Επί 25 ολόκληρα χρόνια “φοίτησε” στο μεγάλο σχολείο του Μίκη Θεοδωράκη η Κύπρια μουσικός Μαριλίζα Παπαδούρη. 25 ολόκληρα χρόνια στο πλευρό του μεγάλου αυτού μουσικοσυνθέτη που άφησε πίσω του μια τεράστια κληρονομιά που “δεν φτάνει μια ζωή” για να την ακούσουμε.
Η Μαριλίζα Παπαδούρη μίλησε στο AlphaNewsLive για την τεράστια απώλεια για τον απανταχού Ελληνισμό…
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
“Ακόμα δεν έχω συνέλθει από το σοκ παρόλο που το περιμέναμε κάποιες ημέρες τώρα γιατί δεν ήταν καλά. Για εμένα ήταν ένας από τους σημαντικότερους ανθρώπους που έχω γνωρίσει, γενικώς σαν άνθρωπος ήταν ένας ακέραιος Άνθρωπος με Α κεφαλαίο, ένας άνθρωπος που αγωνιζόταν πρώτα για τους άλλους και μετά για τον εαυτό του. Είμαστε μυρμηγκάκια μπροστά του. Είμαι πάρα πολύ τυχερή που τον γνώρισα, ήμασταν 25 χρόνια συνεργάτες, νιώθω σαν να έχασα τον παππού μου γιατί για εμένα ήταν οικογένεια.”
Μιλά για έναν άνθρωπο που έβλεπε με έναν πολύ ξεχωριστό τρόπο τη ζωή παρά τα όσα πέρασε.
“Πάντα με χιούμορ, ακόμα όταν μας έλεγε περιπέτειες από τη ζωή του που ήταν εξαιρετικά δύσκολες και δυσάρεστες, το έλεγε με έναν τρόπο που σχεδόν γελούσαμε μαζί. Τα βασανιστήρια που πέρασε… Ο τρόπος που έβλεπε τη ζωή ήταν τόσο θετικός, δεν κρατούσε κακία σε κανέναν. Πάρα πολλοί άνθρωποι προσπάθησαν να τον πολεμήσουν. Ουδέποτε άκουσα να λέει κάτι κακό για κανέναν.”
Τονίζει επίσης ότι η σχέση του με τον Μάνο Χατζιδάκι ήταν άριστη…
“Με τον Μάνο Χατζιδάκι ήταν κολλητοί φίλοι. Γιατί πολλοί λένε Μίκης ή Μάνος; Δεν υπήρχε αυτό. Ήταν δύο κολλητοί φίλοι που συνεργάζονταν, αλληλοσυμπληρώνονταν, ο ίδιος έκλεισε τα μάτια του Μάνου Χατζιδάκι όταν πέθανε. Μου έλεγε πάντα γελόντας ότι μόνο τρεις ανθρώπους σταματώ και ακούω όταν μιλούν, ο ένας ήταν ο Μάνος Χατζιδάκις. Τον θαύμαζε και ως πνεύμα όχι μόνο ως μουσικό.”
Η αγάπη του για την Κύπρο ήταν εμφανής, ενώ δεν είναι λίγες οι φορές που είχε μελοποιήσει στίχους για το πολύπαθο μας νησί, όπως το “Χρυσοπράσινο φύλλο”.
Advertisement“Επίσης αγαπούσε πάρα πάρα πολύ την Κύπρο, άλλες αμέτρητες ιστορίες για τον Μακάριο, για διάφορα, με χιούμορ, με γλαφυρό τρόπο. Σαν να ακούω τη φωνή του τώρα.”
“Ευτυχώς έγραψε πάρα πολλά βιβλία” λέει και παροτρύνει τον κόσμο να τα διαβάσει για να τον γνωρίσει μέσα από αυτά.
“Ήταν ένας άνθρωπος που σε όλα τα 25 χρόνια που τον γνωρίζω, δεν τον είδα ποτέ να είναι άδικος, να είναι λάθος. Ίσως να ακούγεται υπερβολικό αλλά πιστεύω ότι είναι ένας άνθρωπος που θα έπρεπε να του μοιάσουμε όλοι.”
Ο Μίκης Θεοδωράκης κοίταξε κατάματα και ξεγέλασε πολλές φορές το Χάρο.
“Μια ζωή δεν φτάνει για να παίξουμε ό,τι έγραψε, πόσο μάλλον για να μιλήσουμε για όσα είπε, για όσα έκανε, αγωνίστηκε, κινδύνεψε, ριψοκινδύνευσε τη ζωή του πάρα πολλές φορές. Γέλασε πάρα πολλές φορές τον Χάρο.”
“Ο θάνατος δεν εξαιρεί κανένας, η αθανασία όμως εξαιρεί κάποιους και ο Μίκης Θεοδωράκης είναι ένας από αυτούς και το αξίζει”, καταλήγει και επισημαίνει ότι θα ακολουθήσουν πολλά αφιερώματα για τον σπουδαίο αυτό άνθρωπο.
