Ονομάζομαι Σεβδικαλής Ιωάννης, Γιάννης για τους φίλους. Είμαι αθλητής στο Παραολυμπιακό κομμάτι και έχω διπλό ακρωτηριασμό κάτω από το γόνατο ο οποίος είναι επίκτητος και έγινε σε ατύχημα με μια αμαξοστοιχία, στα 21 μου χρόνια. 

Κάπως έτσι μας συστήθηκε ένας ξεχωριστός άνθρωπος, που μετά από μια επώδυνη δοκιμασία ζωής έγινε (για μας, ελπίζουμε και για εσάς) συνώνυμο της ελπίδας, της θετικής ματιάς στη θέαση των γεγονότων αλλά και της δύναμης που μπορούμε να επιδείξουμε σε δύσκολες στιγμές για να βγούμε «νικητές». Όχι μόνο επειδή πρέπει, αλλά γιατί αν το πιστέψουμε μέσα μας πραγματικά το μπορούμε.

10 Οκτωβρίου 2012, ώρα 14.30. Ο Γιάννης σχολάει από τη δουλειά που εργαζόταν ως σερβιτόρος και επιστρέφει στο σπίτι του με το ποδήλατο του. Όπως κάθε μέρα, έπρεπε να διασχίσει τις σιδηροδρομικές γραμμές του τρένου.

Λίγα δευτερόλεπτα μετά μια διερχόμενη αμαξοστοιχία θα τον παρασύρει, θα πολτοποιήσει τα άκρα του και ο ίδιος θα βρεθεί αντιμέτωπος με τον θάνατο.Οι γιατροί στο νοσοκομείο θα σώσουν την ζωή του αλλά θα αναγκαστούν να ακρωτηριάσουν τα πόδια του. Ο Γιάννης τους είχε πει πριν την νάρκωση:

«Κάνετε ό,τι νομίζετε, αλλά σώστε τα πόδια μου γιατί μόνο από εμένα μπαίνει μεροκάματο στο σπίτι». 

Oι γιατροί μπορεί να μην τα κατάφεραν… αλλά ο Γιάννης με το χαμόγελο του και το πείσμα να ζήσει όπως ονειρεύτηκε δεν το έβαλε κάτω. Η Ελλάδα αφουγκράζεται την συγκλονιστική ιστορία του και με μια συναυλία με την συμμετοχή πολλών καλλιτεχνών καταφέρνει να τον σηκώσει από το αναπηρικό καροτσάκι που είχε καθηλωθεί και να του «χαρίσει» τεχνητά πόδια.

Θέλω να ευχαριστήσω τον κόσμο πολύ και τέλος μέσα από την καρδιά μου να στείλω ένα ευχαριστώ σε όλους εσάς που στη δύσκολη εποχή που ζούμε χωρίς να με γνωρίζετε βρίσκεστε εδώ για μένα. Μακάρι να μπορούσα να είμαι εκεί να έβλεπα τα πρόσωπά σας ένα – ένα και να σας χάριζα ένα τεράστιο χαμόγελο.Γιάννης»,είχε εκφραστεί μέσω μιας επιστολής.

 

Τώρα πια είναι έτοιμος να τρέξει και να κυνηγήσει τα όνειρα του, για εκείνον δεν υπάρχει πια καμιά δικαιολογία. Η πορεία του ως τώρα εντυπωσιακή και το μάθημα–μήνυμα  που μας μεταφέρει, ελπιδοφόρο.

Ποιος είναι όμως ο Γιάννης Σεβδικαλής, ο άνθρωπος και ο αθλητής που “γεννήθηκε” μέσα από το τραγικό ατύχημα λίγα χρόνια πριν;

 Ο ίδιος μας συστήνεται…

“Ονομάζομαι Σεβδικαλής Ιωάννης, Γιάννης για τους φίλους. Είμαι αθλητής στο Παραολυμπιακό κομμάτι και έχω διπλό ακρωτηριασμό κάτω από το γόνατο ο οποίος είναι επίκτητος και έγινε σε ατύχημα με μια αμαξοστοιχία, στα 21 μου χρόνια. Μετά από δύο χρόνια ξεκίνησα να περπατάω και ήρθε και ο αθλητισμός έτσι στο προσκήνιο, όμως τελικά ήρθε για να μείνει, είναι αυτό που αγαπάω τώρα πλέον, είναι αυτό που επαγγέλλομαι είναι αυτό που θέλω να κάνω για το υπόλοιπο της ζωής μου.  “

“Το ατύχημα έφερε τα πάνω κάτω στην ζωή μου.”

