Του Νικόλα Ζαννέττου – [email protected]
Τις τελευταίες πινελιές στο προφίλ που θα ήθελαν ιδανικά να έχουν ενόψει της κρίσιμης απόφασης του εκλογικού σώματος τον ερχόμενο Φεβρουάριο για τις Προεδρικές εκλογές βάζουν οι υποψήφιοι για την Προεδρία της Δημοκρατίας. Νίκος Χριστοδουλίδης, Αβέρωφ Νεοφύτου και Ανδρέας Μαυρογιάννης, συμπληρώνουν σιγά-σιγά τα τελευταία κομμάτια του παζλ του δικού τους αφηγήματος. Αν και ο ένας περίπου μήνας που απομένει μέχρι τις εκλογές, είναι μεγάλος πολιτικός χρόνος, η κλεψύδρα αδειάζει και σύντομα ο τελικός λόγος θα ανήκει πια στον κυπριακό λαό.
Η ταυτότητα του Νίκου Χριστοδουλίδη
Διαγιγνώσκοντας πως το εκλογικό σώμα θέλει ένα φρεσκάρισμα της εκτελεστικής εξουσίας, ο Νίκος Χριστοδουλίδης αφού έχτισε πάνω στον παράγοντα της προσωπικής επαφής με τους ψηφοφόρους, εμφανίζεται σήμερα ως ο άνθρωπος που μπορεί να κρατήσει τα θετικά της τελευταίας δεκαετούς διακυβέρνησης Αναστασιάδη, διευρύνοντας όμως τις συμμαχίες του με κόμματα όπως το ΔΗΚΟ, η ΕΔΕΚ και η ΔΗΠΑ. Σήμερα λέει μάλιστα, γιατί όχι και με τον Συναγερμό, από τον οποίο ασχέτως αν έχει διαγραφεί, ο ίδιος δηλώνει ετοιμότητα να συνεργαστεί. Αποφεύγοντας να χτίσει ένα αυστηρά ηγετικό προφίλ για τον εαυτό του, τηρεί χαμηλούς τόνους καθ’ όλη τη διάρκεια της προεκλογικής, αποφεύγοντας τις εντάσεις και τη σύγκρουση και επενδύοντας περισσότερο στην πρόθεση του να ακούει και να συνεργάζεται με όλους. Έχει πετύχει σε μεγάλο βαθμό να αποτελεί μια φρέσκα επιλογή για τον μέσο ψηφοφόρο, χωρίς να είναι ριζοσπαστικός στον βαθμό που να φοβίζει την πλειοψηφία. Κατάφερε επίσης να κρατήσει αποστάσεις ασφαλείας από τα κόμματα που τον στηρίζουν, ώστε να έχει τις λιγότερες δυνατές απώλειες στον χώρο του ΔΗΣΥ από τον οποίο προέρχεται. Το μεγάλο ερωτηματικό σε σχέση με τον κ. Χριστοδουλίδη, σχετίζεται με τους συνεργάτες που θα επιλέξει να τον πλαισιώσουν, αφού μέχρι στιγμής δεν έχει δώσει συγκεκριμένες ενδείξεις, καθώς και ο τρόπος που θα συγκεράσει τις διαφορετικές απόψεις που έχουν οι πολιτικοί εταίροι του κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης.
