Φρίντα Κάλο, μια γυναίκα-σύμβολο, γεμάτη δυναμισμό και γοητεία, με την ολόδικια της προσωπικότητα. Μια γυναίκα που έζησε έντονα τον πόνο αλλά και τον έρωτα.
Σήμερα συμπληρώνονται 112 χρόνια από τη γέννηση της πασίγνωστης ζωγράφου που έκανε το μαρτύριο της τέχνη.
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Η ζωή δεν της συμπεριφέρθηκε ποτέ γλυκά, γνώρισε το σκληρό της πρόσωπο από τα πρώτα της παιδικά χρόνια. 6 χρονών προσβλήθηκε από πολιομυελίτιδα, κάτι που της στέρησε την ικανότητα να περπατά κανονικά, αφού το ένα της πόδι ήταν μικρότερο και σχεδόν παράλυτο.
Μπορεί να την κοροΐδευαν φωνάζοντας την “Κουτσοφρίντα”, αλλά αυτή ήξερε να επιβιώνει και δημιούργησε στο μυαλό της άλλη μια εκδοχή του εαυτού της, την καλύτερη της φίλη, την χαρούμενη Φρίντα.
Στα 18 της, ένα φριχτό ατύχημα… Το λεωφορείο στο οποίο επέβαινε συγκρούστηκε με ένα διερχόμενο τραμ. Αποτέλεσμα; Να τη διαπεράσει ένας σωλήνας τραυματίζοντας την στην κοιλιά, με πολλαπλά κατάγματα στη λεκάνη και τη σπονδυλική στήλη και το πόδι της σχεδόν να διαλυθεί. Σύνολο 35 εγχειρήσεις και αφόρητος πόνος, μαζί με τον ψυχολογικό αφού είχε στερηθεί το δικαίωμα να γίνει μητέρα.
Και μάζεψε όλον αυτόν τον πόνο και τον μετέφερε στον καμβά. Ζωγράφισε το πορτρέτο της, μεταφέροντας τα συναισθήματα της, για τα οποία είναι ιδιαίτερα γνωστή. Μάλιστα η ίδια είπε: “Ζωγραφίζω τον εαυτό μου γιατί είμαι ο άνθρωπος που γνωρίζω καλύτερα.”
Χειρότερο ατύχημα στη ζωή της όμως, όπως η ίδια είπε, ήταν ο Ντιέγκο. Τον γνώρισε στην Escola Preparatoria. Οι δύο παντρεύτηκαν το 1929, δέκα χρόνια αργότερα χώρισαν και ξαναπαντρεύτηκαν το 1941.
Ο Ντιέγκο είχα αδυναμία στις όμορφες γυναίκες, αλλά εκείνο που σημάδεψε περισσότερο την Φρίντα ήταν όταν σύναψε σχέση με την αδερφή της και έγραψε:
“Είμαι σε τέτοια κατάσταση θλίψης, που δεν μπορώ να ζωγραφίσω. Η κατάσταση με τον Ντιέγκο χειροτερεύει κάθε μέρα”
Η ερωτική της ζωή ήταν θυελλώδη, με πολλούς εραστές, άνδρες και γυναίκες. Ανάμεσά τους ήταν η πασίγνωστη χορεύτρια Τζοζεφίν Μπέικερ.
Το 1937 ο Ριβέρα προσέφερε άσυλο στον εξόριστο Λέον Τρότσκι και τότε έμεινε στο σπίτι της Κάλο μαζί με τη γυναίκα του για δύο χρόνια.Και κάπως έτσι γεννήθηκαν «οι εραστές του Κογιοακάν». Η σχέση Κάλο-Τρότσκι κράτησε έξι μήνες και εκείνη την περίοδο ζωγράφισε πολλούς πίνακες.Τελικά, ο Τρόσκι δολοφονήθηκε στο Μεξικό το 1940.
Η Φρίντα Κάλο πέθανε το 1954, εξασθενημένη. Η κατάσταση της υγείας της είχε χειροτερέψει.
Όλη αυτή η ζωή γεμάτη πόνο και πάθος μεταφράστηκε και σε λέξεις, και η Φρίντα τις έβαλε πλάι πλάι φτιάχνοντας προτάσεις που μιλούν κατευθείαν στην καρδιά:
“Πόδια, τι σας χρειάζομαι όταν έχω φτερά για να πετάξω;”
“Προσπάθησα να πνίξω τους καημούς μου, αλλά οι καταραμένοι έμαθαν να κολυμπούν.”
“Αγάπα κάποιον που να σε κοιτάει σαν να είσαι κάτι μαγικό.”
“Πίνω για να ξεχάσω, αλλά τώρα δεν θυμάμαι τι.”
“Ζωγραφίζω τον εαυτό μου γιατί είμαι ο άνθρωπος που γνωρίζω καλύτερα.”
“Αυτό που δεν με σκοτώνει, με θρέφει.”
“Εάν μπορούσα να σου δώσω μόνο ένα πράγμα, θα ήθελα να σου δώσω την ικανότητα να δεις τον εαυτό σου μέσα από τα μάτια μου. Μόνο τότε θα καταλάβεις πόσο ξεχωριστός είσαι για μένα.”
“Θα ήθελα να σου δώσω όλα αυτά που δεν είχες ποτέ και ούτε καν έτσι θα μπορούσες να μάθεις πόσο υπέροχο είναι να μπορώ να σε αγαπώ.”
“Τίποτα δεν είναι απόλυτο. Όλα αλλάζουν, όλα κινούνται, όλα περιστρέφονται και όλα πετούν και φεύγουν μακριά.”
“Και τελικά, μπορούμε να αντέξουμε πολλά περισσότερα από όσα νομίζουμε ότι μπορούμε.”
“Υπήρξαν δύο μεγάλα ατυχήματα στη ζωή μου. Το ένα ήταν με το τρόλεϊ και το άλλο ήταν ο Ντιέγκο. Το δεύτερο ήταν μακράν το χειρότερο.”
“Σ ‘αγαπώ περισσότερο από το δικό μου δέρμα και ακόμη και αν δεν με αγαπάς, πάντα θα ελπίζω ότι με αγαπάς και θα είμαι ικανοποιημένη με αυτό. Αγάπα με λίγο. Σε λατρεύω.”
“Τίποτε δεν αξίζει περισσότερο από το γέλιο. Είναι δύναμη το να μπορείς να γελάς, να αφήνεις τον εαυτό σου να νιώθει ελαφρύς. Η τραγωδία είναι το πιο γελοίο πράγμα.”