“Πέρυσι το 2016 στην Παραολυμπιάδα του Ρίο πήγα με την σκυτάλη και καταφέραμε να κερδίσουμε και την πέμπτη θέση.  Ήμουν ένας νέος αθλητής… Μόνο 7-8 μήνες είχα προπονηθεί οπότε δεν ζητούσα κάτι άλλο για εκείνο τον χρόνο, πήγαμε καλά και τώρα συνεχίζουμε για τα επόμενα που έρχονται.”

Το ατύχημα που σε σημάδεψε έγινε το 2012 με μια αμαξοστοιχία;

“Ναι ναι έγινε με αμαξοστοιχία στο Γκάζι, Ιερά οδός και Κωνσταντινουπόλεως, ήμουν 21 τότε.”

Πως θα μας έλεγες πως ήταν η ζωή σου πριν το ατύχημα και μετά το ατύχημα που ήρθε και ο πρωταθλητισμός στην ζωή σου;

 “Η ζωή μου άλλαξε τελείως, σαν άνθρωπος δεν άλλαξα , όπως είμαι τώρα ήμουν και πριν, απλά είμαι πιο ώριμος, πιο έμπειρος, έχω εξελιχθεί αν το θες αλλά η βάση υπήρχε. Είχα όρεξη για την ζωή, αγαπούσα τους ανθρώπους, ήμουνα χαρούμενος , ήμουν χαμογελαστός, ήμουν ευτυχισμένος. Το ατύχημα έφερε τα πάνω κάτω στην ζωή μου.  Πριν είχα τελειώσει το σχολείο. Δεν  ήμουνα πολύ καλός μαθητής  και μετά ξεκίνησα αμέσως δουλειά γιατί έπρεπε να φέρω το εισόδημα στο σπίτι.  Πάντα όμως στο μυαλό μου, στα όνειρά μου, ήθελα να γίνω γυμναστής ή αθλητής αλλά δεν το έφεραν έτσι οι καταστάσεις. Δεν υπήρχε ίσως η αφορμή για να το κυνηγήσω”

     “Δεν κοιτάω πολύ την καινούργια μου ζωή, κοιτάω ότι έχω ζωή…  “

Άφησες για λίγο το όνειρο σου και για οικονομικούς λόγους και ξεκίνησες την νυχτερινή δουλειά για να ζήσεις αλλά και να συνεισφέρεις και στο σπίτι σου.

“Ξεκίνησα δουλειά, ήμουνα βοηθός σερβιτόρου σε μαγαζιά στο Βοτανικό και σε νυχτερινά κέντρα γενικά. Πάντα όμως υπήρχε αυτό το κομμάτι μέσα μου όπου ήθελε να γίνω αθλητής και πάντα είχα ένα στόχο να κυνηγήσω το όνειρο μου. Αλλά πριν από αυτό που θέλεις να κάνεις πρέπει να κάνεις αυτό που πρέπει, να δουλέψεις , να βγάλεις τα χρήματα σου, να είσαι σίγουρος για τον εαυτό σου, να πάρεις εμπειρίες και διάλεξα αυτό τον τρόπο για να βγάλω το μεροκάματο. “

 “Η ζωή είναι πολύ γλυκιά…πρέπει να είμαι χαρούμενος που είμαι ζωντανός.Θα μπορούσα να είχα πεθάνει, να ήμουνα μισός εδώ και μισός στην Χαλκίδα.”

