Μέσα σε 100 ημέρες, ταξίδεψε σε 10 χώρες με συνταξιδιώτες του… δύο αγνώστους και κατάφεραν να δημιουργήσουν μια αλυσίδα φιλίας σε όλο τον κόσμο!

O Παναγιώτης Πολεμίτης, λάτρης των ταξιδιών,  έζησε την μεγαλύτερη εμπειρία της ζωής του μέσα από το ταξίδι φιλίας της ελβετικής εταιρείας Yuujou. O 24χρονος Λεμεσιανός ήταν ο μοναδικός Κύπριος που κατάφερε να γίνει μέλος της ομάδας του Yuujou και να ζήσει μια απίστευτη εμπειρία που θα θυμάται σίγουρα για όλη του τη ζωή. 

Μετά το τέλος του ταξιδιού του επέστρεψε στην Κύπρο και μίλησε στο Alphanews.live για την εμπειρία του αλλά και για  τις δυσκολίες που αντιμετώπισε ο ίδιος αλλά και όλη η ομάδα του Yuujou.

Τι είναι το ταξίδι φιλίας από το Yuujou;

Η Ελβετική εταιρεία Yuujou που στα ιαπωνικά σημαίνει φιλία διοργάνωσε ένα διαγωνισμό όπου έλαβαν μέρος 30.000 άτομα από 167 χώρες και μετά από κάποιες διαδικασίες επέλεξαν την τελική πεντάδα. Ο Παναγιώτης  από την Κύπρο, ο Τζεντ  από τη Νότια Αφρική, ο Τζον  από την Ινδία, η Πάολα από τη νέα Ζηλανδία και ο Τζόϋ από τις ΗΠΑ. Μαζί με την Υβόν από την Ελβετία, η οποία είναι ένα από τα μέλη της εταιρείας.

Στόχος των δύο ομάδων ήταν να ταξιδέψουν από τη μια άκρη του κόσμου στην άλλη δημιουργώντας μια αλυσίδα φιλίας, με την πρώτη ομάδα να ταξιδεύει δυτικά προς Αμερική και την δεύτερη ανατολικά προς Ασία με τελικό προορισμό το Τόκιο. Το ξεχωριστό χαρακτηριστικό του ταξιδιού ήταν η διαμονή των μελών καθώς έπρεπε σε κάθε νέο τους προορισμό να μείνουν στο σπίτι κάποιου άγνωστου ο οποίος θα ήταν πρόθυμος να τους φιλοξενήσει.  Η διαδρομή δεν ήταν προγραμματισμένη και μάθαιναν κάθε φορά τον νέο προορισμό τους από τον “οικοδεσπότη” που τους φιλοξενούσε. 

Το ταξίδι τους μετά από 100 ημέρες ολοκληρώθηκε με επιτυχία αφού οι δυο ομάδες κατάφεραν να φτάσουν στον τελικό τους προορισμό, στο Τόκιο!

Σχολείο ζωής

Advertisement

Ταξίδεψα σε 10 χώρες με δύο άγνωστους όπου «έπρεπε» να ταιριάξουμε και μετά να μείνουμε σε σπίτια αγνώστων. Ήταν σχολείο ζωής. Δεν μπορώ να πω ότι ήταν μόνο καλό. Είχε όλα τα συναισθήματα, είχε απρόοπτα, νεύρα, αλλά το πιο βασικό είναι ότι ήταν ένα μοναδικό ταξίδι που τα είχε όλα. Ήταν 100 ημέρες και νιώθω ότι έζησα 100 ζωές.

Η πιο δυνατή εμπειρία

Η πιο δυνατή εμπειρία ήταν ο Αμαζόνιος. Ζούσαμε με μια οικογένεια ψαράδων, δεν είχαν λεφτά, δεν έχει δρόμους, ζήσαμε μαζί τους 2 νύχτες και είδα πόσο πανέμορφη ζωή έχουν. Μου έμεινε στο μυαλό, χορέψαμε, φάγαμε και είδα πόσο απλή και ωραία είναι η ζωή στον Αμαζόνιο. Αυτή ήταν η εμπειρία που έμεινε σε όλη την ομάδα. Πολύ λίγοι είναι εκείνη που έχουν την ευκαιρία να ζήσουν κάτι τέτοιο. Γενικά είχαμε πολλές εμπειρίες. Την μια μέρα ήμασταν Νεβάδα, στην έρημο και το απόγευμα φτάσαμε στο βουνό και ήταν χιονισμένα, είδαμε αρκούδες και βλέπεις πόσο δυνατή είναι η φύση. Στην Βραζιλία επίσης είδαμε το πόσο έξω καρδιά είναι ο κόσμος.

Ταξίδι με… δύο αγνώστους

Νόμιζα ότι το  ταξίδι με 2 αγνώστους θα ήταν πολύ πιο εύκολο αλλά αλήθεια ήταν πολύ δύσκολο πολλές φορές. Ήμασταν τρία διαφορετικά άτομα από τρεις διαφορετικές χώρες, τρεις διαφορετικές κουλτούρες. (Αφρική, Ελβετία, Κύπρος). Έπρεπε για 100 μέρες να έχουμε τα ΄ίδια κοινά, να κάνουμε τα ίδια πράγματα αλλά κάποιες φορές αυτό δεν έβγαινε, τσακωνόμασταν ειδικά οι υπόλοιποι 2. ήταν δύσκολο αλλά από την άλλη μαθαίνεις πολλά και είχαμε και αρκετές ωραίες στιγμές.

