Ο Δημήτριος Μηνά είναι ένας από τους πιο ταλαντούχους καλλιτέχνες του νησιού μας, ο οποίος με το πάθος του για την φωτογραφία, το ταλέντο του αλλά και την επιθυμία του για ανάδειξη της τέχνης του σε παγκόσμιο επίπεδο βάζει πλώρη για… τα Γκίνες.

Μέσω της αμβροτυπίας (τεχνική που ανακαλύφθηκε το 1851 και θεωρείται από τις πρώτες τεχνικές φωτογραφίας στον κόσμο), ο ίδιος “αιχμαλωτίζει” πορτραίτα και εικόνες που θα σε κάνουν να σαστίσεις και να προβείς κάθε φορά σε μια διαφορετική “ανάγνωση” του αποτελέσματος.

Ο Δημήτριος, κατάγεται από την Λάρνακα και  σπούδασε “Ήχο και εικόνα” στη Θεσσαλονίκη. Αρχίζοντας ένα ατέλειωτο παιχνίδι με το φως, το γυαλί, τα βλέμματα των ανθρώπων, το σκοτάδι, τον θάνατο αλλά κυρίως τα πορτραίτα και την  Βικτωριανή εποχή κατάφερε να ξεχωρίσει και να συζητιέται στα καλλιτεχνικά πηγαδάκια ως ο “ανερχόμενος Κύπριος” που ανυψώνει την τέχνη σε άλλο επίπεδο.

Το Alphanews.live, βρήκε τον Δημήτριο και συνομιλήσε μαζί του για τον καιρό που περνά αυτοπεριοριμένος στο σπίτι, την τέχνη της φωτογραφίας που αγαπά αλλά και για το ρεκόρ Γκίνες.

Δημήτρη, πού και πώς σε πετυχαίνουμε εν καιρώ καραντίνας; Σε έχει ωφελήσει έστω δημιουργικά αυτή η περίοδος​;

Με πετυχαίνεις όπως πετυχαίνετε και τον περισσότερο κόσμο που υπακούει στους κανονες υγείας. Μεσα στο σπίτι μου. Δημιουργικά δεν θα έλεγα οτι με βοηθάει πολύ απλά έχω περισσότερο χρόνο να εξελίξω κάποια σχέδια μου που αλλιώς θα μου έπαιρναν πολύ περισσότερο καιρό. Όπως η προσπάθεια μου να καταρρίψω ένα παγκόσμιο ρεκόρ guinness.

Μια ξεχωριστή μορφή τέχνης μέσω της φωτογραφίας που πραγματικά εντυπωσιάζει και δεν ξέρουμε πολύ καλά. Μίλησε μας για αυτή;

Αυτή η τεχνική υπάρχει στον πλανήτη μας απο το 1851 όπου και θεωρείται μια απο τις δυο πρώτες τεχνικές φωτογραφίας στην ιστορία μαζί με την δαγγεροτυπία.

Η διαδικασία wet plate απαιτεί μια πλήρως πρακτική προσέγγιση. Ξεκινά με το μέγεθος του γυαλιού που θα μπορεί να υποστηρίζει η κάμερα. Ένα χημικό χύνεται πάνω στο γυαλί και μετά βυθίζεται στο νιτρικό ασήμι (AgNo3) που μετατρέπεται σε φωτοευαίσθητο.. Στη συνέχεια, το γυαλί εισάγεται στην κάμερα. Προκειμένου να τραβήξει τη φωτογραφία, επιτρέπουμε στο φως να περάσει μέσα από τον φακό, λαμβάνοντας έτσι «τη λήψη». Στη συνέχεια επιστρέφει στο σκοτεινό θάλαμο και χύνεται ένα οξύ χημικό παράγοντας το «αρνητικό». Μόλις συμβεί αυτό, μπορώ στη συνέχεια να μεταφέρω την γυάλινη φωτογραφια στο τελικό χημικό όπου αντιστρέφει το αρνητικό σε θετικό, παράγοντας έτσι το τελικό προϊόν. Η διαδικασία διαρκεί περίπου 15 λεπτά.

Πώς ξεκίνησε όλη αυτή η διαδρομή; 

