Του Νικόλα Ζαννέττου – [email protected]
Μπορεί οι συζητήσεις γύρω από την πιθανή συνεργασία ΑΚΕΛ-ΔΗΚΟ να εστιάζουν επί του παρόντος στο όνομα του κοινού υποψηφίου, ωστόσο όσο περνά ο καιρός εντείνεται και η πίεση που δέχονται για το περιεχόμενο μιας τέτοιας συνεργασίας. Είναι εξάλλου καλά γνωστό πως τα δύο κόμματα χώρισε στο παρελθόν χάσμα στα ζητήματα του κυπριακού και της οικονομίας. Ήδη στα τηλεοπτικά πάνελ εκπρόσωποι των δύο κομμάτων δέχονται πίεση γύρω από αυτά τα ζητήματα, ενώ στο ίδιο πνεύμα αξιωματούχοι του ΔΗΚΟ δέχονται πίεση από αυτούς του ΔΗΣΥ.
Στέφανος Στεφάνου και Νικόλας Παπαδόπουλος, σε περίπτωση που εν τέλει συνεργαστούν θα πρέπει να αποδείξουν πως η σύμπραξη τους δεν έχει ευκαιριακό και οπορτουνιστικό χαρακτήρα αλλά περιεχόμενο που δύναται να μεταφραστεί σε μια παραγωγική διακυβέρνηση.
Στο ΑΚΕΛ ήδη υπήρξε μια μίνι κρίση εξαιτίας της θέσης που πήρε η Ειρήνη Χαραλαμπίδου. Καθώς η ηγεσία δεν θέλει να κινηθεί επί του παρόντος στη λογική των αποκλεισμών, πέραν των αναμενόμενων του Αβέρωφ Νεοφύτου και του Νίκου Χριστοδουλίδη, το γεγονός ότι η Βουλεύτρια των Νέων Δυνάμεων έσπευσε να βάλει βέτο για το όνομα του Γιώργου Παμπορίδη, ενόχλησε την Εζεκία Παπαϊωάννου. Είναι σαφές πως στο ΑΚΕΛ έχουν πολλούς λόγους να ελπίζουν ότι η συνεργασία με το ΔΗΚΟ θα καρποφορήσει. Σε διαφορετική περίπτωση το κόμμα ενδέχεται τουλάχιστον στον πρώτο γύρο να βρεθεί απελπίστηκα μόνο και πολύ πιθανόν ενώπιον σοβαρών αδιεξόδων. Τέτοια εξέλιξη θα ήταν προβληματική και για τον νέο ΓΓ του κόμματος Στέφανο Στεφάνου, για τον οποίο οι Προεδρικές εκλογές θα είναι η πρώτη σημαντική «πράξη» της θητείας του στο πηδάλιο του κόμματος.
Στο ΔΗΚΟ είναι αρκετοί που ναι μεν θέλουν να δουν το κόμμα τους να επιστρέφει στην εξουσία, πλην όμως δεν είναι σίγουροι κατά πόσο θα ήθελαν αυτό να είναι το αποτέλεσμα μιας συνεργασίας με το ΑΚΕΛ. Η εμπειρία της συνεργασίας τους στο παρελθόν, οι διαφωνίες ιδιαίτερα στο ζήτημα του κυπριακού, η πορεία της διακυβέρνησης Δημήτρη Χριστόφια, η όλη φιλοσοφία του ΑΚΕΛ, είναι μερικά από τα επιχειρήματα όσων στο ΔΗΚΟ έχουν επιφυλάξεις για αυτό το εγχείρημα. Είναι βεβαίως και άλλοι, που θεωρούν πως με τον τρόπο που πολιτεύτηκε το κόμμα τους τα τελευταία χρόνια έναντι της διακυβέρνησης Αναστασιάδη, δεν αφήνει πολλά περιθώρια συνεργασίας με τον ΔΗΣΥ. Εξάλλου, λένε αυτοί, άλλο ΑΚΕΛ επί Άντρου Κυπριανού, άλλο ΑΚΕΛ επί Στέφανου Στεφάνου. Είναι επίσης αυτοί που θέλουν να δουν εκ νέου ένα εγχείρημα στον ενδιάμεσο χώρο, αν και η ζωή απέδειξε πως ο δρόμος αυτός δύσκολα μπορεί να οδηγήσει στην εξουσία. Όλα αυτά αναμένεται να συζητηθούν στο συνέδριο του ΔΗΚΟ την ερχόμενη Κυριακή.
Το ΑΚΕΛ ήταν το κόμμα που τα τελευταία χρόνια άσκησε δριμεία κριτική στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας για τις επιλογές του στο κυπριακό. Το ίδιο και το ΔΗΚΟ, όμως για διαφορετικούς λόγους. Η μεν αριστερά, επειδή δεν κυνήγησε με μεγαλύτερη «τόλμη» τις προοπτικές επίλυσης του κυπριακού. Το μεν ΔΗΚΟ, επειδή δεν τήρησε σκληρότερη στάση.
Το ΑΚΕΛ κατηγορούσε την κυβέρνηση για τη «φτωχοποίηση» του λαού λόγω της εφαρμογής του μνημονίου και μιας πιο φιλελεύθερης οικονομικής πολιτικής, το ΔΗΚΟ από την άλλη συνείσφερε τα μέγιστα σε αυτές τις επιλογές.
Είναι λοιπόν προφανές, πως το πρόσωπο που θα επιλεγεί από τα δύο κόμματα σε περίπτωση που εν τέλει συνεργαστούν, θα έχει να σηκώσει τεράστιο βάρος στην προσπάθεια του να ισορροπήσει ανάμεσα στις πολιτικές θέσεις και τη φιλοσοφία των δύο κομμάτων. Τις δυσκολίες αυτές διαβλέπουν και αναδεικνύουν με κάθε ευκαιρία και στον ΔΗΣΥ και φαίνεται πως καραδοκούν και ελπίζουν πως η συνεργασία αυτή δεν θα καρποφορήσει στο τελος.
