Συγκλονίζει κάτοικος της Μαριούπολης που περιγράφει την καθημερινότητά τους υπό τη συνεχή απειλή του θανάτου. “Ξέρω ότι θα πεθάνω σύντομα”, λέει και εκφράζει την ελπίδα ότι θα γίνει όσο πιο ανώδυνα γίνεται.

Περιγράφει τους δρόμους της πόλης, την κατάσταση που επικρατεί και πόσο έχει αλλάξει η περιοχή. Διερωτάται σε πόσα μπαλκόνια βρίσκονται πτώματα. Με τις λέξεις της μας μεταφέρει εικόνες που ίσως ακόμα και οι φωτογραφίες αδυνατούν να δείξουν. 

Αυτούσια η ανάρτησή της:

Βγαίνω στο δρόμο στα διαλείμματα μεταξύ των βομβαρδισμών. Πρέπει να πάω βόλτα τον σκύλο. Φτερνίζεται συνέχεια, τρέμει και κρύβεται πίσω από τα πόδια μου. Θέλω πάντα να κοιμάμαι. Η αυλή μου που περιβάλλεται από πολλές ιστορίες, είναι ήσυχη και νεκρή. Δεν φοβάμαι πια να κοιτάξω γύρω μου.

Απέναντι από την είσοδο του 105ου σπιτιού. Η φλόγα “κατάπιε” πέντε ορόφους και μασάει αργά τον έκτο. Η φωτιά στο δωμάτιο καίει απλά, σαν στο τζάκι. Μαυρισμένα παράθυρα χωρίς τζάμι. Από αυτά, σαν γλώσσες, πέφτουν κουρτίνες. Το κοιτάζω με ηρεμία και κατάρα.

Είμαι σίγουρη ότι θα πεθάνω σύντομα. Αυτό είναι θέμα ημερών. Σε αυτή την πόλη όλοι περιμένουν συνεχώς τον θάνατο. Απλά ελπίζω να είναι τρομακτικό. Πριν από τρεις μέρες, μας επισκέφτηκε ένας φίλος του μεγαλύτερου ανιψιού μου και μας είπε ότι σημειώθηκε ένα άμεσο χτύπημα στην πυροσβεστική. Οι διασώστες έχουν χάσει τη ζωή τους. Το χέρι, το πόδι και το κεφάλι μιας γυναίκας αποκόπηκαν. Ελπίζω τα μέρη του σώματός μου να μένουν ακίνητα, ακόμη και μετά από έκρηξη βόμβας.

Δεν ξέρω γιατί, αλλά νομίζω ότι αυτό είναι σημαντικό. Αν και, από την άλλη πλευρά, δεν θα υπάρχει ακόμη ταφή κατά τη διάρκεια της μάχης. Έτσι μας απάντησε η αστυνομία όταν τους βρήκαμε στο δρόμο και ρωτήσαμε τι να κάνουμε με τη νεκρή γιαγιά του φίλου μας. Τους είπαν να τη βάλουν στο μπαλκόνι. Αναρωτιέμαι σε πόσα μπαλκόνια βρίσκονται πτώματα;

Το σπίτι μας στη λεωφόρο Mira είναι το μόνο που δεν χτυπήθηκε. Χτυπήθηκε δύο φορές από οβίδες, πετάχτηκαν γυαλί σε μερικά διαμερίσματα, αλλά δεν έπαθε σχεδόν καθόλου ζημιές και φανήκαμε τυχεροί σε σύγκριση με άλλα σπίτια.

Όλη η αυλή είναι καλυμμένη με μερικά στρώματα στάχτης, γυαλί, πλαστικό και μεταλλικά. Προσπαθώ να μην κοιτάζω το μεταλλικό αντικείμενο την παιδική χαρά. Νομίζω ότι είναι πύραυλος. Δεν με νοιάζει, είναι απλά ενοχλητικό. Στο παράθυρο του τρίτου ορόφου, βλέπω το πρόσωπο κάποιου και με τρομάζει. Φαίνεται ότι φοβάμαι τους ζωντανούς ανθρώπους.

Ο σκύλος μου αρχίζει να γαυγίζει και καταλαβαίνω ότι τώρα θα πυροβολήσουν ξανά. Στέκομαι τη μέρα στο δρόμο και επικρατεί σιωπή νεκροταφείου. Δεν υπάρχουν αυτοκίνητα, ούτε φωνές, ούτε παιδιά, ούτε γιαγιάδες σε παγκάκια. Ακόμα και ο άνεμος πέθανε. Υπάρχουν ακόμα λίγα άτομα εδώ. Ξαπλώνουν στο πλάι του σπιτιού και στο πάρκινγκ, καλυμμένα. Δεν θέλω να τους κοιτάω. Φοβάμαι ότι θα δω κάποιον που ξέρω.

Όλη η ζωή στην πόλη μου τώρα μουρμουρίζει στα καταφύγια. Μοιάζει με κερί στο διαμέρισμα μας. Δεν μπορείς να κάνεις κάτι να το σβήσεις δεν είναι να το κάνεις. Κάθε δόνηση ή αεράκι και σκοτάδι θα έρθει. Προσπαθώ να κλάψω, αλλά δεν μπορώ. Λυπάμαι τον εαυτό μου, την οικογένειά μου, τον άντρα μου, τους γείτονες, τους φίλους μου. Γυρνάω στο υπόγειο και ακούω το άθλιο σιδερένιο “πέρασμα” εκεί. Πέρασαν δύο εβδομάδες και δεν πιστεύω πια ότι υπήρξε μια άλλη ζωή.

Ο κόσμος συνεχίζει να κάθεται στο καταφύγιο στη Μαριούπολη. Κάθε μέρα, είναι πιο δύσκολο για αυτούς να επιβιώσουν. Δεν έχουν νερό, φαγητό, φως, δεν μπορούν καν να βγουν έξω από τους συνεχείς βομβαρδισμούς. Οι κάτοικοι της Μαριούπολης πρέπει να ζήσουν. Βοηθήστε τους. Πείτε για αυτό. Ας μάθουν όλοι ότι εξακολουθούν να σκοτώνονται άμαχοι.