Το όνομά του είναι Ηλίας και μόλις έκλεισε τα 18. Σαν κάθε παιδί της ηλικίας του ο Ηλίας είναι πλημμυρισμένος από όνειρα, στόχους, αλλά και πολλές ανησυχίες για το μέλλον.

Στην πληθώρα αυτών των συναισθημάτων και στην πιο ευαίσθητη ηλικία του, ο Ηλίας καλείται να διαχειριστεί και κάτι ακόμη… Την απόρριψη από την ίδια τη χώρα που τον γέννησε και τον μεγάλωσε, κι αυτό γιατί έτυχε να γεννηθεί από αλλοδαπούς γονείς. Αυτή άλλωστε είναι και η μοναδική διαφορά του Ηλία από όλα τα υπόλοιπα παιδιά της Κύπρου.

Με μητέρα από την Ινδονησία και πατέρα Σύριο, ο Ηλίας γεννήθηκε στη Λευκωσία το 2005 παίρνοντας την υπηκοότητα της μητέρας του.

Με προβληματικό μεταναστευτικό παρελθόν, οι γονείς του Άνιγκ και Σούμπχι, μπόρεσαν και έμειναν στην Κύπρο γιατί το παιδί τους γεννήθηκε εδώ.

Ο Ηλίας μαζί με τους γονείς του, Σούμπχι και Άνιγκ

Σήμερα οι δυο τους μετράνε στη χώρα μας πάνω από δύο δεκαετίες, με τον πατέρα του να έχει πλέον άδεια μόνιμης παραμονής, αλλά με την μητέρα του να εξακολουθεί να θεωρείται παράνομη.

Εδώ και τρία χρόνια η οικογένεια παλεύει για τα αυτονόητα… να δοθεί στον Ηλία η υπηκοότητα της μόνης πατρίδας που γνώρισε. Όσες, όμως προσπάθειες κι αν έκαναν αποτεινόμενοι στις αρμόδιες αρχές, αυτές έμειναν στο συρτάρι.

Ο Ηλίας σε μικρή ηλικία

Ανάμεσά τους δύο αιτήσεις του Ηλία και της μητέρας του προς το Τμήμα Αρχείου Πληθυσμού και Μετανάστευσης με ημερομηνία 28 Ιουλίου 2020, οι οποίες μέχρι σήμερα παραμένουν αναπάντητες. Από την άλλη, αίτημα πολιτογράφησης του πατέρα το 2018, απορρίφθηκε με συνοπτικές διαδικασίες. Στις 14 Ιουλίου 2023 ο Σούμπχι επανήλθε με νέο αίτημα προς το Τμήμα Αρχείου Πληθυσμού και Μετανάστευσης, στο οποίο και υπενθύμιζε ότι από το 2020 έχει υποβληθεί αίτημα πολιτογράφησης για τον γιό του και μέχρι σήμερα δεν έχουν λάβει καμία απάντηση.

Το πιστοποιητικό γέννησης του Ηλία, το απολυτήριο Λυκείου του και το αίτημα πολιτογράφησής του που από το 2020 παραμένει αναπάντητο

Αποτέλεσμα όλων των παραπάνω… ο Ηλίας όντας ενήλικας πλέον, έχει περαστεί στο σύστημα του κράτους ως «παράνομος» κινδυνεύοντας ακόμη και με απέλαση στη χώρα καταγωγής της μητέρας του, την Ινδονησία, την οποία έχει δει μόνο σε χάρτη.

Μητρική του γλώσσα τα ελληνικά, αδελφικοί του φίλοι από το νηπιαγωγείο ακόμη, Κύπριοι. Με ανυπομονησία και περηφάνεια συμπλήρωσε στη A’ Λυκείου τα χαρτιά του για να υπηρετήσει στην Εθνική Φρουρά, αλλά τον απέρριψαν, γιατί είναι «ξένος».

Αν και 18 χρονών, ο Ηλίας, υπό τον φόβο να μην του επιτραπεί η είσοδος στη χώρα, δεν έχει ταξιδέψει ποτέ στο εξωτερικό, ούτε κι όταν ζήτησε από τους γονείς του να ακολουθήσει τους συμμαθητές του στην πενταήμερη της Ελλάδας.

Ακούγοντας τον γιό του να μιλάει στην κάμερα του AlphaNews.Live για τα όνειρα και τους στόχους του, ο Σούμπχι δακρύζει. Είναι δάκρυα υπερηφάνειας… αλλά και απογοήτευσης γιατί βλέπει το παιδί του να στερείται τα πάντα. Από την ευκαιρία σε σπουδές, μέχρι μια απλή άδεια οδήγησης.

Περιορισμένος στο σπίτι, κόντρα σ’ αυτά που απαιτούν τα νιάτα του, το μόνο πράγμα που ζητά ο Ηλίας είναι να τον αφήσουν να ακολουθήσει το όνειρό του… να γίνει αρχιτέκτονας. Να συνεχίσει τις σπουδές του στο ιδιωτικό πανεπιστήμιο της Λευκωσίας στο οποίο έγινε δεκτός, και από το οποίο αναγκάστηκε μετά τις δύο πρώτες εβδομάδες να διακόψει, γιατί το σύστημα του αρχείου πληθυσμού τον είχε καταχωρημένο ως «παράνομο».

Το μπαλάκι αναπόφευκτα έχει περάσει στα χέρια των αρμοδίων, όλων εκείνων που όσο πιστά συνηθίζουν να προσκολλώνται στο γράμμα του νόμου, άλλο τόσο επιμένουν να γυρίζουν την πλάτη αδιάφορα, στο πνεύμα του.

Η ιστορία του Ηλία, αλλά και του κάθε Ηλία που η φωνή του σιγάζει στο περιθώριο των μη ευνοουμένων, είναι ίσως μια καλή αφορμή για το κράτος, να αποδείξει ότι πέραν από κατ’ όνομα ανθρωποκεντρικό, είναι και στην ουσία του τέτοιο.