 

Μέχρι που ήρθε το ατύχημα…

“Μέχρι που ήρθε το ατύχημα και κατάλαβα ότι η ζωή είναι πολύ γλυκιά , πρέπει να ξεπεράσω τις δυσκολίες, να είμαι χαρούμενος που είμαι ζωντανός, παρόλο που είχα ένα δύσκολο ατύχημα.  Θα μπορούσα να είχα πεθάνει, να ήμουνα μισός εδώ και μισός στην Χαλκίδα, οπότε θα έπρεπε να συνεχίσω να έχω τους στόχους μου. “

Και κάπως έτσι ήρθε η «καινούργια σου ζωή». Πόσο διαφορετική είναι και τι δυσκολίες αντιμετωπίζεις;

“Πίστεψε με δεν κοιτάω πολύ την καινούργια μου ζωή, κοιτάω ότι έχω ζωή, ότι είμαι καλά, είμαι υγιής, θέλω  να είμαι αισιόδοξος . Σκέψου ότι είχα πάει διακοπές, πήγα για καφέ μόνος μου και έβλεπα την θέα και ήμουνα χαρούμενος γιατί είμαι ζωντανός, είμαι καλά, βλέπω τον κόσμο και γνωρίζω νέους ανθρώπους .”

   “Οι άνθρωποι με κοιτούν παράξενα. Όταν είσαι καλά αυτό φαίνεται και ο άλλος το εισπράττει, δεν σε λυπάται, ίσα ίσα σε χαίρεται, σε αγαπάει , σου δίνει την δύναμη του και επιπλέον παίρνει δύναμη από εσένα”

Οι άνθρωποι όμως γύρω σου από ότι ξέρω σε βλέπουν παράξενα ,την ώρα που είσαι  στο μετρό, που περπατάς . Εσύ το αντιλαμβάνεσαι αυτό; Πως το αισθάνεσαι μέσα σου εκείνη την ώρα;

 “Ναι το αντιλαμβάνομαι. Βλέπεις τώρα έναν άνθρωπο που περπατάει πάνω σε δύο προσθετικά μέλη, δεν το βλέπεις συχνά, είναι κάτι πρωτόγνωρο… είναι φυσιολογικό και εγώ ίσως να παραξενευόμουνα και να κοιτούσα, λόγω ευγένειας όμως μπορεί να το έκανα πιο διακριτικά, αλλά ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός και όλες οι περιπτώσεις είναι ενδιαφέρουσες. Θέλω να το εισπράττω ως φυσιολογικό και αυτό.”

               “Δεν έχει αλλάξει η ζωή μου…έχει φτιάξει η ζωή μου και η καθημερινότητα μου. Απλώς Δεν είμαι όπως όλοι οι άνθρωποι”

Ή το μετατρέπεις εσύ σε φυσιολογικό. Έχεις αποδεχτεί τον νέο σου εαυτό, νιώθεις την λύπηση στα μάτια του κόσμου ή τον θαυμασμό όταν κυκλοφορείς ακόμα και στο λεωφορείο;

“Σίγουρα, όταν μπαίνεις μέσα στο λεωφορείο με τα ποδαράκια σου , κουτσαίνεις και πας τσούκου τσούκου  δεν σημαίνει ότι δεν πονάς ή είναι εύκολο, είναι δύσκολο να φτάσεις σε ένα επίπεδο και να είσαι άνετος. 

Απλά, δεν μπορείς να ξεπεράσεις κάποιες δυσκολίες  αλλά τα έχω αποδεχτεί, τα έχω ξεπεράσει.  Όταν είσαι καλά αυτό φαίνεται και ο άλλος το εισπράττει, δεν σε λυπάται, ίσα ίσα σε χαίρεται, σε αγαπάει , σου δίνει την δύναμη του και επιπλέον παίρνει δύναμη από εσένα διότι λέει ‘’κοίτα αυτό το παλικάρι τι έχει κάνει, είναι καλά, είναι χαρούμενο και περπατάει ‘’ αυτό είναι το πιο σημαντικό για εμένα , θέλω να με βλέπουν για να παίρνουν δύναμη, όταν μου το λένε πραγματικά χαίρομαι πάρα πολύ.”

Δεν μπορεί όμως η καθημερινότητα σου να μην έχει αλλάξει σε μεγάλο βαθμό…

“Δεν έχει αλλάξει, έχει φτιάξει η ζωή μου και η καθημερινότητα μου. Έχει αλλάξει σε κάποια κομμάτια, τύπου όταν κάποιος για να κάνει κάποια πράγματα χρειάζεται κάποια ώρα όπως να πλυθεί , να ντυθεί  εγώ θέλω λίγο παραπάνω ώρα όταν ξυπνάω το πρωί.

Πρέπει να βάλω τις κάλτσες σιλικόνης για να μπορώ να φορέσω τα πόδια μου , περιμένω λίγο να τα δεχθεί το κορμί μου, να πάρουν την θερμοκρασία , να περπατήσεις λίγο τσούκου τσούκου.

