Μηνύματα ζωής έστειλε μιλώντας στην Ολομέλεια του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου η Επιζήσασα του Άουσβιτς Liliana Segre. Η γυναίκα αυτή δεν απελευθερώθηκε στις 27 Ιανουαρίου, η γυναίκα αυτή έπρεπε να ακολουθήσει την πολύμηνη “πορεία θανάτου” ή “πορεία ζωής”, όπως εκείνη τη λέει. Την πορεία από στρατόπεδο σε στρατόπεδο… Από τις 27 Ιανουαρίου 1945 μέχρι το τέλος του Απριλίου του 1945, περπατούσαν…δεν τα κατάφεραν όλοι…

Advertisement

“Κανένας από όσους ήταν φυλακισμένοι στο Άουσβιτς δεν μπορεί να το ξεπεράσει, δεν μπορεί να το ξεχάσει.”

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

28.02.2024 10:40

Ο Πρόεδρος της Βραζιλίας αρνείται πως μίλησε για «Ολοκαύτωμα»

05.02.2024 12:19

Πυρ και μανία η Μόσχα με την Ισραηλινή Πρέσβειρα

Τότε ήταν 13 ετών και ήταν σκλάβα σε ένα εργοστάσιο έξω από το Άουσβιτς, που υπάρχει μέχρι και σήμερα. Στις 27 Ιανουαρίου δόθηκε διαταγή να αρχίσει η “πορεία θανάτου”.

“Δεν μπορεί να υπολογίζεις στον άλλον, στην πορεία του θανάτου δεν μπορούσαμε να στηριχτούμε στον πλησίον μας, γιατί και αυτός με πληγωμένα πόδια προσπαθούσε να επιβιώσει και αν έπεφτε τον δολοφονούσαν άμεσα οι φύλακες. Τι μπορεί να κάνει κανείς κάτω από αυτές τις συνθήκες;”

“Η δύναμη της ζωής είναι τεράστια“, τόνισε και επεσήμανε ότι αυτό πρέπει να καταλάβουν οι νέοι οι οποίοι ζουν μέσα στο άγχος.

“Εκείνη η πορεία θα έπρεπε να είναι “πορεία ζωής”, εμείς θέλαμε να κρατηθούμε στη ζωή με κάθε τρόπο και γι’ αυτό προσπαθούσαμε, τρώγαμε οτιδήποτε, ήμασταν σε κατάσταση φρικτή αλλά δεν το βάζαμε κάτω, προσπαθούσαμε να περπατάμε, προσπαθούσαμε να μένουμε όρθιοι.”

“Ήμασταν νέοι, είχε σταματήσει η ενηλικίωση μας, στις γυναίκες δεν μπορούσε να ξεκινήσει η διαδικασία να γίνουν γυναίκες, πρέπει να τα συζητάμε αυτά, πρέπει να λέμε τι έχει συμβεί“, είπε και καταχειροκροτήθηκε από τους Ευρωβουλευτές.

“Εγώ ήμουν ένα κορίτσι όπως όλα και ξαφνικά έγινα αόρατη“, δήλωσε μιλώντας για τα χρόνια μετά την απελευθέρωση, όταν επέστρεψε στο Μιλάνο και ξανασυνάντησε τις συμμαθήτριες της.

“Ήμουν ένα κορίτσι που δεν μπορούσε να φάει πια, δεν μπορούσε να σκεφτεί. Στην ουσία δεν τρώγαμε, τρώγαμε αλλά όχι σαν άνθρωποι, τρώγαμε σαν ζώα όταν είχαμε τη δυνατότητα. Γι’ αυτό είχα θεωρηθεί βουλιμική, μου ασκούσαν κριτική, ακόμα και αυτοί που με αγαπούσαν, αλλά στην ουσία ήθελαν ξαφνικά να ξαναγίνω αυτό το καλό, όμορφο κορίτσι από αστική οικογένεια, με κοινωνική δραστηριότητα, κάτι το οποίο δεν μπορούσα πια να είμαι.”

“Εδώ και τρία χρόνια σκέφτομαι ότι αυτά τα οποία θυμάται το κορίτσι που σήμερα είναι 90 ετών (η ίδια), δεν την αφήνουν να ησυχάσει, δεν την αφήνουν να ηρεμήσει“, δήλωσε.

“Αυτό το κορίτσι που έκανε την πορεία του θανάτου, που δεν μπορούσε να κλαίει, είναι ένα άλλο κορίτσι, είμαι στην ουσία εγώ η γιαγιά του ίδιου μου του εαυτού.”

Και έκλεισε την ομιλία της με μια δυναμική και αισιόδοξη εικόνα.

Advertisement

“Υπήρχε και ένα μικρό κορίτσι που είχε σχεδιάσει μια κίτρινη πεταλούδα πάνω στα σύρματα τα αγκαθωτά. Αυτό πρέπει να θυμόμαστε. Θα πρέπει η πεταλούδα αυτή, η κίτρινη να περνά πάντα πάνω από τα αγκαθωτά συρματοπλέγματα, αυτή είναι η εικόνα που θέλω να αφήσω πίσω μου.”

Οι Ευρωβουλευτές κράτησαν ενός λεπτού σιγή για όλα αυτά που άκουσαν και που βίωσαν οι Εβραίοι…