Το ενδιαφέρον μου για τη φωτογραφία άλλαξε, από την αγάπη για το φιλμ για φωτογραφικές μηχανές μεγάλου μεγέθους. Στην προσπάθειά μου να μάθω τις δεξιότητες για να φτιάξω τη δική μου φωτογραφική μηχανή μεγάλου μεγέθους, εντυπωσιάστηκα από τη διαδικασία της αμβροτυπίας  και έτσι κατέληξα να κατασκευάζω τη δική μου κάμερα μεγάλων διαστασεων. Το άλμα από το φιλμ, στην αμβροτυπία, ενσωματώνει δύο σημαντικές ουσίες – το δημιουργικό μέρος και το εξαιρετικά τεχνικό στοιχείο. Και τα δύο αυτά βρίσκονται στην αμβροτυπία, και για αυτό, είναι ο μόνος τρόπος φωτογραφίας που θέλω να εξασκώ. Μπορώ να ελέγξω πλήρως τη διαδικασία, από το μεγεθος της κάμερας που, όσο πιο μεγάλη η κάμερα τόσο πιο μεγάλο το αποτέλεσμα, έως και τον έλεγχο της επεξεργασίας της εικόνας μέσω χημικών ΠΡΙΝ την φωτογραφιση. Όλη η διαδικασία είναι χειροποίητη και πλήρως ελεγχόμενη από την αρχή έως το τέλος. 

Τί σου αρέσει να φωτογραφίζεις περισσότερο;

Η κύρια πηγή έμπνευσης μου ήταν η χρήση της φωτογραφίας στη βικτωριανή εποχή, όπου χρησιμοποιούσαν το μέσο για να τραβήξουν μια φωτογραφία ενός νεκρού ατόμου. Αυτό που με γοήτευσε, και εξακολουθεί, είναι η ανεξίτηλη ύπαρξη ενός ατόμου μετά θάνατον, – ενα μεμέντο μορι. Αυτό, δίνει έκθεση σε ένα θέμα το οποίο, αν και αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής, συχνά κρύβεται, διαγράφεται πρόθυμα από την ενεργή μας μνήμη. Η αισθητική που προσπαθώ να δημιουργήσω είναι αυτή που προκύπτει από αυτό, αλλά εφαρμόζεται σε ένα πιο σύγχρονο πλαίσιο. Θέματα όπως ψυχική υγεια, αναπηρία και η απόγνωση. 

Πες μας λίγα λόγια για το project, που κάνεις τώρα που όπως καταλαβαίνω είναι επιπέδου ρεκόρ Γκίνες.

Λαμβάνοντας υπόψη ότι η πρακτική μου είναι πλήρως χειροποίητη, και κάθε λήψη δεν μπορεί να αναπαραχθεί στο σύνολό της – δηλαδή, μπορώ να αναπαράγω την εικόνα, για παράδειγμα εκτυπώσεις, ωστόσο, δεν μπορώ να αναπαράγω τα υλικά. Η διαδικασία της αμβροτυπιας, που την καθιστά αιώνια. Για αυτόν τον λόγο θέλω να κατασκευάσω τη μεγαλύτερη κάμερα ambrotype, για να μπορώ να παράγω αμβροτυπία χωρίς τον περιορισμό του μεγέθους.  Το αποτέλεσμα θα εξακολουθεί να είναι μοναδικό, αλλά δεν θα περιορίζεται από την κάμερα που χρησιμοποιείται. Αυτη η προσπάθεια θα σταλεί στο Guinness World Records. Η κάμερα θα φωτογραφίζει αμβροτυπία μέχρι 2 επό 1 μέτρο μέγεθος, κάτι το οποίο, θα ειναι πρωτοπόρο στον χώρο της αμβροτυπίας αφού, εκτός του ότι δεν υπάρχει τέτοιας εμβέλειας κάμερα, οι αμβροτυπίες ειναι συνήθως 20 επι 25 εκατοστα. 

Αφού αυτή η προσπάθεια είναι πολυδάπανη είμαι στην διαδικασία εύρεσης διάφορων χορηγών για την υποστήριξή τους. Για να επιχορηγηθεί η προσπάθεια έχω ξεκινήσει και online sale κάποιων αντιγράφων των έργων μου.

Ποιο είναι το όνειρό σου και τί θα ήθελες να φωτογραφίσεις ιδανικά στο μέλλον;

Το όνειρό μου είναι κάποια στιγμή να έχω το δικό μου στούντιο όπου θα δουλεύω αποκλειστικά την τέχνη της φωτογραφίας μου και να οδηγήσω το βαν/σκοτεινό θάλαμό μου σε ολη την Ευρώπη βγάζοντας αμβροτυπίες. Επίσης να λάβω μέρος σε εκθέσεις και γενικά να καταφέρω να δείξω το έργο μου σε όσο περισσότερο κόσμο μπορεί να ταυτιστεί μαζί του.

Δεν εχω κάποιο συγκεκριμένο άτομο που θα ήθελα να φωτογραφίσω, απλά θέλω να κάνω όσα περισσότερα πορτραίτα μπορώ.

Παρόλο που έχω διάσημα άτομα που θα ήθελα να έχω την ευκαιρία να φωτογραφίσω, οι καθημερινοι ανθρωποι και οι δοκιμασίες και οι ιστορίες τους είναι βαθιά εδραιωμένοι στην πρακτική μου. Θέλω να το κάνω αυτό όσο μπορώ.