Δεν είμαι όπως όλοι οι άνθρωποι που ντύνονται και φεύγουν αμέσως, χρειάζεται να χαλαρώσω λίγο , να ζεσταθώ λίγο πριν περπατήσω δεν πρέπει να κάνω απότομες κινήσεις.  Όλο αυτό με τα πόδια μου έχει φέρει στην καθημερινότητα μου το να προσέχω τον εαυτό μου, να είμαι σχολαστικός σε θέματα υγείας και πρόληψης και όλο αυτό μου αρέσει, ίσα ίσα που είναι καλό.”

        ” Έχασα τα πόδια μου, αλλά βρήκα το νόημα της ζωής μου”

Οι φίλοι και η οικογένεια σου πόσο σου έχουν σταθεί σε αυτή την νέα προσπάθεια και γενικά στην κοινωνική σου ζωή μετά το ατύχημα;

“Οι φίλοι μου, οι συγγενείς μου, η οικογένεια μου είναι δίπλα μου από την πρώτη μέρα και πραγματικά συνεχίζουν να είναι όλο και περισσότερο. Πιστεύω στους ανθρώπους.  Έχουμε μεγάλη πίστη στον εαυτό μας να κάνουμε αυτό που αγαπάμε για να πάμε μπροστά.  

Αν κάνουμε κάτι μόνο για εμάς, μόνο δηλαδή για τον εαυτό μας χωρίς να υπάρχουν άλλοι γύρω μας, δεν έχει νόημα.  Αυτό πρέπει να καταλάβουμε είναι να βοηθάει ο ένας τον άλλον και να πάμε όλοι μαζί μπροστά για να ζήσουμε μια ευτυχισμένη ζωή κάνοντας ο καθένας αυτό που αγαπάει. “

Στην ερωτική σου ζωή;

(Γέλια) “Όλα καλά. Μη σου πω ότι πολλές φορές το μειονέκτημα που θεωρούν πολλοί, το χρησιμοποιώ σαν πλεονέκτημα για να γνωρίσω μια κοπέλα που θα με κοιτά ίσως παράξενα. Είναι μια αφορμή παραπάνω για να έρθει ή να πάω να της μιλήσω.”

“Οι άνθρωποι  δεν με λυπούνται με βοηθάνε να κάνω το όνειρο μου πραγματικότητα.”

Και βασικό κομμάτι της ζωής σου πια ο αθλητισμός. Ήταν η αφορμή για να μην μεμψιμοιρείς και να χαμογελάς που αντίκριζες το όνειρο σου πιο κοντά από ότι πριν και πώς έγινε η προσαρμογή;

“Μέσα από το ατύχημα άνοιξε ξαφνικά  η πόρτα του αθλητισμού, ως διέξοδος  και λέω… να εδώ είμαστε, θα το προσπαθήσουμε και θα το κάνουμε, δεν θα χάσουμε τον στόχο. Μέρα με την μέρα έχανα τα κιλά που είχα πάρει, ήμουνα καλύτερος στο περπάτημα, στα πόδια και σταδιακά  καταλάβαινα ότι ήμουνα καλύτερος για να περπατήσω. 

Μετά ήρθαν τα πρόσθετα μέλη για το τρέξιμο, και ξεκινήσαμε τον δρόμο με 100, 200, 300 μέτρα και έτσι  πιστέψαμε περισσότερο στον εαυτό μου. Κάνω αυτό που αγαπάω καθημερινά , δεν είναι ότι το έκανα μόνο και μόνο για να ξεφύγω , αυτό θέλω να κάνω, αυτό ήθελα από πάντα και ήρθε με όποιο τρόπο και να ήρθε.  Μπορεί να έχασα τα πόδια μου αλλά βρήκα το νόημα της ζωής μου στον αθλητισμό.”

“Οικονομικά είναι πολύ δύσκολα. Η μητέρα μου και ο πατέρας μου είναι άνεργοι. Εγώ παίρνω 750 ευρώ σύνταξη και όπως την παίρνω, μπαίνει στο σπίτι.”

