Για τον θάνατο του αδερφού του μίλησε ο Γιώργος Ζένιος σε πρόσφατη συνέντευξη…

Ο γνωστός ηθοποιός παραχώρησε συνέντευξη στο περιοδικό Down Town και τον δημοσιογράφο Γιάννη Χατζηγεωργίου και μίλησε για τον θάνατο του αδερφού, τον λόγο που δεν έχει τραγουδήσει τα τελευταία τρία χρόνια, την κατάθλιψη και τις δύσκολες στιγμές που πέρασε…

Διαβάστε απόσπασμα από τη συγκλονιστική συνέντευξη του Γιώργου Ζένιου: 

Πότε ήταν η τελευταία φορά που τραγουδήσατε;

Advertisement

Πριν από περίπου τρία χρόνια. Ήταν σε ένα κέντρο, στη Λεμεσό. Στις «Αναμνήσεις». Μετά είχα ένα συμβάν με τον αδερφό μου, και εσταμάτησα.

Τι είχε συμβεί;

Advertisement

Είχε καρκίνο.

Ήταν μικρότερος από εσάς;

Ναι. Δεκατρείς μήνες μικρότερος. Από τότε που εξεκίνησεν αυτή η ιστορία με τον καρκίνο, ορκίστηκα να μην ξανατραγουδήσω.

Κρίμα…

Μου το είπαν κι άλλοι αυτό. Κοίταξε να δεις, Γιάννη. Ο Αντρέας, ο αδερφός μου, μου έλεγε πάντα: «Ρε Κόκο, είσαι καλός ηθοποιός. Γιατί πάεις τζιαι τραγουδάς;». Αλλά, ξέρεις, εγώ όποτε ήθελα να ξεσκάσω, να ξεφύγω από κάτι, έπιανα το τραγούδι. Τζιαι επληρώνουμουν καλά. Εζητούσα π.χ. 300 λίρες για να τραγουδήσω για μια νύχτα. Μου τις έδιναν. Αλλά εγέμωνα το κέντρο, όπου εμφανίζουμουν. Έρκουνταν να δουν τον άνθρωπο που ήταν στο «Κατωθκιόν της Μαδαρής» ή στο «Βουράτε Γειτόνοι», για να σου πω το πιο πρόσφατο, τότε που ανέλαβα το «Κάτω Χωριό», ένα κέντρο στην τουριστική περιοχή της Λεμεσού. Έκαμα εννιά χρόνια τζιαμαί, εθκιώχναμεν 250 με 300 άτομα Σάββατα και Κυριακές. Έρκουνταν που τα Κοκκινοχώρκα για να με ακούσουν… Φαντάσου!

 

Το έχετε σαν «χρωστούμενο» στον αδελφό σας το να μην ξανατραγουδήσετε;

Το συζητούσαμε αυτό το θέμα, δύο τρεις μήνες πριν πεθάνει. Το θυμούμαι σαν τωρά: «Μεν ξανατραγουδήσεις, ρε. Θωρώ σε τωρά στο “Μπρούσκο” και σε απολαμβάνω. Γιατί να τραγουδάς;», μου έλεγε. Ύστερα ήρτεν το τέλος…

Πώς ήταν η περίοδος προτού φύγει ο αδελφός σας από τη ζωή;

Σου το λέω, μέσα από την καρδιά μου, εύχομαι να μην τις περάσει κανένας άλλος άνθρωπος εκείνες τις μέρες. Ούτε εχθρός μου! Δεν υπάρχει χειρότερη εμπειρία, ρε Γιάννη. Βέβαια, ήμουν τυχερός. Διότι, επειδή ήμουν αυτός που είμαι, εκοιτάξαν τον – και μου το έλεγε. Έσιει και τα καλά του το επάγγελμα. Δεν υπάρχει, όμως, χειρότερο από το να σου λένε οι ειδικοί «κάμνουμε ό,τι μπορούμε, κύριε Ζένιο, αλλά…». Όταν του είπαν να κάμει και την 24η χημειοθεραπεία, εγύρισεν και μου είπε: «Ρε Κόκο, εν θέλω να την κάμω! Θέλω να πεθάνω…». Έβλεπα τον ότι υπέφερε – εσσίζαν τα σιέρκα του, τα χείλη του, ήταν πολλά τραγικές τούτες οι στιγμές. «Θέλω να πάω σπίτι μου», είπεν μου μιαν ημέρα. «Πάρτον», εσυμφώνησεν ο γιατρός. Επήρα τον. Την τέταρτην εβδομάδα άρχισε τζιαι έπεφτε σε λήθαργο, εξυπνούσε, εξανατζιοιμάτουν. Λίγο πριν το τέλος, εμιλήσαμεν.

