Τη συναντήσαμε στις δικές της γειτονιές, εκεί που ξεκουράζεται, εκεί που διασκεδάζει, εκεί που εμπνέεται, εκεί που ζει. Στους δρόμους μιας ήσυχης περιοχής του Στροβόλου.

Ένας πεζόδρομος κι ένα πάρκο στόλισαν με τον πιο όμορφο τρόπο τη βόλτα μας μαζί της.

Την είδαμε να ξεχωρίζει σε κωμικούς ρόλους, στην “Πρώτη Σταγόνα” και πιο πρόσφατα στην παραγωγή του Alpha και Alpha Κύπρου “Παραμύθι αλλιώς”, αλλά και να μας συνεπαίρνει σε δραματικές ερμηνείες στο θέατρο.

Ο λόγος, για την ηθοποιό Πολυξένη Σάββα, έναν άνθρωπο θετικό, με χιούμορ, χαμόγελο και που είναι ερωτευμένη με τη ζωή.

Μαζί περπατήσαμε, συζητήσαμε, γελάσαμε και προβληματιστήκαμε. Ήταν εκεί που χρειάστηκε και η βοήθεια του κοινού και πιο μετά αυτή του τηλεφώνου, στο τραγουδιστικό κομμάτι! Οι επίσης ηθοποιοί, Αντωνία Χαραλάμπους και  Μάριος Κακουλλή, με μια βίντεο-κλήση, μας “έβγαλαν από τη δύσκολη θέση”!

Αν όχι ηθοποιός, τότε τι;

Μπορώ να σου πω 350 πράγματα που θα ήθελα ή πιστεύω ότι θα μπορούσα να κάνω, αλλά νομίζω, αν όχι ηθοποιός…ηθοποιός!

Δηλαδή είναι πολύ πιο κάτω τα υπόλοιπα;

Όχι, απλά είδα πως είναι να είσαι ηθοποιός! Αν μου έκανες αυτή την ερώτηση πριν ασχοληθώ, θα μπορούσα να πω χίλια άλλα επαγγέλματα, τώρα όμως που είδα τη «γλύκα», νομίζω αν όχι ηθοποιός, ηθοποιός!

Ποια είναι η «γλύκα»;

Σαν να είσαι συνέχεια σε ένα τρενάκι τρόμου που σου ανεβάζει τόσο πολύ την αδρεναλίνη και το αίσθημα του φόβου και της έντασης, όλα αυτά τα ακραία συναισθήματα. Όμως όταν τελειώσει η κούρσα έρχεται ένα απίστευτο release. Είναι πάρα πολύ ωραίο το αίσθημα! Τα συναισθηματικά κανάλια που περνάς κάθε μέρα, πολλές φορές είναι πάρα πολύ δύσκολα και δυσβάστακτα και δεν ξέρω ποιες άλλες βαρύγδουπες λέξεις μπορώ να πω, αλλά σίγουρα η χαρά του μετά, δεν συγκρίνεται με καμιά άλλη χαρά.

Συγκινούμαι πάρα πολύ, κλαίω, στο χειροκρότημα, είτε είμαι ηθοποιός είτε είμαι θεατής. Είτε μου άρεσε αυτό που είδα, είτε όχι. Δεν μπορώ να το εξηγήσω. Λειτουργεί ένας αυτόματος μηχανισμός μέσα μου ο οποίος με κάνει να κλαίω. Είναι σαν μαγικό!

Ήρθες στην Κύπρο αφού πέρασες χρόνια στην Ελλάδα ως ηθοποιός, θεωρείς ότι έχεις τις ίδιες ευκαιρίες που είχες στην Ελλάδα;

Θεωρώ ότι τις ευκαιρίες εμείς τις δημιουργούμε. Είμαι συνέχεια σε κινητικότητα, δεν αφήνω τα πράματα να φύγουν, διεκδικώ, κάνω ακροάσεις, δεν ησυχάζω, κάνω κινήσεις συνέχεια.

Αν ήμουν τυχερή; Ήμουν τυχερή! Αν οι ευκαιρίες που μου δόθηκαν ήταν ευκαιρίες; Ναι. Αλλά προσπάθησα για αυτές τις ευκαιρίες και ήμουν πολύ τυχερή. Δεν μπορεί να έρθει η τύχη χωρίς ψάξιμο, ή δεν μπορεί να έρθει κάτι που αν δεν το αγκαλιάσεις, αν δεν είσαι ανοιχτός, να σου επιστρέψει κάτι πίσω. Δηλαδή, παλεύεις για κάτι, βρίσκεται κάτι στο δρόμο σου, συνεχίζεις να δουλεύεις σε κάτι και αυτό το κάτι σου επιστρέφει κάτι, γίνεται ένας κύκλος.

