Ένα χρόνο μετά τη φονική πυρκαγιά στο Μάρι, η Χριστίνα Λαμπίρη κατάφερε μαζί με τον σύζυγο της, να φτιάξουν ξανά το σπίτι τους στην περιοχή της Ραφήνας, το οποίο είχε καεί, και άνοιξε την καρδιά της περιγράφοντας τις τραγικές σκηνές που έζησαν. Η παρουσιάστρια μίλησε στη Ζέτα Δούκα και την εκπομπή “Thrive” και ανάμεσα σε άλλα δήλωσε:
Advertisement«Βεβαίως γινόταν χαμός από τον αέρα, ξέραμε ότι είναι σε εξέλιξη αυτή η φωτιά, αλλά δεν φανταζόμασταν ποτέ ότι αυτή η φωτιά θα έφτανε εδώ. Εγώ έχω μια εξαιρετική σχέση με την οικογένεια Πλέσσα. Μιλάω με την Λουκίλα και της λέω «Θέλεις να πάρεις τον Μίμη και να έρθετε»; Δεν πήγαινε το μυαλό μου ότι μπορεί στη θάλασσα να καεί το σύμπαν. Μου είπε «Αν δω ότι χειροτερεύουν τα πράγματα θα έρθουμε». Ευτυχώς που δεν ήρθαν!», λέει η Χριστίνα Λαμπίρη και αφηγείται το χρονικό της καταστροφής:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
«Όλη αυτή η συζήτηση έγινε μεσημέρι. Για καλή μου τύχη ο Θανάσης δεν είχε φύγει ακόμα για τη δουλειά του κι ενώ μου είχε πει στις 5 το απόγευμα να τον ξυπνήσω, το ξέχασα εντελώς. Με όλο αυτό που παρακολουθούσα αφαιρέθηκα και δεν τον ξύπνησα. Όταν αρχίζω να βλέπω όλο αυτό το πράγμα, τον φωνάζω και του λέω «Δεν μου αρέσει καθόλου όλη αυτή η εικόνα που βλέπω». «Είσαι υπερβολική!», μου λέει. Βγαίνουμε μπροστά… Σε όλο αυτό διάστημα ακούγονταν εκρήξεις συνέχεια κι ερχόντουσαν καύτρες. Μου λέει «Όπως είσαι φεύγεις»! Του λέω «Να κατέβω στη θάλασσα». «Ούτε να διανοηθείς να κατέβεις στη θάλασσα! Θα καείς ζωντανή»!
Στην άκρη του κτήματος υπάρχουν σκαλιά στα οποία έχει πρόσβαση ο κόσμος και ήθελα από εκεί να κατέβω. Αυτά, όμως, ήταν πνιγμένα στο πράσινο, οπότε πραγματικά δεν θα είχα καμία τύχη να κατέβω. Στο διάστημα αυτό χρειάστηκε να βάλω μαντίλι, δεν μπορούσα να αναπνεύσω. Μέχρι να πάρω το σκυλί, να βάλω τις σαγιονάρες μου και να μπω στο αυτοκίνητο, δεν μπορούσα να αναπνεύσω! Φεύγοντας, στα 10 μέτρα σταματάω το αυτοκίνητο και λέω στον Θανάση «θα κατέβω εδώ». Μου λέει «συνεχίζεις». Μπήκα αντίθετο ρεύμα, με τον κόσμο σε κατάσταση πανικού. Αυτοκίνητα με τον κόσμο βουρκωμένο, παιδιά να ουρλιάζουν, τρόμο στα μάτια, στοιβαγμένοι όλοι σε ένα αυτοκίνητο! Οι σκηνές αυτές δεν θα φύγουν ποτέ από το μυαλό μου. Φυσάει αέρας και τρέμω! Έβλεπα από τον καθρέφτη του αυτοκινήτου τις άκρες της φωτιάς. Σε όλο αυτό το διάστημα, μέχρι να φύγω, έκαιγε το διπλανό σπίτι και φυσικά είχε αρπάξει το σπίτι εδώ. Η απώλεια του κόσμου είναι το νούμερο 1 και σίγουρα η περιοχή μας δεν θα είναι ποτέ ίδια»,
Advertisement
