Την ερχόμενη εβδομάδα συμπληρώνονται δύο χρόνια από το τραγικό δυστύχημα στα Τέμπη, που βύθισε την Ελλάδα σε βαρύ συλλογικό πένθος και την κυβέρνηση Μητσοτάκη σε μια συνεχιζόμενη κρίση αξιοπιστίας. Η αντιφατική επικοινωνιακή διαχείριση της υπόθεσης και η μη απόδοση ευθυνών ενίσχυσαν και τελικά παγίωσαν τους ισχυρισμούς περί συγκάλυψης, με το Μαξίμου να αδυνατεί να αποκαταστήσει το αίσθημα ασφάλειας και δικαιοσύνης για το οποίο προηγουμένως είχε δεσμευτεί και τελικά έπληξε.

Μιλώντας στο AlphaNews.Live ο Εκλογικός Αναλυτής, Απόστολος Πιστόλας, εξηγεί τους παράγοντες που οδήγησαν στην έξαρση της λαϊκής οργής, την αμηχανία της κυβέρνησης Μητσοτάκη να διαχειριστεί με πολιτική ακεραιότητα την πολύκροτη υπόθεση αλλά και το πώς αυτό συμβάλει στην άνοδο αντισυστημικών κομμάτων.

Τους τελευταίους μήνες καταγράφεται μια νέα έξαρση της λαϊκής οργής απέναντι στην κυβέρνηση Μητσοτάκη. Είναι η συνέχεια των προηγούμενων δύο ετών ή πλέον περνάμε σε ένα νέο επίπεδο κρίσης αξιοπιστίας;

Είναι ένα θέμα που δημιουργεί μεγάλη ψυχική ταύτιση ανάμεσα στον κόσμο και στα θύματα και στους γονείς τους. Γιατί όλοι παίρνανε αυτό το τρένο. Βλέπουνε οι νέοι στα θύματα τον καθρέφτη και οι μεγάλοι τα παιδιά τους. Οπότε αυτό, το οποίο δημιουργεί συναισθήματα, και με τον τρόπο διαχείρισης της κυβέρνησης, τον οποίο θεωρώ λάθος, έχει φουντώσει αρνητικά συναισθήματα του κόσμου απέναντι στην κυβέρνηση. Λειτουργεί ως μαγνήτης για τα άλλα αρνητικά συναισθήματα που είχαν για διάφορα άλλα θέματα. Δηλαδή τα Τέμπη μαζεύουν και τα άλλα θέματα και δημιουργούν κάτι μεγάλο. Και επίσης αυτό που κάνουν –και γι’ αυτό θεωρώ ότι πάμε σε ένα νέο τοπίο στη χώρα είναι, δεν ξέρω πόσο θα κρατήσει αλλά είναι νέο– είναι το ότι χωρίζουν τον κόσμο σε σύστημα και αντί σύστημα. Δηλαδή φεύγει από το προσκήνιο το δίπολο «δεξιά-αριστερά» και μπαίνει το «σύστημα-αντισύστημα».

Αναφερθήκατε σε λάθος και να υποθέσω ότι ανάμεσα σε αυτά τα λάθη είναι και η επικοινωνιακή διαχείριση εκ μέρους του Πρωθυπουργού;

Κυρίως σε αυτό αναφέρομαι. Αναφέρομαι, κυρίως, στη διαχείριση από τη στιγμή που έγιναν οι εκλογές του 2023 και έπειτα. Νομίζω ότι θεώρησαν πως με το 41% που πήρε η κυβέρνηση το θέμα είχε λήξει. Ενδεχομένως πολιτικά να είχε λήξει, αλλά δεν είχε λήξει στο μυαλό του κόσμου, ως θέμα το οποίο ζητάει δικαιοσύνη. Για τον κόσμο πλέον, οι νεκροί των Τεμπών με όσα έχουν γίνει, αναγάγονται σε αδικαίωτους νεκρούς και πάμε παλιά, πάμε στην αρχαία Ελλάδα. Από ‘κει το έχει ο κόσμος μας αυτό, το να είναι μαζί τους.