 

 

Η πιο δύσκολη στιγμή του ταξιδιού

Η πιο δύσκολη στιγμή σαν ομάδα ήταν όταν φτάσαμε Βραζιλία και ξεκίνησαν οι τσακωμοί όπου οι υπόλοιποι 2 δεν μιλιόντουσαν. Είχαμε πρόβλημα επικοινωνίας. Στην Μπραζίλια, δεν βρίσκαμε τον επόμενο μας οικοδεσπότη, δεν ξέραμε που να πάμε. Επειδή ήμασταν μαζί συνέχεια συνδεθήκαμε πολύ και επειδή ένιωθαν άσχημα οι άλλοι αυτό με επηρέαζε.

Ο Παναγιώτης αλλά και τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας εντυπωσιάστηκαν με το πόσο εύκολα, στις χώρες που ταξίδεψαν, κάποιος θα ανοίξει την πόρτα του σπιτιού σε αγνώστους τόσο για να τους γνωρίσει όσο και να τους φιλοξενήσει.

Αν και κάποιοι είχαν τις αμφιβολίες τους υποστηρίζοντας ότι όλα ήταν συνεννοημένα, ο Παναγιώτης ξεκαθαρίζει:

Τίποτα δεν ήταν συνεννοημένο. Δεν ξέραμε τον επόμενο μας προορισμό μέχρι να βρούμε τον επόμενο μας οικοδεσπότη και φίλο. ήταν λίγο δύσκολο. Μας έλεγαν πολλά όχι πριν πάμε. Υπήρχε φορά που μας πήρε 1,5 εβδομάδα μέχρι να βρούμε ποιος θα μας φιλοξενήσει. Ευτυχώς το κάναμε από πριν για να μην πάμε εκεί και να πουν όχι. Στην άλλη ομάδα όμως έτυχε να πάνε και μην έχουν κάπου να μείνουν.

Η πιο περίεργη εμπειρία

Η πιο περίεργη εμπειρία που ένιωσα με οικοδεσπότη ήταν όταν πήγαμε Χαβάη και ήταν πολύ παράξενο άτομο. Ήθελε τα πάντα καθαρά και συγυρισμένα. Ακόμα και όταν μας μιλούσε νιώθαμε και οι 3 περίεργα και άβολα και θέλαμε να φύγουμε την επόμενη ημέρα. Σίγουρα καταλαβαίναμε ότι κάποιες φορές έπρεπε να φύγουμε αλλά όσοι γνωρίσαμε ήταν πολύ ειλικρινείς μαζί μας.

Προς το τέλος είχαμε πάει Ιαπωνία και επειδή είχα ζήσει τόσες εμπειρίες δεν ένιωσα τόσο ενθουσιασμό. Ήμουν Ιαπωνία και ήμουν τόσο κουρασμένος ψυχολογικά που ήθελα να τελειώσει.

Μπορεί πολλοί να μην κατάλαβαν τι κάναμε γιατί πουλά περισσότερο το δράμα και οι κακές ειδήσεις αλλά καταφέραμε να δημιουργήσουμε μια αλυσίδα φιλίας σε όλο τον κόσμο.

Μάλιστα ο 24χρονος Λεμεσιανός αποκάλυψε ότι πολλά από τα άτομα που συνάντησε δεν γνώριζαν την Κύπρο ωστόσο η κουλτούρα που μοιάζει περισσότερο με τη δική μας είναι η πορτογαλική:

Πολλοί δεν γνώριζαν την Κύπρο. Περισσότερο στην Ευρώπη αλλά κάποιοι πίστευαν ότι είναι ελληνικό νησί. Όταν πήγαμε Βραζιλία, Μεξικό, Αμερική πολύ λίγοι, μόνο αυτοί που ασχολούνταν με πολιτικά. Πολλοί δεν την ξέρουν.

Οι πορτογάλοι είναι πιο κοντά στην δική μας κουλτούρα. Αλλά γενικά είμαστε πολύ ξεχωριστός λαός. Έχουμε πολλές ομοιότητες αλλά και πολλές διαφορές που μας κάνουν μοναδικούς και σε αυτές τις 100 μέρες κατάλαβα πόσο μοναδική είναι η Κύπρος και η κουλτούρα μας πόσο πίσω την έχουμε αφήσει γιατί θέλουμε το ξένο και θέλουμε να γίνουμε όπως το εξωτερικό αλλά έχουμε τόσο ωραία πράγματα που δεν τα έχουν αλλού και πρέπει να τα κρατήσουμε.

Ο Παναγιώτης έχοντας αποκτήσει εμπειρίες που πολλοί θα ζήλευαν, επέστρεψε στην Κύπρο και συνεχίζει να προγραμματίζει τα επόμενα ταξίδια του.