Δεν αντιμετώπισες δυσκολίες;

“Υπήρχαν κάποιες δυσκολίες πρώτα αλλά τις άρπαξα από τα μαλλιά, δεν κάθισα να κλάψω, ήμουνα πάντα αισιόδοξος, πάντα χαρούμενος με αυτό που είχα και όχι με αυτό που προφανώς μπορεί να μου λείπει… Ακόμα και μέσα από την δυσκολία μαθαίνουμε, όταν χάνουμε, χάνουμε για να μάθουμε…”

Οικονομικά πόσο δύσκολα είναι να ανταπεξέλθεις;

“Είναι πάρα πολύ δύσκολο, δεν φαντάζεσαι πόσο δύσκολο είναι, και το λέω εγώ που δεν είμαι από τους οικονομικά άνετους . Η μητέρα μου και ο πατέρας μου είναι άνεργοι. Εγώ παίρνω 750 ευρώ σύνταξη και όπως την παίρνω, μπαίνει στο σπίτι.  Η διατροφή μου και ότι τρώει η μαμά και ο μπαμπάς είναι από αυτά τα λεφτά. 

Αν θες πίστεψε το , είναι δύσκολα τα πράγματα. Αλλά τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο.  Άμα πιστεύεις σε κάτι, θα το κάνεις.”

 

Υπάρχει στήριξη από ανθρώπους γύρω σου και πώς την εισπράττεις;

“Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι στους οποίους μπορώ να στηριχτώ . Οι άνθρωποι αυτοί δεν με λυπούνται με βοηθάνε να κάνω το όνειρο μου πραγματικότητα. 

Από την στιγμή που το κράτος δεν μπορεί να ανταπεξέλθει και να βοηθήσει τους αθλητές , ο αθλητής πρέπει με κάποιο τρόπο να βρει μια χορηγία, μια εταιρεία, κάποιους ανθρώπους να σε βοηθήσουν εξ’ αρχής με όλες τις οικονομικές σου ανάγκες. Να έχεις χρήματα για την διατροφή σου, για την μετακίνηση σου, δεν ζητάμε τρομερά πράγματα, δεν ζητάμε 10 εκατομμύρια , θέλουμε τα λεφτά για να κάνουμε αυτό που αγαπάμε, να κάνουμε την χώρα μας περήφανη. Ο αθλητισμός ψυχαγωγεί τους ανθρώπους, περνάει μηνύματα αλληλεγγύης, αγάπης , συναγωνισμού, παιδείας, αρχές. Αυτό είναι αθλητισμός. “

  “Υπάρχουν πολιτείες που δεν δίνουν καν στήριξη οπότε  θα εκτιμήσω ότι υπάρχει αυτή η ελάχιστη στήριξη και ας μην είναι αρκετή.  “

Πώς είναι ο Γιάννης σήμερα ως αθλητής, ως Παραολυμπιονίκης. Ποιες θυσίες κάνεις καθημερινά;

“Οι θυσίες είναι πάρα πολλές για έναν αθλητή. Πρέπει να κοιμάσαι σωστά, να κάνεις την προπόνηση σου, να είσαι καλά ψυχολογικά, να είσαι υγιής, να τρέφεσαι σωστά, να κρατάς το σωματικό σου βάρος εκεί που πρέπει. Έτσι αφήνουμε τις εξόδους μας, βγαίνουμε όποτε μπορούμε  και όταν πάμε για προπόνηση πρέπει να μπορούμε, να μπορεί το σώμα μας να ανταπεξέλθει αλλιώς να το αποφύγουμε.  Όλα αυτά είναι σημαντικά και μόνο ένας αθλητής που αγαπάει αυτό που κάνει μπορεί να τα καταφέρει.”

Πως νοιώθεις έχοντας το εθνόσημο στην φανέλα σου και εκπροσωπείς  μια χώρα σε Παραολυμπιακούς αγώνες?

“Είναι μεγάλη τιμή.  Την Ελλάδα δεν την αλλάζω με τίποτα όσο δύσκολα και αν είναι τα πράγματα γιατί βλέπω ότι υπάρχει φλόγα ακόμα. Υπάρχει ανθρωπιά , υπάρχει στήριξη ως άνθρωποι ασχέτως αν καμιά φορά το κράτος μας ξεχνάει. Είμαι όντως πολύ περήφανος  που εκπροσωπώ αυτή την χώρα.”

