Μία εβδομάδα μετά την επεισοδιακή συνεδρίαση της Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Αγνοουμένων, κατά την οποία συζητήθηκε το θέμα της αποκοπής του επιδόματος κατ’ οίκον φροντίδας για γονείς και αδέλφια αγνοουμένων της τουρκικής εισβολής του 1974 και ακούστηκαν συγκλονιστικές μαρτυρίες παιδιών αγνοουμένων για την συμπεριφορά της Πολιτείας απέναντι τους, το θέμα τέθηκε σήμερα στην εκπομπή Alpha Ενημέρωση.
Κούλα Θεοδώρου και Ευανθία Αντωνίου, κόρες αγνοουμένων που σε μικρή ηλικία έχασαν τους πατεράδες τους, υποστήριξαν ότι σαράντα οκτώ χρόνια μετά συνεχίζεται η εργαλειοποίηση των ιδίων και των οικογενειών τους στη “βιομηχανία” του Κυπριακού προβλήματος.
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Κούλα Θεοδώρου: “Ήταν όλη αυτή η εκμετάλλευση όλων αυτών των χρόνων. Όλα τα παιδιά των αγνοουμένων είμαστε πλέον πάνω από 48 χρονών και εγώ έχασα και τη μητέρα μου εξαιτίας αυτής της κατάστασης στα 46 της χρόνια. Πλέον μπορούμε να μιλήσουμε με αξιοπρέπεια μπροστά στις κάμερες και αυτή η ειδική κατηγορία, που πέρασαν αυτά τα πράγματα, έτυχαν εκμετάλλευσης από όλες τις κυβερνήσεις. Για εμάς, ζήσαμε τη λέξη αγνοούμενος στο σπίτι μας. Μας απέκοπταν το επίδομα μετά από δημοσίευση στην εφημερίδα αρραβώνα, του λογιάσματος όπως το λέμε στην Κύπρο. Τότε συνηθιζόταν αυτό και από την κοινοποίηση και μετά έκοπταν τριάντα λίρες. Τα αγόρια, δεν έπαιρναν καν αυτό το επίδομα προίκας παιδιού αγνοουμένου. Το επίδομα φροντίδας αποκόπηκε και λένε εμπίπτει στα κριτήρια του ΕΕΕ. Εάν μια γυναίκα έχει αφυπηρετήσει και έχει ένα κομπόδεμα, που ούτως ή άλλως παίρνουν όλοι Ταμείο Προνοίας γιατί η βοήθεια που μας έχουν δώσει για μια θέση στο δημόσιο σαν ωρομίσθιο προσωπικό, είναι αυτό το Ταμείο Προνοίας, ένα μικρό ποσό που μια γυναίκα μπορεί να έχει φυλαγμένα μια γυναίκα και δεν δικαιούται ούτε καν οικιακή βοηθό.”
Ευανθία Αντωνίου: “Εμείς τα παιδιά των αγνοουμένων έχουμε δημιουργήσει μια ομάδα και μιλάμε μεταξύ μας και λέει ο καθένας την ιστορία τη δική μας. Εγώ έχασα τον πατέρα μου σε ηλικία πέντε χρονών, είμαι η μεγαλύτερη και έχω ακόμη δύο αδέλφια και θυμάμαι όπως είπα και στη Βουλή, να είμαστε πάντα στην αγωνία γιατί ένας πατέρας αγνοούμενος σήμαινε ότι υπήρχε η πιθανότητα να επιστρέψει. Είχαμε αυτό τον πόνο. Στο σχολείο, στις εκδηλώσεις νίωθαμε την απουσία του πατέρα. Στο γάμο, μου θα ήθελα να ήταν εκεί.”
Η κυρία Θεοδώρου θυμάται την μητέρα της να μαυροφορεί όταν η Κρατική Τηλεόραση ανακοίνωσε τότε ότι δεν υπάρχουν αγνοούμενοι και ότι είναι όλοι νεκροί και μετά, τη χαρά όταν ανακοίνωσε ότι εντοπίστηκαν αγνοούμενοι σε περιοχές της Τουρκίας.
Κούλα Θεοδώρου: “Υπήρχε αυτή η αστάθεια και όταν εγώ ήμουν δώδεκα χρονών, αυτή η γυναίκα αναγκαζόταν να επισκέπτεται ψυχιάτρους για να πάρει θεραπεία. Οι συγγενείς προσπαθούν να σταθούν, δύσκολο γιατί όλα τα περνούσαμε στο σπιτι μας. Όλοι μεγάλωσαν με αυτό τον πόνο και οι παππούδες, ζήσαμε όλοι μια ζωή σαν καρδιογράφημα, όχι ομαλό καρδιογράφημα.”
Η κυρία Αντωνίου είπε ότι ένεκα Προεδρικών Εκλογών, Υποψήφιοι και κόμματα θα θυμηθούν τα παιδιά των αγνοουμένων με διάφορες υποσχέσεις.
Ευανθία Αντωνίου: “Θα είμαστε άρρωστοι για δύο τρείς μέρες πάλι. Επειδή ήμουν η μεγάλη, η μητέρα μου με έπαιρνε μαζί της στις εκδηλώσεις και αφήναμε τα άλλα δύο παιδιά στη γιαγιά. Όταν βλέπεις την ένταση, την μητέρα σου να κλαίει…”
Οι δύο γυναίκες συμφώνησαν ότι οι διαχρονικοί χειρισμοί του κράτους στέρησαν από τα παιδιά των αγνοουμένων το δικαίωμα να τιμήσουν τους γονείς τους ως ήρωες.
AdvertisementΕυανθία Αντωνίου:“Όταν μας ανακοίνωσαν το 2004 ότι βρήκαν τα οστά του πατέρα μου, έπαθα σοκ, έκανα τρία μερόνυχτα να κοιμηθώ.”
Κούλα Θεοδώρου: “Φίλησα τα οστά του πατέρα μου όταν αυτός ήταν στην ηλικία του γιου μου. Ήμουν εγώ 48 ετών και αυτός πέθανε στα 24 του.”
