Ο Κωνσταντίνος Κορνηλάκης, είναι ένας νεαρός πατέρας, που ήρθε στην Κύπρο από την Ελλάδα ως οικονομικός μετανάστης, με τις περιστάσεις της ζωής του να τον αναγκάζουν να αναλάβει εξ ολοκλήρου τα οικογενειακά «βάρη» ως μονογονιός.

Με αφορμή την ημέρα του πατέρα, μιλά στην κάμερα του AlphaNews.Live για την καθημερινότητά του ως μονογονιού, τις δυσκολίες και τις μικρές χαρές που απολαμβάνει με τους γιους του.

«Είμαι στην Κύπρο από το 2011. 1η Απριλίου του 2011. Δηλαδή, 12 χρόνια και συνεχίζουμε. Ήρθα σαν οικονομικός μετανάστης, όπως ακριβώς το ακούτε, ασχολήθηκα με την τουριστική βιομηχανία εδώ στην Κύπρο, η οποία καλπάζει. Παντρεύτηκα εδώ με πολιτικό γάμο, χώρισα εδώ. Έχω τα δύο μου παιδάκια, τον Οδυσσέα και τον Ιάσωνα. Ο Οδυσσέας είναι 8μιση, ο Ιάσωνας είναι 5μιση και είμαι μονογονιός τα τελευταία 3-3μιση χρόνια».

Ο Κωνσταντίνος μοιράζεται τις δυσκολίες που αντιμετώπισε εξαιτίας του γεγονότος ότι η μητέρα των παιδιών δεν έχει καμία επαφή μαζί τους. Στο πλευρό του και ο Σύνδεσμος Μονογονεϊκών Οικογενειών και Φίλων

«Βρέθηκα ανάμεσα σε καλούς ανθρώπους. Ούτε απόγνωση, ούτε πέλαγος. Αρχικά, φώναξα τη μητέρα μου. Της λέω: «σε παρακαλώ έλα να με βοηθήσεις, να κρατάς λίγες ώρες τα παιδιά, ώστε να μπορώ να δουλεύω σε μία αξιόλογη δουλειά». Από ‘κει και πέρα, σε συνεργασία με τον σύλλογο μονογονέων, υπό την αιγίδα της κυρίας Αργεντούλλας, με το ΣΚΕ της Πέγειας, το πολυδύναμο κέντρο, όλα πάνε ρολόι».

Όπως εξομολογείται, δεν είναι λίγα τα βλέμματα λύπησης από ανθρώπους στον περίγυρό του, όταν μαθαίνουν ότι μεγαλώνει μόνος του τα παιδιά του.

«Δεν έχω διακρίνει κάποιο είδος ρατσισμού. Βλέπω μία λύπη στα πρόσωπα κάποιων κυρίων, όταν με ρωτάνε ή όταν εξοικειωνόμαστε κι έχουμε μία συζήτηση, του τύπου: «τι λες τώρα, αλήθεια;». Δηλαδή, τους φαίνεται λίγο κάπως. Δεν θα ‘λεγα όμως ότι φαίνεται απαραίτητα κακά. Απλά βλέπω μία λύπη».

Πώς είναι όμως μία μέρα στην καθημερινότητά του ως μονογονιού;

Advertisement

«Ξυπνάω έξι παρά τέταρτο ακριβώς. Θα πιώ ένα espresso, θα δω λίγες ειδήσεις, 10-15 λεπτά. Λοιπόν, σιδερώνω, γιατί το βράδυ δεν θα προλάβω. Πάμε και νωρίς για ύπνο, οπότε ξεκινάω, σιδερώνω τα ρούχα των παιδιών. Ό,τι ρούχα και να φορέσουνε, πρέπει να είναι κολλαριστά. Σιδερώνω τα δικά μου τα ρούχα, ξυπνάω τα παιδιά. Τους μαγειρεύω κρέπες ή pancakes για σνακ στο κουτάκι που θα πάρουνε μαζί τους. Ή τοστ ή μπορεί αν δεν προλάβω ή αν δεν έχω έτοιμο μείγμα να τους βάλω ένα κρουασάν και πάνε στο σχολείο. Γυρίζουν από το σχολείο, θα πάει η μητέρα μου να τα πάρει, θα πάω εγώ πίσω 6μιση-7μιση, αναλόγως, θα μαγειρέψω πάλι, θα δούμε τηλεόραση, θα φάμε μαζί και θα πάμε για ύπνο. Θα τα κάνω και μπάνιο εννοείται».

Παρά τις δυσκολίες, ο Κωνσταντίνος νιώθει ότι κάνει απλώς το καθήκον του!

«Δεν νομίζω ότι είμαι άξιος συγχαρητηρίων. Το να μεγαλώνει κάποιος τα παιδιά του, είναι ευλογία και καθήκον συγχρόνως. Οπότε, είναι σαν να λέμε σε κάποιον ότι έκανε τη δουλειά του και του λέμε συγχαρητήρια. Όχι, δεν υπάρχει λόγος να του πεις συγχαρητήρια».