Τι είπατε;

Θα σου πω… (σταματάμε για λίγο). Ευχαρίστησέν με, με κάποιο τρόπο. Εγύρισεν πλευρό, τζιαι ετζιοιμήθηκεν. Είπα της Αντρούλλας, της γυναίκας του, «θα έρτω αύριο πρωί-πρωί». Ετηλεφωνήσαν μου η ώρα 12 τα μεσάνυχτα: «Έλα τωρά!». Τον επήραν, στο μεταξύ, στο νοσοκομείο… Επήα. Ήταν σαν να με επερίμενεν. Είδεν με, έκαμεν μια ανάσα, μια βαθκιάν ανάσα, τζιαι έμεινεν με ανοιχτά τα μάθκια. Του τα έκλεισα (σταματάμε ξανά). Ο αδερφός μου επέθανεν στις 5 Μαρτίου του ‘18. Στις 3 Μαρτίου φέτος, τη μέρα που θα βγει το περιοδικό, θα έχουμε το μνημόσυνο. Ίσως να ήταν και μοιραίο, έτσι όπως έγινε.

Περάσατε κατάθλιψη;

…Ναι. Σωστή η σκέψη σου. Επέρασα. Σκέφτου πως όταν επέθανεν ο αδερφός μου δεν ήθελα καν να δουλέψω – εγώ, που είμαι «άρρωστος» με τη δουλειά μου. Έχω έναν φίλο, τον Αντρέα τον Χατζηαντωνά, ο οποίος μου έγραψε κάτι ηρεμιστικά. Μου είπε: «Θα παίρνεις ένα το βράδυ». Δεν ετζιοιμούμουν τη νύχτα. Εθώρουν τον αδερφό μου μπροστά μου. Έδωσεν μου zanax. Έπαιρνα μισό milligram. Ηρεμούσα.

Για πόσο καιρό;

Για δύο μήνες περίπου. Θα σου πω και κάτι άλλο. Ξέρω το, εν αμαρτία, αλλά αφού κάμνουμε τούτην την κουβέντα… Την τελευταία εβδομάδα έλεγα: «Θεέ μου, αν υπάρχεις, πάρτον να ησυχάσει!». Νομίζω ότι και εκείνος το ίδιο θα έλεγε για μένα, αν ήμουν στη θέση του… (σταματάμε για λίγο ξανά, βάζει τα κλάματα).

Δεν φοβάστε τον θάνατο;

Όχι. Όχι. Τι να φοβηθώ; Αλλά, αν ο αδερφός μου επέθαινε με μια καρδιακή προσβολή, θα ήταν καλύτερα. Για δύο χρόνια τον έβλεπα να λιώνει… Ξέρεις τι σημαίνει; Λίγους μήνες πριν συμβεί το τέλος, του έλεγα: «Ρε Αντρέα, τον άλλο μήνα…». Εδιέκοπτέ με: «Μεν μιλάς για τον άλλο μήνα. Για τωρά μίλα μου». Το κακό εξεκίνησεν που το έντερο. Ο αδερφός μου είχε ευκοιλιότητα για εννιά μήνες, επήαιννεν στον γιατρό, του έδινε χάπια και του έλεγε πως είχε μικρόβιο στα έντερα. Τότε του είπα «πάμε να κάμουμε μια κωλονοσκόπηση», διότι εξεκίνησεν να χάνει βάρος. Εκεί ήταν που το εμάθαμεν.