Οι υποδομές της Κύπρου;

Νομίζω διανύουμε μια εποχή που μας υπόσχεται πάρα πολλά. Ανεβήκαμε πάρα πολύ, η Κύπρος άνοιξε πολύ όσον αφορά τα καλλιτεχνικά, όχι μόνο το θέατρο. Οι τέχνες στην Κύπρο διανύουν μια περίοδο ανέλιξης, δεν έχουμε να ζηλέψουμε κάτι, έχουμε να ζηλέψουμε μόνο την κλίμακα που συμβαίνουν τα πράματα, είναι πιο μικρή η κλίμακα εδώ. Σε σύγκριση με άλλες χώρες ναι, υπάρχει διαφορά, αλλά είμαστε σε πολύ καλύτερα επίπεδα παρά πριν 15 χρόνια. Βήμα – βήμα, ο πατέρας μου, μου έλεγε:

«Αν είσαι του 10, δεν έχεις σημείο, έφτασες στο ταβάνι, αν είσαι στο 7, πάντα υπάρχουν ακόμα τρεις πόντοι να φτάσεις.»

Σε γνωρίσαμε ευρύτερα μέσα από κωμικούς ρόλους, εμείς είχαμε επίσης την ευκαιρία να σε απολαύσουμε σε έναν δραματικό ρόλο τον περασμένο Οκτώβριο, στο Happy Mess. Θα έλεγες ότι προτιμάς το δράμα ή την κωμωδία;

Είναι ένα τεράστιο ερωτηματικό. Δεν είναι κωμωδία ή δράμα, είναι ό,τι εκείνη τη στιγμή προσφερθεί και πως εγώ θα το προσεγγίσω. Μπορεί να μου προσφερθεί ένας δραματικός ρόλος και να βρω κωμικά στοιχεία μέσα του και το αντίθετο. Και τα δύο με την ίδια χαρά και αγωνία θα τα κάνω. Έχω σκοπό αυτό που κάνω, να το κάνω με την ίδια πειθαρχία και το ίδιο πάθος.

Σκέφτεσαι να φύγεις από την Κύπρο ξανά;

Αγαπώ την Κύπρο πολύ, έχω άτομα που ξαναβρήκα μετά από χρόνια που έλειπα, με τους φίλους μου από το σχολείο, η οικογένεια μου είναι εδώ. Όταν ήρθα έζησα γεγονότα τα οποία αν έλειπα θα το μετάνιωνα, μεταξύ των οποίων και ο θάνατος της γιαγιάς μου. Έχω πολύ γερούς δεσμούς με την Κύπρο. Δεν μπορώ να πω ότι δεν σκέφτομαι να φύγω, μπορεί να το σκέφτομαι και κάθε μέρα. (γελά) Είναι πάλι μια απόφαση, μια μετακίνηση, όσο μεγαλώνεις τα πράματα γίνονται πιο δύσκολα. Αλλά, δεν είμαι από τους ανθρώπους που τους τρομάζει κάτι καινούργιο, αν προκύψει κάτι θα πήγαινα. Και όχι μόνο στην Ελλάδα θα πήγαινα, θα πήγαινα σε οποιανδήποτε χώρα θα προέκυπτε κάτι το οποίο θα με αφορούσε και θα ήθελα να είμαι εκεί.

Σανίδι ή οθόνη, μικρή και μεγάλη;

Το κάθε ένα για τους λόγους του και τη σχέση του μαζί μου, αλλά αν είχα να επιλέξω μεταξύ των τριών νομίζω θα επέλεγα κινηματογράφο. Είναι σαν τον έρωτα ο κινηματογράφος, είναι πάρα πολύ δύσκολο να τον αρνηθείς! (γελά) Η τηλεόραση προσφέρει μια πολύ ξεχωριστή σχέση με τον κόσμο.

Επίσης πολύ σπουδαία είναι η σχέση μεταξύ ηθοποιού και σκηνής. Όταν βγαίνεις πάνω στη σκηνή, έχει μια ενέργεια που σε κάνει να λες ότι μονο αυτή την επιφάνεια, αυτό το δάπεδο μπορεί να με σώσει και να μην εξευτελιστώ, να μπερδευτώ, είναι μια πολύ περίεργη σχέση.

Βλέπω σινεμά, έχω κάνει αρκετές ταινίες και θέλω να κάνω κι άλλες. Ο κινηματογράφος είναι άλλο πράμα!

