Η Κατερίνα Κακοσαίου είναι το μεγαλύτερο από τα πέντε παιδιά του Γιάννη Πλούταρχου και τα τελευταία χρόνια ακολουθεί εντυπωσιακά τα χνάρια του πατέρα της.

Η νεαρή καλλιτέχνιδα, βρέθηκε καλεσμένη στην εκπομπή του Γρηγόρη Αρναούτογλου και παραχώρησε μια εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη. Μεταξύ άλλων, θυμήθηκε την πρώτη φορά που ανέβηκε σε σκηνή και όπως δηλώνει ήταν απαίσια.

«Την πρώτη φορά που ανέβηκα σε σκηνή, ήταν όταν σπούδαζα στην Κύπρο, ήμουν 20. Ήμουν μόνη μου και οριακά ήμουν πλάτη στον κόσμο και κοίταγα τους μουσικούς από τη ντροπή μου… Ήταν απαίσιο, δε θέλω να ξέρω τι άκουσε ο κόσμος. Ήταν πολύ λάθος», ανέφερε αρχικά η Κατερίνα, ενώ στη συνέχεια πρόσθεσε ότι πήρε κλαίγοντας τον μπαμπά της τηλέφωνο, ο οποίος της ζήτησε να του στείλει βίντεο και η αντίδραση του ήταν σοκαριστική… «Όχι, δεν είναι το παιδί μου αυτό» είχε πει ο Γιάννης Πλούταρχος αντικρίζοντας το βίντεο που του είχε στείλει.

Στη συνέχεια, η Κατερίνα Κακοσαίου μίλησε για τον πατέρα της και την επιλογή του να μην εκτεθεί αρκετά στα φώτα της δημοσιότητας. Όπως σημειώνει η κόρη του Γιάννη Πλούταρχου «ίσως τον έχει σώσει αυτό από πολλά, κατάφερε να κρατήσει οικογένεια. Ίσως είναι από τους ελάχιστους που το κατάφεραν αυτό… Το θαυμάζω πολύ αυτό σε εκείνον»!

Για τα παιδικά της χρόνια όταν ο πατέρας της δούλευε 7 ημέρες την εβδομάδα και τις στιγμές που θυμάται μαζί του, η Κατερίνα ανέφερε: «Κάποτε δούλευε 7 μέρες την εβδομάδα. Και οι φίλοι μου με ρώταγαν αν τον έβλεπα ως παιδί. Ο μπαμπάς μου δεν έχει χαθεί ποτέ από το οπτικό μου πεδίο γιατί κοιμόταν ανέκαθεν 4 ώρες τη μέρα, ξύπναγε το πρωί και τον είχα πάντα μέσα στο σπίτι, απλά τραγούδαγε το βράδυ. Από τριών χρονών μας έπαιρνε στα μπουζούκια, απλά κοιμόμασταν στους καναπέδες στα καμαρίνια».

Τέλος, μίλησε για τη πολύ καλή σχέση της με τον αδελφό της, Γιώργο Κακοσαίο, αλλά και γενικότερα με τα υπόλοιπα αδέλφια της που όπως χαρακτηριστικά ανέφερε είναι σαν μια γροθιά…

«Ο Γιώργος ήταν πολύ προστατευτικός, και είναι ακόμα. Κι εγώ προς εκείνον, αλλά προσπαθώ να μην περνάω τη λεπτή ισορροπία της ιδιωτικότητάς του, αν τον ρωτήσω κάτι, θα μου το πει, από μόνος του δε θα έρθει να τα πει. Με τα αδέλφια μου, νιώθω ότι είμαστε μια γροθιά, ότι έχω πολλά χέρια να με σηκώσουν αν χρειαστώ βοήθεια».