Η ταυτότητα του Αβέρωφ Νεοφύτου
Ο Αβέρωφ Νεοφύτου χτίζει το αφήγημα του σε μια συγκεκριμένη βάση: Ψηφίζοντας Αβέρωφ, παίρνεις Αβέρωφ, με τα καλά και τα κακά του. Ο Αβέρωφ ξέρει να κουμαντάρει και να φέρνει αποτελέσματα, έχει δώσει δείγματα γραφής, καταλαβαίνει από οικονομία και είναι ένθερμος υποστηρικτής της λύσης. Πίσω του είναι ο ΔΗΣΥ, με το πολιτικό προσωπικό που διαθέτει και ως εκ τούτου άνθρωποι όπως ο Κωνσταντίνος Πετρίδης και ο Νίκος Νουρής, θα διατηρήσουν τα χαρτοφυλάκια τους. Η φιλοσοφία του ΔΗΣΥ είναι γνωστή, θέλει ισχυρή οικονομία και μετά όλα τα υπόλοιπα. Πρόκειται για ένα καθαρό σε μεγάλο βαθμό αφήγημα, μια δοκιμασμένη συνταγή της οποίας τα αποτελέσματα είναι γνωστά και πλέον ο κάθε πολίτης καλείται από τον Αβέρωφ να τα αξιολογήσει και να επιλέξει αν είναι διατεθειμένος για χάρη της όποιας αλλαγής να πάρει τα ανάλογα ρίσκα, αν ενστερνίζεται βεβαίως την άποψη ότι υπάρχουν τέτοια. Σε ότι αφορά το τελευταίο, το στοίχημα για τον Αβέρωφ είναι το πως το εκλογικό σώμα υποδέχεται τις προειδοποιήσεις του, αφού αρκετοί τις αξιολογούν ως «κινδυνολογία», γεγονός που ενδεχομένως να συνδέεται με τη δυσαρέσκεια για τις επιδόσεις αυτής της κυβέρνησης όπως καταγράφεται σχεδόν σε όλες τις μετρήσεις. Επενδύει επίσης πολλά στον κομματικό πατριωτισμό των συναγερμικών σε μια προσπάθεια να πετύχει τη μέγιστη δυνατή συσπείρωση για το κόμμα που επί του παρόντος φαίνεται να αντιμετωπίζει τον κίνδυνο μιας σοβαρής διάσπασης. Αυτό έχει να κάνει κυρίως με το γεγονός ότι ως Πρόεδρος του ΔΗΣΥ θα έχει να διαχειριστεί και την επόμενη ημέρα η οποία θα είναι ανάλογα δύσκολη ή εύκολη με το εκλογικό αποτέλεσμα.
Η ταυτότητα του Ανδρέα Μαυρογιάννη
Ο Ανδρέας Μαυρογιάννης επενδύει πολλά στο αφήγημα ότι είναι ο πιο «καθαρός» «έντιμος» και «αξιόπιστος» εκ των τριών βασικών υποψηφίων. Προβάλλει την υποψηφιότητα του ως την υποψηφιότητα της «αλλαγής» και μάλιστα της «προοδευτικής αλλαγής» και επιχείρησε το τελευταίο διάστημα να ενισχύσει την εντύπωση ότι είναι πολύ πιο πολυσυλλεκτικός απ’ όσο οι περισσότεροι εκτιμούσαν. Το γεγονός ότι ο Χαράλαμπος Προύντζος, ένας νομικός-επιχειρηματίας από τον χώρο της κεντροδεξιάς, επιλέγηκε ως ο άνθρωπος που θα τον προτείνει ως υποψήφιο, εξυπηρετεί αυτή ακριβώς την σκοπιμότητα. Κατάφερε να «αποκολληθεί» από τον Νίκο Αναστασιάδη τον οποίο υπηρέτησε ως διαπραγματευτής, καταγγέλλοντας ανελλιπώς τα φαινόμενα διαφθοράς κατά τη δεκαετή διακυβέρνηση του, αν και το συγκεκριμένο κομμάτι της συζήτησης εξακολουθεί να είναι αμφιλεγόμενο για κάποιο μέρος στην δεξαμενή της ευρύτερης αριστεράς. Μιλά για ένα πιο κοινωνικό κράτος, ποιοτικότερες θέσεις εργασίας και προβάλλει την περιβαλλοντική και πολιτισμική του ευαισθησία, ενώ επικοινωνιακά έκανε μεγάλα άλματα βελτιώνοντας σε μεγάλο βαθμό την εικόνα του. Η μεγαλύτερη πρόκληση του μέχρι στιγμής είναι να πείσει πως σε ότι αφορά τον τομέα της Οικονομίας, δεν είναι «ΑΚΕΛ», κάτι που αν επιτύχει, εκτιμάται πως θα αυξήσει τον διεμβολισμό άλλων πολιτικών χώρων.