Επόμενα σχέδια;

Θα είμαι στη σειρά του Ant1 «Ο κόσμος να χαλάσει», σε έναν κωμικό ρόλο. Θεατρικά, θα είμαι με τη Μαγδαλένα Ζήρα στην ΕΘΑΛ σε ένα επτανησιακό έργο, “Ο Χάσης” του Δημήτριου Γουζέλη, με ένα πάρα πολύ ωραίο καστ. Πρόκειται για πάρα πολύ αγαπημένα πρόσωπα και με τη Μαγδαλένα έχουμε ξανασυνεργαστεί και νιώθω πολύ ωραία να δουλεύω μαζί της.

Πόσο αυθόρμητη και πόσο «τρελή» είναι στ’ αλήθεια η Πολυξένη;

Νομίζω αυθόρμητη μόνο, σε σημείο που ίσως να πρέπει να ελέγξω, να το δαμάσω! (γελά) Τρελή, ναι, θέλω να ζω, να είμαι χαρούμενη, δεν μπορώ τη μιζέρια. Καταλαμβαίνω ό,τι συμβαίνει στον κόσμο, με επηρεάζουν πάρα πολύ, επιλέγω να μην τα σκέφτομαι ως δύσκολα ή ως μεγάλα. Επιλέγω να τα σκέφτομαι ως κάτι που συνέβηκε, ήρθε στο δρόμο μας, το αντιμετωπίζουμε. Θέλω να ζω, κάνω κινήσεις που μπορούν να θεωρηθούν στη σφαίρα της «τρέλας», έχω ακόμα δόσεις εφηβείας μέσα μου! Γελώ πάρα πολύ εύκολα, κάνω πολύ καλή παρέα με πάρα πολύ κόσμο, αν αυτό θεωρείται «τρέλα», τότε ναι!

Μεγάλο πάθος το θέατρο ή γενικότερα μια καλλιτεχνική φύση;

Θα ήθελα πάρα πολύ να ήμουν τραγουδίστρια, να ήμουν τραγουδίστρια με τα όλα της όμως! Με τα maxi φορέματα, την μπούκλα, το μικρόφωνο με το stand, τις δέκα χιλιάδες κοινό! (γελά) Θα ήθελα πάρα πολύ να ήμουν μουσικός, χορεύτρια. Καλύτερη είμαι ως ηθοποιός. Φλέρταρα με όλα τα υπόλοιπα. Έκανα χορό, μπαλέτο, κιθάρα, αλλά είναι καθαρό, ηθοποιός! «Ζηλεύω» και ερωτεύομαι τους ανθρώπους που μπορούν να τα συνδυάζουν.

Μιλάς πολύ για «έρωτα», ποιος είναι ο «έρωτας» στον οποίον αναφέρεσαι;

Γίνονται όλα πολύ μικρά αν δεν υπάρξει αυτό το συστατικό στις σχέσεις, σε όλες τις σχέσεις. Είμαι ερωτευμένη με τους φίλους μου, με το σπίτι των γονιών μου στον Κάθηκα, είμαι ερωτευμένη με πράγματα. Θεωρώ ότι δεν μπορεί να υπάρξει τίποτα, αν δεν υπάρξει κάτι τόσο παθιασμένο. Ίσως να μπορούσα να αντικαταστήσω τη λέξη με το «πάθος», αλλά όχι, ο «έρωτας» καλύπτει ένα πιο μεγάλο φάσμα λειτουργιών! (γελά)

Δηλαδή είσαι ερωτευμένη με τη ζωή.

Ναι! Τον σύντροφο, τους φίλους μου, τη δουλειά μου, το θέατρο, το σινεμά… Νιώθω ακραία ερωτευμένη με πολλά πράγματα σε μια μου μέρα. Ακόμα και με τον καφέ που πίνω σε έναν συγκεκριμένο τόπο.

Κοινωνική ανθρωπολογία…

Σχεδόν ξεχνώ ότι έκανα αυτό το πτυχίο! Ήταν ένα εξαιρετικά χρήσιμο πτυχίο. Το έκανα επειδή πέρασα, παρά το ότι επί χρόνια έκανα προπονήσεις για να πάω να σπουδάσω στη Γαλλία, και αυτό επειδή στα 17 δεν μπορείς να είσαι έτοιμος να επιλέξεις τι θες να γίνεις. Όταν πήρα την απόφαση να γίνω ηθοποιός ήμουν ένα «τσικ» πιο ώριμη, ήξερα ότι ήταν δική μου ευθύνη.

