«Την ευθύνη της ανατροφής μας είχαν ορισμένες παιδαγωγοί, οι οποίες δεν είχαν καμία εκπαίδευση, λειτουργούσαν καθαρά με το ένστικτό τους. Οι εργαζόμενες χρησιμοποιούν συστηματικά ως παιδαγωγικό εργαλείο τις τιμωρίες, τις επονομαζόμενες «συνέπειες», για να συνετίσουν τα κορίτσια για να ακολουθήσουν τον δρόμο που εκείνες θεωρούν «καλό».

Μια τιμωρία που χαράσσεται ανεξίτηλα στη μνήμη της 22χρονης αφορά τον μη εορτασμό των γενεθλίων της, όταν κλείνει τα 18 χρόνια. Βοήθεια στο διάβασμα προσφέρουν εθελοντές, οι οποίοι αναπόφευκτα συνδέονται συναισθηματικά με τα παιδιά. Κάποιοι εξ αυτών, έχοντας πλέον μεγαλύτερη οικειότητα με τα παιδιά, διαπίστωναν κάποια κακώς κείμενα και τα μετέφεραν στη διοίκηση, η οποία επιμελώς τους απομάκρυνε».

Σε αυτές τις σοβαρές αναφορές –καταγγελίες για την προσωπική της εμπειρία είχε προχωρήσει για την «Κιβωτό του Κόσμου», τον περασμένο Μάρτιο, η 22χρονη κοινωνική λειτουργός Ταξιαρχούλα Σ. στην εκδήλωση «Παιδική κακοποίηση στο άβατο των ιδρυμάτων», που διοργάνωσε η ομάδα «Δεσμοί καρδιάς – υποψήφιοι θετοί γονείς» παρουσία και της Συνηγόρου του Παιδιού.

Η 22χρονη -χωρίς τότε να κατανομάσει περί ποίας δομής επρόκειτο- κατέγραφε μία προβληματική κατάσταση (σ.σ. χωρίς πάντως να καταγγέλλει ξυλοδαρμούς και σεξουαλικές κακοποιήσεις) και πλήρους ιδρυματοποίησης. 

Η παρέμβαση της Δόμνας Μιχαηλίδου

Μάλιστα, με τις καταγγελίες της 22χρονης είχε ασχοληθεί τότε με ιδιαίτερο ενδιαφέρον η υφυπουργός Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων, Δόμνα Μιχαηλίδου, που φέρεται να είχε έλθει σε επαφή με την 22χρονη και είχε μάλιστα προχωρήσει και σε σχετική αρθρογραφία.

Σημειώνοντας τότε «η μόνη αποδεκτή διάκριση μεταξύ ιδρυμάτων είναι σ’ αυτά που λειτουργούν έχοντας επίγνωση των συνεπειών της ιδρυματικής φροντίδας, τις οποίες προσπαθούν να αμβλύνουν, και σ’ αυτά που δεν αντιλαμβάνονται ή αδιαφορούν για τις βλαπτικές συνέπειές της. Δεν υποτιμώ καθόλου αυτή τη διάκριση! Ομως σε ό,τι κάνουμε, εμείς ως πολιτεία καθώς και οι φορείς παιδικής προστασίας, ένας πρέπει να είναι ο στόχος μας: να βγάλουμε τα παιδιά από τα ιδρύματα».

Ακολούθως, η κ. Μιχαηλίδου είχε επισκεφθεί λίγες εβδομάδες αργότερα (σ.σ. τον Μάιο του 2022) την «Κιβωτό του Κόσμου» κι είχε υπογραμμίσει ότι «η  προστασία κάθε παιδιού είναι ευθύνη όλων μας. Είμαστε όλοι μαζί, Πολιτεία, πολίτες και αρμόδιοι φορείς, για να παρακολουθούμε τον τρόπο εφαρμογής του θεσμικού πλαισίου, να καταγράφουμε τα όποια ζητήματα προκύπτουν και να ενισχύουμε διαρκώς τις κοινωνικές μας υπηρεσίες. Σκοπός μας είναι όλα τα παιδιά να μεγαλώνουν σε ένα περιβάλλον φροντίδας και ασφάλειας».

Χωρίς μέχρι τότε να είχε προσδιορισθεί -οι καταγγελίες ήταν μεταγενέστερες- η έκταση του προβλήματος στις εν λόγω δομές που αφορούσαν κακοποιήσεις πάσης φύσεως ανηλίκων.

Πάντως, όπως χαρακτηριστικά είχε αναφέρει τότε η 22χρονη για την πίεση και τον «εγκλωβισμό» εντός του συγκεκριμένου ιδρύματος, «θυμάμαι ακόμα τις ημέρες που γινόταν ο έλεγχος, οι παιδαγωγοί μας ζητούσαν να τακτοποιήσουμε τα δωμάτια και να ντυθούμε καλά· όταν ο επιθεωρητής μας ρωτούσε αν περνάμε καλά, έπρεπε να απαντήσουμε καταφατικά».

Για να συμπληρώσει ακολούθως για την επιμονή της να συμμετάσχει στις Πανελλαδικές Εξετάσεις: «το ίδρυμα τείνει να αποθαρρύνει τα παιδιά από τις εξετάσεις, διαρκώς υποτιμά τις δυνατότητές τους Η δομή δεν προετοιμάζει τα παιδιά για την ενήλικη ζωή –όσα έχουν ζήσει όλη τους την έως τότε ζωή είναι μέσα–, δεν έχουν ποτέ ψωνίσει σε σούπερ μάρκετ, δεν ξέρουν τι είναι οι λογαριασμοί ΔΕΚΟ και άλλες απολύτως χρήσιμες έννοιες για να επιβιώσεις μόνος σου».

Εμμέσως πλην σαφώς, αφήνεται στους εφήβους να εννοηθεί ότι θα μπορούσαν να απασχοληθούν στο μέλλον στο ίδιο το ίδρυμα, καθώς πολλοί από τους εργαζομένους είναι πρώην «παιδιά του». Πρόκειται για έναν φαύλο κύκλο εξάρτησης, αφού ως ενήλικες αντιλαμβάνονται ότι ελλείψει προσόντων ο μόνος που θα τους προσελάμβανε είναι και πάλι το ίδρυμα, τη γραμμή του οποίου ακολουθούν αναγκαστικά άκριτα».