Από την Κύπρο στη Ζιμπάμπουε για τα μάτια ενός παιδιού

Η Μαρίσα Αναστασίου πριν από έναν χρόνο άφησε τη Λεμεσό για να κάνει πραγματικότητα ένα όνειρο ζωής. Ταξίδεψε στη Ζιμπάμπουε με την ActionAid και συνάντησε από κοντά το κοριτσάκι που υποστηρίζει μέσω του προγράμματος Αναδοχής.

Για το πρόγραμμα Αναδοχής της ActionAid είχε ακούσει αρκετό καιρό πριν αποφασίσει γίνει και η ίδια Ανάδοχος. Όταν μια φίλη της την προσκάλεσε σε μία εκδήλωση της οργάνωσης για να ακούσει ιστορίες άλλων Αναδόχων που είχαν συμμετάσχει σε ταξίδια αλληλεγγύης, ένιωσε να ταυτίζεται. «Κάτι μέσα μου άλλαξε και ένωσα εμπιστοσύνη γι’ αυτόν τον οργανισμό και τη δράση του», λέει. Την ίδια μέρα έγινε Ανάδοχος σε ένα κοριτσάκι από τη Ζιμπάμπουε.

Η συμμετοχή στο ταξίδι αλληλεγγύης που οργάνωσε η ΑctionAid, λίγο καιρό μετά  ήταν η ευκαιρία να γνωρίσει το παιδί από κοντά. Ήταν κάτι που ήθελε από τη στιγμή που ξεκίνησε την Αναδοχή της. Οι πληροφορίες που λάμβανε από την οργάνωση για την κοινότητα στην οποία ζει το παιδί, οι ζωγραφιές και οι φωτογραφίες του, την έκαναν να θέλει να ζήσει την πιο σημαντική στιγμή του προγράμματος, που δεν είναι άλλη από το να ταξιδέψει στη χώρα του και να το συναντήσει!

Φυσικά, ένα τέτοιο ταξίδι δεν είναι εύκολο. Είναι μια μεγάλη απόφαση που όπως λέει η Μαρίσα «παρόλο που το επιθυμούν πολλοί και πολλές στο τέλος το ξεχνάς και το βάζεις στην άκρη, έχοντας προτεραιότητα άλλα πράγματα.» Η ίδια το αποφάσισε μετά από μία δύσκολη συναισθηματικά περίοδο, έχοντας χάσει έναν δικό της άνθρωπο. «Ήταν τότε που άρχισα να εκπληρώνω όνειρα ζωής και ένα από αυτά ήταν να κάνω ένα ταξίδι αλληλεγγύης. Αποφάσισα να δηλώσω συμμετοχή στο επόμενο που θα πραγματοποιούσε η ActionAid, όπου κι αν αυτό γινόταν.»

Προς μεγάλη της έκπληξη, το επόμενο ταξίδι (και τελευταίο καθώς η πανδημία του νέου κορωνοϊού δεν επέτρεψε να γίνει άλλο) έγινε στη χώρα που έχει την Αναδοχή της. Για την ακρίβεια ήταν στη Νιάνγκα, το χωριό από το οποίο κατάγεται η Pauline, το κορίτσι στο οποίο είναι Ανάδοχος εδώ και πέντε χρόνια. Η στιγμή που θα έβλεπε το κοριτσάκι που τόσο καιρό γνώριζε μέσα από γράμματα και φωτογραφίες είχε φτάσει.

Το ταξίδι μέχρι τη μακρινή κοινότητα της Pauline ήταν πολύωρο και κουραστικό. Οι πρώτες στιγμές εκεί όμως την αποζημίωσαν. «Μόλις κατεβήκαμε από το λεωφορείο, εκατοντάδες παιδιά άρχισαν να φωνάζουν από τη χαρά τους και να τρέχουν προς το μέρος μας. Μας χαιρετούσαν και μας κοιτούσαν με αυτά τα μεγάλα μάτια, γεμάτα αγάπη και θαυμασμό. Άλλα ήθελαν απλά να μας αγγίξουν το χέρι και άλλα να μας αγκαλιάσουν και να μας γνωρίσουν», θυμάται η Μαρίσα για την πρώτη μέρα στο χωριό. «Δεν θα ξεχάσω ποτέ την αγάπη που δέχτηκα εκείνη την ημέρα. Μου έκανε εντύπωση το πόσο φτωχικά ζούσαν αυτοί οι άνθρωποι, που δεν έχουν τα βασικά, όπως νερό για να πιούν, είναι όμως πλούσιοι σε αγάπη και αγκαλιές, τις οποίες προσέφεραν σε όλους μας απλόχερα εκείνη τη μέρα.» Μια μέρα, την οποία ακόμα και σήμερα ξεχωρίζει ως μια μοναδική εμπειρία που θα της μείνει αξέχαστη για πάντα.

Η μεγαλύτερη στιγμή όμως του ταξιδιού, η γνωριμία με το Ανάδοχο παιδί θα ακολουθούσε αμέσως μετά. Η συνάντηση έγινε στο σχολείο της κοινότητας. Η μικρή είχε έρθει με τη μαμά της και την αδερφή της. Την αμηχανία των πρώτων λεπτών διαδέχθηκαν τα χαμόγελα και οι αγκαλιές με τη μεταξύ τους επικοινωνία να γίνεται κατά κύριο λόγο με τη βοήθεια της παγκόσμιας γλώσσας, της γλώσσας του σώματος. «Ήμουν ενθουσιασμένη εκείνη τη μέρα. Ένα από τα όνειρά μου γινόταν πραγματικότητα. Είχα την ευκαιρία να γνωρίσω από κοντά το κοριτσάκι που μέχρι τότε ήξερα από μία φωτογραφία. Δεν ήταν πια ένα παιδί στη μακρινή Ζιμπάμπουε. Ήταν η Pauline, κάποια χρόνια μεγαλύτερη από την πρώτη φωτογραφία που είχα λάβει, μα με το ίδιο ακριβώς χαμόγελο! Και εγώ την είχα αγκαλιά.»

Σήμερα, έναν χρόνο μετά από εκείνο το ταξίδι και ενώ οι ζωές όλων μας σε ολόκληρο τον πλανήτη έχουν ανατραπεί, η Μαρίσα επιστρέφει στο παρελθόν και θυμάται ότι πριν από εκείνο το ταξίδι στην Αφρική ένιωθε πως ήταν ευτυχισμένη με τη ζωή που είχε. Το ταξίδι όμως, όπως λέει, την έκανε να καταλάβει ποιες είναι οι πραγματικές προτεραιότητες και για ποια πράγματα πρέπει να είμαστε ευγνώμων. Όπως αναφέρει «εν μέσω μιας πανδημίας που κανείς δεν πίστευε πως θα ζούσαμε, η ζωή συνεχίζει να μάς δίνει μαθήματα κάνοντάς μας να καταλάβουμε την αξία των ανθρώπων και όχι των υλικών πραγμάτων. Σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς που όλοι ανεξαιρέτως ζούμε, ας κρατήσουμε μέσα μας την αγάπη, την αλήθεια, την αισιοδοξία.»

Μπορείτε να μάθετε περισσότερα για το πρόγραμμα Αναδοχής εδώ