Και πότε ήταν αυτό το «τσικ»;

Στα 20 περίπου, στην Αθήνα, ενώ σπούδαζα ανθρωπολογία. Πήγαινα παράλληλα στο «Θέατρο των αλλαγών», έκανα κάποια μαθήματα. Έβλεπα πολύ θέατρο, από πάντα. Υπάρχουν πάντα αυτά, τα ξέρεις καταβάθος, δεν είναι ότι στα 20 το αποφάσισα, απλώς στα 20 ήμουν πιο έτοιμη ίσως. Είμαι πάρα πολύ τυχερή που έχω τους γονείς που έχω, και θα το λέω πάντα.

Ποια η εμπειρία σου με την Επίδαυρο;

Πήγα με τις «Νεφέλες» το 2009, αλλά πηγαίνω κάθε καλοκαίρι ως θεατής για να δω έστω μια παράσταση. Με συγκινεί πάρα πολύ η διαδρομή που οι ηθοποιοί περπατούν για να πάρουν τις θέσεις τους, για να μπουν στο αρχαίο θέατρο, είναι κάτι πολύ ιερό. Περπατούν όλοι μαζί, παίρνουν τις θέσεις της παράστασης, σαν να υπάρχει μια μύηση, κάτι πολύ τελετουργικό! Σαν να μυούνται όλοι, θεατές και ηθοποιοί σε κάτι που έχει πολύ βαθιές ρίζες, σαν να κουβαλούν πολλές ζωές μαζί. Ακούγεται μεγάλο, αλλά είναι! Είναι ογκώδες, όπως και το κτίσμα του θεάτρου.

Τι είναι αυτό που κάνει τους ηθοποιούς να θέλουν να παίξουν στην Επίδαυρο; Γιατί συγκεκριμένα στην Επίδαυρο;

Όσο σπουδάζεις ηθοποιός, είναι πάρα πολλές οι αναφορές σε αυτόν τον χώρο και όταν πας εκεί, νιώθεις ότι επιτέλους ενώνεσαι, έχει να κάνει νομίζω με μια ένωση του ηθοποιού με την ιστορία, με όλα αυτά που σε κάνουν να θες να γίνεις ηθοποιός. Μια ένωση και μια ολοκλήρωση θα το ονόμαζα.

Υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος ρόλος που θα ήθελες να παίξεις;

Ναι! (γελά) Θα ήθελα πάρα πολύ να παίξω την Ιουλιέτα. (γελά) Μου αρέσει πάρα πολύ η περσόνα της Ιουλιέτας και γενικά ο Σαίξπηρ. Δεν έχω όνειρα μεγάλους ρόλους, αλήθεια, έχω όνειρα ωραίες παραγωγές και συναδέλφους, ωραίους ανθρώπους γύρω μου να κάνουμε δημιουργικά πράματα, να έχουμε κοινούς άξονες και να μιλούμε για τα ίδια πράγματα, να έχουμε ανάγκη να μιλούμε για τα ίδια πράγματα. Δεν έχω σύνδρομα των μεγάλων ρόλων.

Θα ήθελα όμως να παίξω σε ταινίες μεγάλων σκηνοθετών. Είναι πολλοί σκηνοθέτες, κινηματογραφικοί που θα ήθελα να μάθω πως θα μπορούσε να είμαι στην επόμενη του παραγωγή, τι θεοί πρέπει να κατέβουν και να με βοηθήσουν για να είμαι στην επόμενη του παραγωγή; (γελά) Τέτοια πράγματα, τα ονειρεύομαι!

Είναι πιο μεγάλη η ανάγκη μου να κάνω πολλά πράγματα, από το να δρομολογήσω όλη μου τη ζωή για να κάνω έναν ρόλο

Επόμενοι στόχοι;

Επόμενος μου στόχος είναι ένα μεγάλο ταξίδι. Δεν έχει να κάνει με τη δουλειά, είμαι ωραία όπως είμαι (με τη δουλειά) και πιστεύω ότι επειδή είμαι ανοιχτή σαν άνθρωπος, θα μου φέρει διάφορα η επαγγελματική μου ζωή. Αλλά στόχος είναι ένα μεγάλο ταξίδι για αρκετό καιρό.

Νιώθεις ευτυχισμένη;

Ναι!

Ικανοποιημένη;

Ναι!

Επιτυχημένη;

(σκέφτεται) Ναι, είμαι ευτυχισμένη μέσα σε αυτό που κάνω, αυτό είναι επιτυχία. Προσωπική επιτυχία, δεν μιλώ για επαγγελματικές επιτυχίες, μιλώ για προσωπικές.

 

Η συνέντευξη πραγματοποιήθηκε στο χώρο του Il Bacaro, στο Στρόβολο.