Η διαχείριση της κυβέρνησης έκανε τον κόσμο να πιστεύει  –δε ξέρω αν ισχύει ή όχι – ότι κάτι προσπαθεί να κρύψει. Ακόμα κι αν δεν ισχύει, ο κόσμος το πιστεύει. Οπότε έβαλε τον κόσμο εναντίον του και κάποιες από τις οικογένειες, αν όχι όλες. Πλέον αυτό είναι μη διαχειρίσιμο, διότι έχουμε πάει σε επίπεδα, όπου όταν κάποιες θεωρίες, υπάρχουν σκέψεις ότι μπορεί να είναι αλήθεια, του παράνομου φορτίου ας πούμε, το οποίο δε μπορεί να αποκλειστεί, μπαίνουνε άλλες θεωρίες μέσα για τις οποίες ο κόσμος λέει «γιατί να μην είναι αλήθεια και αυτό;». Αυτό δεν έχει τελειωμό μετά, αν χάσεις την αξιοπιστία σου.

Και ο Πρωθυπουργός νομίζω ότι την έχασε σε σημαντικό βαθμό γιατί, διότι ο ίδιος βγήκε αρχικά και δήλωσε ότι είναι σίγουρος, ότι είναι δεδομένο, ότι αυτός ξέρει, ότι τίποτα δεν υπάρχει και ο ίδιος, βγήκε και δήλωσε μετά τα συλλαλητήρια –και αυτό είναι το θέμα το σημαντικό– ότι ναι, μπορεί να υπάρχει και κάτι. Και όλες οι διαδικασίες οι οποίες τώρα τρέχουν fast track, ξεκίνησαν μετά τα συλλαλητήρια.

Πώς θα μπορούσε αυτό να είχε αποφευχθεί;

Εκτός από τις πρώτες κινήσεις, κάποιοι λένε ότι το παιχνίδι χάθηκε στο ότι ο Κώστας Καραμανλής ήταν υποψήφιος. Εγώ διαφωνώ με αυτό. Νομίζω ότι χάθηκε στο γεγονός ότι η Κυβέρνηση που εξελέγη ξανά, δεν αγκάλιασε τις οικογένειες και να είναι αυτή η οποία θα αφήσει τη Δικαιοσύνη, αλλά θα είναι και αυτή που θα ενημερώνει τον κόσμο για την πρόοδο των ερευνών. Άφησε το πεδίο στην αντιπολίτευση, όπου γεννήθηκαν ό,τι θεωρίες υπάρχουν –δε λέω αν είναι αλήθεια ή όχι, γιατί κανένας δε ξέρει– και έχασε το παιχνίδι και στην κοινωνία. Αυτό το θέμα, κατά την άποψή μου, δεν είναι θέμα το οποίο μπορεί να μαζέψει τώρα, και ειδικά με τον τρόπο με τον οποίον προσπαθεί να μαζευτεί. Νομίζω ότι βάζει ακόμα περισσότερους πολίτες απέναντι.

Μπόρεσαν τα υπόλοιπα κόμματα, η αντιπολίτευση, να συμπορευτούν με τις ανησυχίες των πολιτών και να υπάρξει ένας σοβαρός έλεγχος και αντίλογος όλο το προηγούμενο διάστημα στους κυβερνητικούς χειρισμούς; Το τελευταίο διάστημα βλέπουμε ότι υπάρχει διάχυτη δυσπιστία στο πολιτικό σύστημα.

Σωστά, γι’ αυτό και βλέπουμε τα κόμματα τα οποία ανεβαίνουν, κυρίως, είναι τα δύο πιο αντισυστημικά, δηλαδή η Ελληνική Λύση του Κυριάκου Βελόπουλου, πρωτίστως αυτό, και κατά δεύτερον, το κόμμα της κυρίας Ζωής Κωνσταντοπούλου. Νομίζω ότι κανονικά, τα κόμματα της αντιπολίτευσης μπαίνουν σε έναν αντισυστημισμό ενάντια στην κυβέρνηση και βλέπουμε και κόμματα τα οποία είναι κατεξοχήν συστημικά να χρησιμοποιούν αντισυστημικέςκινήσεις και προτάσεις, όπως το ΠΑΣΟΚ. Οπότε, νομίζω ότι υπάρχει κάποιο θέμα στα συστημικά κόμματα να αφήσουν το σύστημα μόνο στην κυβέρνηση, το οποίο μπορεί να ευνοήσει σε έναν βαθμό την κυβέρνηση και να βλάψει τα ίδια.

