκαν εκείνο το μαύρο πρωινό.

Αθηνούλα Πηδιά – Μητέρα θύματος“Ο πόνος είναι πολύς, καταστράφηκε η ζωή μας. Καμία αναγνώριση από κανένα, το μόνο καλό, έκανε ο Πρόεδρος Αναστασιάδης ένα άγαλμα μέσα στο προεδρικό”.

Παρά το μακελειό, οι μάχες στον Αστυνομικό σταθμό του Αγίου Ιωάννη, συνεχίστηκαν αμείωτες μέχρι το μεσημέρι της Τρίτης, 16ης Ιουλίου. Ηταν ο τελευταίος θύλακας αντίστασης στη Λεμεσό.

Η μάχη του Αγίου Ιωάννη αποτελεί μια άγνωστη σελίδα της νεότερης μας ιστορίας.