Το πρώτο βήμα ώστε οι σχέσεις τους να περάσουν σε μια άλλη σελίδα την επόμενη ημέρα των εκλογών έκανε ο Αβέρωφ Νεοφύτου στη χτεσινή συνάντηση με τον εκλεγεγμένο Πρόεδρο Νίκο Χριστοδουλίδη. Ο Συναγερμικός Πρόεδρος, τρεις περίπου βδομάδες πριν την νέα μάχη που καλείται να δώσει, αυτή τη φορά για την προεδρία του κόμματος, άνοιξε την πόρτα του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος στον νέο Πρόεδρο της Δημοκρατίας, του πρόσφερε την «πλάτη» του ενόψει της διακυβέρνησης και πάνω απ’ όλα έστειλε το μήνυμα «περασμένα ξεχασμένα».
Ο Αβέρωφ Νεοφύτου αναδιπλώθηκε και ήταν υποχρεωμένος να το πράξει αφού μεγάλη μερίδα των μελών του κόμματος στα οποία απευθύνεται πια για να κερδίσει νέα εντολή στον ΔΗΣΥ, στήριξαν και στηρίζουν Χριστοδουλίδη. Όσο ο ΔΗΣΥ παραμένει διασπασμένος, με μέρος της ευθύνης να ανήκει και στον ίδιο τον Αβέρωφ, τόσο πιο δύσκολο γίνεται το δικό του έργο. Κάπως έτσι ο Αβέρωφ Νεοφύτου επιχειρεί εν πρώτοις να αφαιρέσει επιχειρήματα από τον Χάρη Γεωργιάδη και τον Δημήτρη Δημητρίου, ενδεχομένως και από ένα τέταρτο υποψήφιο για το ζήτημα «ενότητα του ΔΗΣΥ», εμφανιζόμενος εκ νέου να βάλει πάνω απ’ όλα το «καλό του τόπου», όπως το αντιλαμβάνεται ένα σοβαρό και μεγάλο κόμμα.
Πριν μερικές ημέρες, οι «Ιούδες», οι «αποστάτες» θα καταγράφονταν όπως έλεγε ο κ. Νεοφύτου στην ιστορία. Σήμερα σε αυτούς απευθύνεται με μήνυμα πως ο ΔΗΣΥ έχει μια μεγάλη αγκαλιά για να τους δεχθεί πίσω. Το κατά πόσο αυτή η ενέργεια αναμένεται να υποβοηθήσει τον Αβέρωφ Νεοφύτου μετά το ξέσπασμα του στο Πολιτικό Γραφείο της 7ης Φεβρουαρίου, ή αν θα ειδωθεί ως αναξιόπιστη πολιτική πράξη από τα μέλη του κόμματος θα διαφανεί στην πορεία.
Ο Νίκος Χριστοδουλίδης, έχει πάντως μόνο να παίρνει από αυτή την εξέλιξη. Διότι, ένας θετικά προσκείμενος Δημοκρατικός Συναγερμός προς την κυβέρνηση του, με 17 Βουλευτές στο κοινοβούλιο και ένα Πρόεδρο ο οποίος άμα θέλει αποδεδειγμένα λειτουργεί υποβοηθητικά για μια κυβέρνηση, είναι σημαντικό κομμάτι του παζλ για να κυβερνήσει τη χώρα αποτελεσματικά και να επιτύχει την διακήρυξη για σταθερότητα. Όπως επίσης και η συμμετοχή του στη μεγαλύτερη πολιτική ομάδα της Ευρώπης το Ευρωπαϊκό Λαϊκό κόμμα η οποία αν και τελευταίως αποδυναμώθηκε μερικώς, εξακολουθεί να έχει κυρίαρχο ρόλο.