Μπορεί μια πρόταση μομφής αυτή τη στιγμή να έχει πρακτική σημασία;

Κατά τη γνώμη μου, το μόνο που μπορεί να κάνει, είναι να ευνοήσει την Κυβέρνηση. Διότι, αν η Κυβέρνηση το γυρίσει σε ψήφο εμπιστοσύνης, τότε μόνο έχει να κερδίσει από αυτό. Τι παραπάνω θα δώσει μια διαμάχη στη Βουλή, από ό,τι δύο εκατομμύρια κόσμου στον δρόμο; Εγώ προσωπικά δε θα τη κατέθετα, εκτός αν είναι όλα τα κόμματα μαζί.

Θεωρείτε ότι η παρούσα κρίση, έτσι όπως διαμορφώνεται –με τις πολύ μεγάλες σε συμμετοχή διαδηλώσεις και όλα όσα βλέπουν το φως της δημοσιότητας– μπορεί να οδηγήσει σε αλλαγές;

Το Μαξίμου δεν είναι και στα καλύτερα του με την κυβέρνηση των ΗΠΑ, δεν έχει υπάρξει κάποια σοβαρή επικοινωνία και δε ξέρουμε τι θέλουν για τη χώρα μας οι Αμερικάνοι. Αν οι Αμερικάνοι αποφασίσουν να σπρώξουν αυτό (σ.σ. την αλλαγή) τότε ναι, ενδεχομένως να πάμε και σε πρόωρες εκλογές. Αυτό είναι κάτι το οποίο το βλέπεις με τον χρόνο.

Αν τις 28 Φεβρουαρίου δε γίνουν έκτροπα και έχει δύο εκατομμύρια κάτω στον δρόμο, τότε είναι τεράστιο statement. Δε μπορείς αυτό να το αποσιωπήσεις, να το πάς στην άκρη και να συνεχίσεις χωρίς να το λάβεις υπόψη. Το θέμα είναι, αν θα καταφέρει η κυβέρνηση μέσα στον Μάρτιο, Απρίλιο, Μάιο να ισορροπήσει την κατάσταση και να βγάλει άλλα θέματα στην επικαιρότητα. Εκεί είναι το μεγάλο ζητούμενο. Η κυβέρνηση έχει άλλα δύο χρόνια και, μπροστά της, αλλά δεν είμαι σίγουρος για το πώς θα παέι η κατάσταση. Νομίζω ότι έχει χαθεί λίγο η μπάλα, γενικώς, στο πολιτικό σκηνικό. Και δε ξέρω, ειλικρινά, ποιος θα τη βρει για να βάλει γκολ. Είναι περίεργη, είναι θολή η κατάσταση.

Άρα δεν προβλέπετε κάποια βελτιωμένη εικόνα της κατάστασης.

Είναι τόσα πολλά τα γεωπολιτικά που παίζονται, τα οποία δεν ξέρεις τι θέμα μπορεί να σου βγει και να το καλύψει και να στραφεί η προσοχή του κόσμου αλλού. Όπως, επίσης, και δεν ξέρεις το πώς θα κινηθούν και οι ΗΠΑ ή και το τι άλλα θέματα μπορούν να βγουν από την Ευρώπη. Δεν μιλάω για εσωτερικά θέματα, έχουμε ξεφύγει από αυτό. Πλέον οι εξελίξεις τρέχουν και μπορεί όντως να υπάρξει κάποιο θέμα, με την Ουκρανία, με την Τουρκία το οποίο να καλύπτει το θέμα των Τεμπών και να αλλάξει τελείως το παιχνίδι.

Αυτό που θα κρατάει σίγουρα την κυβέρνηση, είναι ότι αυτή τη στιγμή –παρ’ όλες τις αντιδράσεις που υπάρχουν– είναι αλήθεια, ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης, όσον αφορά την πρωθυπουργησιμότητα είναι μοναδική εναλλακτική, δηλαδή υπάρχει το επιχείρημα, και το ακούω αυτό, «ωραία, τον διώχνεις τον Μητσοτάκη, ποιος θα τον υποδεχθεί;». Όντως δεν υπάρχει κάποια απάντηση η οποία να λέει «το 30% λέει ο συγκεκριμένος». Είναι διάσπαρτες οι απαντήσεις. Το ερώτημα όμως είναι, αν πάμε σε εκλογές, θα πάει ο κόσμος με αυτό το σκεπτικό, ή θα πάει με το σκεπτικό «να τον ρίξω και όποιος θέλει ας έρθει»; . Γιατί πλέον αρχίζω να έχω αμφιβολίες για το πώς θα πάει ο κόσμος στην κάλπη.