της Στέλλας Στυλιανού

Σημαντικό εργαλείο στα χέρια γιατρών και επιστημόνων αποτέλουν τα όσα καταδεικνυεί διεθνούς μελέτης του επιστημονικού περιοδικού The New England Journal of Medicine.  Σύμφωνα με όσα δημοσιεύτηκαν , εντοπίστηκαν εννέα γονιδία προδιάθεσης καρκίνου του μαστού.

Δρ. Αντρέας Χατζησάββας, Αν. Καθηγήτης Ινστιτούτου Νευρολογίας και Γενετικής Κύπρου“Υπάρχουν 9 γονίδια που αυξάνουν την προδιάθεση του καρκίνου του μαστού. Άρα ο γιατρός και ο ασθενής γνωρίζει την προδιάθεση. Ένα από τα μεγαλύτερα οφέλη που μπορεί να προσφέρθει είναι και για την γενετική.”

Στην έρευνα συμμετείχαν 113 χιλιάδες γυναίκες  από 25 χώρες, ηλικίας από 35-70, μεταξύ αυτών και 2000 από την Κύπρο. Οι μισές εξ αυτών είχαν νοσήσει με καρκίνο του μαστού ενώ οι άλλες μισές όχι. Οι συμμετέχουσες  απάντησαν σε πληθώρα ερωτημάτων που αφορούσαν την υγεία τους και τις συνήθείες τους.

Σύμφωνα με την εν λόγω έρευνα στον γενετικό έλεγχο γίνεται κάτι παρόμοιο που έχει γίνει σε αυτή την μελέτη όπου εντοπίζονται αλλάγες που προδιαθέτουν στον καρκίνο. 

Δρ. Αντρέας Χατζησάββας, Αν. Καθηγήτης Ινστιτούτου Νευρολογίας και Γενετικής Κύπρου“Όντως αυτός ο έλεγχος μπορεί να γίνει και στα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας που θέλουν να γνωρίζουν αν φέρουν την μετάλλαξη που αυξάνει την πιθανότητα εμφάνισης καρκίνου του μαστού.” 

Η εξέταση προσφέρεται στο Ινστιτούτο Νευρολογίας και Γενετικής Κύπρου. 

Εξατομικευμένες θεραπείες καρκίνου

Καλά τα νέα και για τις θεραπείες καρκίνου του παγκρέατος.  Έλληνας διδακτορικός φοιτητής της Ιατρικής του Πανεπιστημίου της Νέας Ουαλίας στην Αυστραλία, ανέπτυξε πληρες μοντέλο ανθρωπίνου όγκου που μπορεί να μείνει αναλλοίωτο για 12 ημέρες δίνοντας τη δινατότητα στους επιστήμονες να διεξάγουν ειδική έρευνα σε σχέση με τα φάρμακα αντιμετώπισης της νόσου . 

Advertisement

Ιωάννης Κόκκινος, Διδακτορικός φοιτητής Ιατρικής Παν/μιου Νέας Ουαλίας“Τώρα μπορούμε να δοκιμάσουμε την επίδραση διαφορετικών φαρμάκων, να δούμε ποιο φάρμακο λειτουργεί καλύτερα για κάθε συγκεκριμένο ασθενή και αυτό μας δίνει ενθουσιασμό.  Το επόμενο βήμα είναι α δείξουμε ότι το μοντέλο μας προβλέπει με ακρίβεια την ανταπόκριση των ασθενών, πριν το χρησιμοποιήσουμε ως κλινικό εργαλείο.”

Το επίτευγμα αυτό ανοίγει τον δρόμο για εξατομικεύμενες θεραπείες στους ασθενείς.