Η Τουρκία συνεχίζει απτόητη τις παράνομες ενέργειες της πέριξ της Κύπρου, τη στιγμή που η Λευκωσία πλέον αντιλαμβάνεται σιγά-σιγά πως όλες οι προσπάθειες που επιχειρήθηκαν μέχρι στιγμής δεν έφεραν το επιθυμητό αποτέλεσμα, που δεν είναι τίποτε άλλο από τον τερματισμό των επικίνδυνων αυτών προκλήσεων. Επικίνδυνων γιατί μακροπρόθεσμα πέραν του γκριζαρίσματος των θαλασσίων ζωνών που επιχειρεί η Άγκυρα, δίνουν την εντύπωση πως η Κυπριακή Δημοκρατία δεν είναι σε θέση να ασκήσει κυριαρχία και να ελέγξει με αποτελεσματικότητα τις περιοχές που της ανήκουν με βάση το διεθνές δίκαιο.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση υπήρξε το μοναδικό ουσιαστικό στήριγμα της Κύπρου σε όλη αυτή τη διαδρομή, ωστόσο οι υποστηρικτικές για την Κύπρο και αυστηρές για την Τουρκία δηλώσεις σε πρώτο στάδιο δεν έφεραν αποτέλεσμα, ενώ όλοι αντιλαμβάνονται πως τα προτεινόμενα μέτρα κατά της Τουρκίας δεν είναι τέτοια που θα την αναγκάσουν να σηκώσει τα τρυπάνια της και να φύγει από τα κυπριακά νερά. Ηνωμένες Πολιτείες, Ρωσία και Βρετανία στις τοποθετήσεις τους αν διαβαστούν προσεκτικά, τηρούν ίσες αποστάσεις, γεγονός που είναι εξαιρετικά προβληματικό.
Οι δύο σχολές σκέψης
Μία σχολή σκέψης είναι πως εφόσον η Τουρκία κλιμακώνει τις προκλήσεις της, τότε θα πρέπει και η Λευκωσία να κλιμακώσει τις δικές της αντιδράσεις. Αυτές θα μπορούσαν να ήταν σε κρατικό επίπεδο, δηλαδή εντάλματα σύλληψης και γενικότερα «κυνήγι» εταιρειών και προσώπων που εμπλέκονται στις παράνομες ενέργειες. Η Λευκωσία θα μπορούσε επίσης να επιδιώξει σε ευρωπαϊκό επίπεδο αυστηρότερες κυρώσεις ή και να κάνει χρήση του βέτο που έχει ως κράτος-μέλος της ΕΕ σε διάφορα ζητήματα που αφορούν την ενταξιακή πορεία της Τουρκίας. Βέβαια θα πρέπει να σημειωθεί πως η ενταξιακή πορεία της Τουρκίας είναι σε μεγάλο βαθμό ήδη παγωμένη και οι ευρωτουρκικές σχέσεις σε άσχημο επίπεδο. Άρα ποια είναι τα περιθώρια πρόκλησης κόστους, διερωτώνται κάποιοι. Ας σημειωθεί επίσης ότι μεγάλος αριθμός κρατών-μελών της ΕΕ, έχουν σοβαρά οικονομικά συμφέροντα με την Τουρκία σε διμερές επίπεδο και άρα είναι διστακτικά στην επιβολή μέτρων εναντίον της.
Μια άλλη σχολή σκέψης, λέει πως εδώ που έφτασαν τα πράγματα, η μόνη οδός είναι η διασύνδεση των όσων συμβαίνουν με το κυπριακό. Λένε πως αφού έχουν αποτύχει ως προς το αποτέλεσμα οι όποιες προσπάθειες για πρόκληση κόστους, τότε θα πρέπει με κάποιο τρόπο να γίνουν παρασκηνιακές προσπάθειες ώστε να τερματιστούν οι προκλήσεις και να επαναρχίσει ένας διάλογος για επίλυση του κυπριακού.
Αυτή η σχολή σκέψης εισηγείται επίσης την ανάληψη πρωτοβουλιών προς αυτή την κατεύθυνση και ήδη έχουν ακουστεί σενάρια όπως ο διορισμός Τουρκοκυπρίου στη θέση του μέλους στο Ταμείο Υδρογονανθράκων, ή τη δημιουργία ενός φόρουμ με τη συμμετοχή Τουρκοκυπρίων για ενημέρωση σε σχέση με τους ενεργειακούς σχεδιασμούς.
Βέβαια εδώ προκύπτει ο εξής προβληματισμός: Αν αυτές οι πρωτοβουλίες όντως οδηγήσουν σε διαπραγματεύσεις στο κυπριακό και εάν η Τουρκία το μήνυμα που στέλνει είναι πως επιβάλλει όσα θέλει χωρίς να λαμβάνει υπόψη την ύπαρξη της Δημοκρατίας, γιατί να μην επιβάλει και την λύση που θέλει στο κυπριακό;
Όλα αυτά οδηγούν σε σπαζοκεφαλιές που θα χρειαστούν εξαιρετικούς χειρισμούς για να αποβούν προς όφελος της Κύπρου.
