Μετά τις βρετανικές ψήφους που οδήγησαν στο Brexit και την εκλογή Τραμπ στις Ηνωμένες Πολιτείες, το «κατεστημένο» δέχεται άλλη μια γροθιά στο στομάχι, αυτή τη φορά στη Γαλλία. Είναι πλέον ολοφάνερο ότι μετά την παγκόσμια οικονομική κρίση και τις συνέπειες της, ο κόσμος αναζητεί μέσω των εκλογικών αναμετρήσεων, κάτι διαφορετικό.
Οι γαλλικές εκλογές είναι το τελευταίο παράδειγμα αυτής της τάσης που επικρατεί ανά το παγκόσμιο. Στις χώρες της Ευρώπης η ρητορική αλλάζει. Τη θέση της ρητορικής για αυστηρή δημοσιονομική πειθαρχία, ευρωπαϊκή ολοκλήρωση και διεύρυνση, παίρνει η ρητορική για καλύτερη Ευρώπη, που θα βρίσκεται πιο κοντά στους πολίτες της, με μια πιο ισορροπημένη προσέγγιση ως προς τη χάραξη εθνικής στρατηγικής, προσαρμοσμένη καλύτερα στις ανάγκες της κάθε χώρας ξεχωριστά. Ο Μακρόν, σε εκείνους τους άξονες κινείται, δηλαδή δεν ανήκει σε κανένα κόμμα και τοποθετείται, λίγο αριστερά, λίγο δεξιά, αλλά περισσότερο στο κέντρο.
Άνοδο βεβαίως παρουσιάζουν και οι ευρωσκεπτικιστικές φωνές, με την Λεπέν να προσεγγίζει με ακραίο τρόπο τις ιστορικές σχέσεις της χώρας της με την Ένωση.
Στις ΗΠΑ, ο Ντόναλτ Τραμπ εκλέγηκε για να τερματίσει την εμπλοκή των ΗΠΑ σε ξένους πολέμους, να τερματίσει τις «κακές» εμπορικές συμφωνίες με την Κίνα η οποία «πίνει το αίμα των Αμερικανών», να χτίσει τείχη που να την προστατεύσουν από τα κύμματα μεταναστών και διάφορα άλλα.
Όλα αυτά φαίνεται να πηγάζουν από το γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια λόγω της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, οι οικονομικές πολιτικές των κρατών, στηρίζονταν σε μία και μοναδική λογική, που συνήθως ερχόταν από έξω και στηριζόταν στην αυστηρή δημοσιονομική πειθαρχία. Οι ψηφοφόροι ανά το παγκόσμιο, νιώθουν πλέον την ανάγκη οι χώρες τους να παράξουν πολιτική που να ανταποκρίνεται στις δικές τους ανησυχίες και όχι σε αυτές των οίκων αξιολόγησης. Νιώθουν ότι δεν ήταν με τις ψήφους τους που κυβερνούσαν τις χώρες και είναι πιο αποφασισμένοι από ποτέ να τις χρησιμοποιήσουν ακόμα και με ακραίο τρόπο για να το πετύχουν.
Όλη αυτή η οργή, θα μπορούσε ωστόσο να τινάξει στον αέρα την λογική στην οποία κτίστηκε η ΕΕ, δηλαδή τη διαφύλαξη της ειρήνης στην Ευρωπαϊκή ήπειρο και κατ’ επέκταση της συνεργασίας. Ποτέ δεν πρέπει να ξεχνάμε, πού μας οδήγησε ο λαϊκισμός, που σάρωσε στο παρελθόν και που επανέρχεται σήμερα….
Αξίζει να θυμηθεί κανείς, το παράδειγμα του Αλέξη, που μάγευε τα πλήθη γιατί θα έφερνε τούμπα την Ευρώπη σκίζοντας τα μνημόνια…