      “Πιστεύω στους ανθρώπους, όχι στα πρότυπα”

Ζεις σε μια χώρα που την ταλανίζει η οικονομική κρίση εδώ και χρόνια. Πόσο στήριξη σου παρέχει και στέκεται δίπλα σου. Αγαπάς το κράτος σου, το κράτος σου νοιώθεις ότι σε αγαπάει και στηρίζει αθλητές και ανθρώπους με κινητικά προβλήματα;

“Υπάρχουν πολιτείες που δεν δίνουν καν στήριξη οπότε  θα εκτιμήσω ότι υπάρχει αυτή η ελάχιστη στήριξη και ας μην είναι αρκετή.  “

“Στα επόμενα σχέδια μου είναι να συνεχίζω να είμαι υγιής.”

Να σου εκμυστηρευτώ αποτελείς ένα μικρό πρότυπο για εμένα με την θετική ματιά στις δυσκολίες και πώς πρέπει να αντιμετωπίζουμε την ζωή. Εσύ έχεις κάποιο πρότυπο που να σε δυναμώνει ψυχικά, να το κοιτάξεις και να συνεχίζεις όταν «πέφτεις» ψυχολογικά» και σωματικά; Που σε έκανε ίσως να αλλάξεις και να συνεχίσεις και να μην σκέφτεσαι αρνητικά. Φαντάζομαι ότι κάποιες φορές  έχεις πέσει ψυχολογικά, έχεις φοβηθεί….

“Όχι, όχι ποτέ δεν έπεσα ψυχολογικά όσον αφορά τα πόδια ή οτιδήποτε, βασικά δεν πέφτω εγώ ψυχολογικά γιατί σου είπα και πριν όλα γίνονται για καλό ακόμα και κάτι κακό να έρθει στη ζωή.

Εγώ δεν είχα ποτέ πρότυπο, είχα όμως πολλούς μα πάρα πολλούς ανθρώπους που έχω πάρει κάτι από αυτούς.  Σαν παιδί έπαιρνα μαθήματα από κάποιον που έκανε κάτι κακό και να μην κάνω άσχημα πράγματα, από κάποιον που  έκανε κάτι καλό να κάνω και εγώ το ίδιο.  Πιστεύω στους ανθρώπους, όχι στα πρότυπα.”

Επόμενα σχέδια, στόχοι και σε προσωπικό και σε αθλητικό βαθμό;

“Να είμαι υγιής, να ξεκουράζομαι, να είμαι ψυχολογικά καλά, να είμαι χαρούμενος, να κάνω αυτό που αγαπάω, αυτά είναι τα σημαντικότερα. “

Έχεις έρθει στην Κύπρο ποτέ;

“Εχω έρθει Κύπρο μια φορά για μερικές μέρες με τον τεχνικό μου, για να φτιάξει τις θήκες  για τα πόδια. Θες τον σωστό μάστορα και το παράρτημα του είναι στο νησί σας.

Μου άρεσε η Κύπρος. Οι άνθρωποί είναι πολύ εξυπηρετικοί , ευγενικοί, πρόθυμοι να σε βοηθήσουν, να σε πάνε κάπου , πολύ καλοί άνθρωποι.”

Γιάννη σε ευχαριστώ πολύ για όλα αυτά που μας εκμυστηρεύτηκες και τα θετικά μηνύματα που πέρασες

“Αυτά έχουν σημασία και χαίρομαι που επικεντρωθήκαμε σε αυτό το κομμάτι. Τιμή μου, που με ακούσατε και ελπίζω να βοήθησα έστω και έναν που περνά δύσκολα να χαμογελάσει και «να την δει αλλιώς» (γέλια)

 

Ο Ιωάννης Σεβδικαλής όπως αναφέρει και ο ίδιος μπορεί να έχασε τα φυσικά του πόδια… αλλά βρήκε το νόημα της ζωής  κοντά στον αθλητισμό και με ένα χαμόγελο πάντα συνεχίζει να σχεδιάζει το εφικτό και να ονειρεύεται στοχεύοντας στο ανέφικτο.

Ο Γιάννης υπογράφει στα social media  ως «Ευλογημένος» (eylogimenos), αφού όλο αυτό που έζησε και νιώθει το εισπράττει ως ευλογία από τον θεό… ο λόγος προφανής μέσα από την συνέντευξη.