Η Γεωργία μέχρι τα 11 της χρόνια ήταν όπως όλα τα παιδιά της ηλικίας της. Έτρεχε, έπαιζε και είχε μια φυσιολογική καθημερινότητα μέχρι εκείνο το πρωινό που δεν μπορούσε να περπατήσει. Εκεί ξεκίνησε ο δικός της γολγοθάς. Η Γεωργία Γαβριηλίδου μίλησε στην εκπομπή “Με αγάπη Χριστιάνα” και την δημοσιογράφο Βαρβάρα Ζαχαρίου για τον αγώνα της, την καθημερινότητα της και την αγάπη της για την καλαθόσφαιρα. Η ίδια δήλωσε:
AdvertisementΣιγά σιγά τελείωσα το σχολείο και άρχισα να ψάχνω δουλειά. Μετά από 15 χρόνια που δόθηκε η ευκαιρία να δουλέψω στο νοσοκομείο. Ήταν δύσκολο γιατί δεν υπήρχαν ράμπες, φίλοι λιγοστοί, μόνο συγγενείς και οι γονείς μου. Ψυχολογικά ήμουν πεσμένη αλλά σιγά σιγά ανέβηκα.
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Ένιωσα τον ρατσισμό γιατί δεν είχα φίλους. Υπάρχουν προκαταλήψεις. Τι θα πει ο κόσμος…
Πρέπει να συνεχίζουμε και όποιος κάθεται σε τροχοκάθισμα να βγαίνει έξω και να μην μένει κλεισμένος στο σπίτι για το τι θα πει ο κόσμος. Να μην ντρέπονται και πρέπει να συνεχίζουμε τη ζωή μας.
AdvertisementΤο όνειρο μου είναι να περπατήσω ξανά…
Δείτε ολόκληρη τη συνέντευξη της Γεωργίας Γαβριηλίδου:
