30 χρόνια συμπληρώνονται από την ημέρα που έφυγε ο Τάσος Λειβαδίτης, γράφοντας τον επίλογο της μεγάλης του ποιητικής συλλογής, αφήνοντας ωστόσο ζωντανό το έργο του, ως παρακαταθήκη για τις επόμενες γενιές και ύμνο στον έρωτα.

Μετά το θάνατό του εκδόθηκαν χειρόγραφα ανέκδοτα ποιήματά του με τον τίτλο «Χειρόγραφα του Φθινοπώρου».

Μερικά από τα πιο σπουδαία και σοφά αποφθέγματα του που μιλούν για τον έρωτα, τη ζωή και τον άνθρωπο:

“Κι όταν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλον είμαστε κιόλας νεκροί.”

“Συχώρα με, αγάπη μου, που ζούσα πριν να σε γνωρίσω…”

“Ο κόσμος μόνο όταν τον μοιράζεσαι υπάρχει”

“Εκεί που πολεμάνε και πεθαίνουν οι άνθρωποι για έναν καινούργιο κόσμο. Εκεί θα σε περιμένω”

“Κι ο έρωτας είναι η τρέλα μας μπροστά στο ανέφικτο να γνωρίσει ο ένας τον άλλον”

“Γιατί απλά κάποιοι άνθρωποι είναι τόσο πολύ ξεχωριστοί, που αξίζει να ζεις, μόνο και μόνο για να τους συναντήσεις, κάποτε…”

“Αφού έζησα όλο το μαρτύριο της ελπίδας, έφτασα στο πιο απάνθρωπο έγκλημα: να πιστέψω στους ανθρώπους.”

“Και κάθε βράδυ κοιμάσαι μ’ έναν θησαυρό: αυτήν την πολυσήμαντη αυριανή σου μέρα.”

“Το ρόλο μας τον διαλέξαμε οι ίδιοι εμείς – την πρώτη μέρα που διστάσαμε να πάρουμε μια απόφαση ή που σταθήκαμε εύκολοι σε μιαν αναβολή.Όλα όσα αρνηθήκαμε – αυτό είναι το πεπρωμένο μας.”

“Ποτέ δε φανταζόμουν ότι τόσες πολλές μέρες κάνουν μια τόσο λίγη ζωή.”

“Αύριο”, λες, και μέσα σ’ αυτήν τη μικρή αναβολή παραμονεύει ολόκληρο το πελώριο ποτέ.

“τι πιότερο ζητάμε όλοι οι άνθρωποι;Έναν κόσμο, λέει,που δεν θα μας ποδοπατάνε τα όνειραπου δε θα μας γκρεμίζουν το κατώφλιπου θα μπορούμε να χαμογελάμεμ’ ένα μεγάλο γέλιο, ολοστρόγγυλο, πλατύ.Να.. σαν αυτόν τον ήλιο που ανεβαίνει…”

“Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν’ αγωνίζεσαι για την ειρήνη και για το δίκιο.”

Ολόκληρο το ποίημα:

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωποςδεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν’ αγωνίζεσαι για την ειρήνη και για το δίκιο.Θα βγεις στους δρόμους, θα φωνάξεις, τα χείλια σου θαματώσουν απ’ τις φωνέςτο πρόσωπό σου θα ματώσει από τις σφαίρες — μα ούτε βήμα πίσω.Κάθε κραυγή σου μια πετριά στα τζάμια των πολεμοκάπηλωνΚάθε χειρονομία σου σα να γκρεμίζεις την αδικία.Και πρόσεξε: μη ξεχαστείς ούτε στιγμή.Έτσι λίγο να θυμηθείς τα παιδικά σου χρόνιααφίνεις χιλιάδες παιδιά να κομματιάζονται την ώρα που παίζουν ανύποπτα στις πολιτείεςμια στιγμή αν κοιτάξεις το ηλιοβασίλεμααύριο οι άνθρωποι θα χάνουνται στη νύχτα του πολέμουέτσι και σταματήσεις μια στιγμή να ονειρευτείςεκατομμύρια ανθρώπινα όνειρα θα γίνουν στάχτη κάτω απ’ τις οβίδες.Δεν έχεις καιρόδεν έχεις καιρό για τον εαυτό σουαν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωποςμπορεί να χρειαστεί ν’ αφίσεις τη μάνα σου, την αγαπημένηή το παιδί σου.Δε θα διστάσεις.Θ’ απαρνηθείς τη λάμπα σου και το ψωμί σουθ’ απαρνηθείς τη βραδινή ξεκούραση στο σπιτικό κατώφλιγια τον τραχύ δρόμο που πάει στο αύριο.Μπροστά σε τίποτα δε θα δειλιάσεις κι ούτε θα φοβηθείς.Το ξέρω, είναι όμορφο ν’ ακούς μια φυσαρμόνικα το βράδι,να κοιτάς έν’ άστρο, να ονειρεύεσαιείναι όμορφο σκυμένος πάνω απ’ το κόκκινο στόμα της αγάπης σουνα την ακούς να σου λέει τα όνειρά της για το μέλλον.Μα εσύ πρέπει να τ’ αποχαιρετήσεις όλ’ αυτά και να ξεκινήσειςγιατί εσύ είσαι υπεύθυνος για όλες τις φυσαρμόνικες του κόσμου, για όλα τ’ άστρα, για όλες τις λάμπες και για όλα τα όνειρα

αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωποςμπορεί να χρειαστεί να σε κλείσουν φυλακή για είκοσι ή και περισσότερα χρόνιαμα εσύ και μες στη φυλακή θα θυμάσαι πάντοτε την άνοιξη,τη μάνα σου και τον κόσμο.Εσύ και μες απ’ το τετραγωνικό μέτρο του κελλιού σουθα συνεχίζεις τον δρόμο σου πάνω στη γη.Κι’ όταν μες στην απέραντη σιωπή, τη νύχταθα χτυπάς τον τοίχο του κελλιού σου με το δάχτυλοαπ’ τ’ άλλο μέρος του τοίχου θα σου απαντάει η Ισπανία.Εσύ, κι ας βλέπεις να περνάν τα χρόνια σου και ν’ ασπρίζουν τα μαλλιά σουδε θα γερνάς.Εσύ και μες στη φυλακή κάθε πρωί θα ξημερώνεσαι πιο νέοςΑφού όλο και νέοι αγώνες θ’ αρχίζουνε στον κόσμοαν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωποςθα πρέπει να μπορείς να πεθάνεις ένα οποιοδήποτε πρωινό.Αποβραδίς στην απομόνωση θα γράψεις ένα μεγάλο τρυφερό γράμμα στη μάνα σουθα γράψεις στον τοίχο την ημερομηνία, τ’ αρχικά του ονόματός σου και μια λέξη: Ειρήνησα να ’γραφες όλη την ιστορία της ζωής σου.Να μπορείς να πεθάνεις ένα οποιοδήποτε πρωινόνα μπορείς να σταθείς μπροστά στα έξη ντουφέκιασα να στεκόσουνα μπροστά σ’ ολάκαιρο το μέλλον.Να μπορείς, απάνω απ’ την ομοβροντία που σε σκοτώνειεσύ ν’ ακούς τα εκατομμύρια των απλών ανθρώπων που τραγουδώντας πολεμάνε για την ειρήνη.Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.

Όταν ο ποιητής του έρωτα συναντούσε τον συνθέτη της Ρωμιοσύνης

Το αποτέλεσμα από τη συνάντηση του ποιητή του έρωτα, του Τάσου Λειβαδίτη, με τον συνθέτη της Ρωμιοσύνης, τον Μίκη Θεοδωράκη, είναι να πλουτίζει ακόμα πιο πολύ η ελληνική μουσική…

Και το αποτέλεσμα όταν μπει στην εξίσωση και η μοναδική φωνή του Στέλιου Καζαντζίδη…

Αλλά και με την προσθήκη της Μαρινέλας…