του Γιώργου Χρυσάνθου

Το ημερολόγιο έγραψε 24 Απριλίου του 1915. Στην Κωνσταντινούπολη συλλαμβάνονται και εκτελούνται εκατοντάδες Αρμένιοι διανοούμενοι.

Στις αρμενικές επαρχίες της Ανατολίας, αφοπλίζονται και στη συνέχεια εκτελούνται όλοι οι άρρενες Αρμένιοι ηλικίας 15 – 62 ετών. Η αρχή της Γενοκτονίας των Αρμενίων είναι γεγονός. Σήμερα δεν ζει κανένας για να την θυμάται, πολλοί όμως πρόλαβαν να τα εξιστορήσουν πριν πολλά χρόνια.

“Είχανε πιάσει Αρμένιου παλληκαράδες, παιδιά. Τον πατέρα μου εν τον γνώρισα. Παππού, μπαρμπάδες. Δεν γνώρισα πατέρα.”

Ανυπεράσπιστοι άμαχοι, γυναίκες, γέροι και παιδιά, εκδιώκονται με βία.

“Δεν ξεχνάω, δεν ξεχνάω ποτέ.”

Σφαγές, βιασμοί, δολοφονίες, αρπαγές παιδιών, ληστείες. Ελάχιστοι επιβιώνουν. Είναι η πρώτη γενοκτονία του 20ου αιώνα, με τη συστηματική εξόντωση 1,5 εκατομμυρίου ανθρώπων από τις Οθωμανικές αρχές την τριετία 1915-1918.

“Πολλά σπίτια τα έκαιγαν και ο κόσμος έτρεχε στην εκκλησία να κρυφτεί. Πολλές φορές κάθομαι και σκέφτομαι πως είναι δυνατόν… ”

Η γενοκτονία των Αρμενίων παραμένει ατιμώρητη για ένα και πλέον αιώνα, παρά την σταδιακή αναγνώριση της από δεκάδες χώρες, ανάμεσα στις οποίες η Γερμανία, ο Καναδάς, η Γαλλία, η Ιταλία, η Ολλανδία η Ρωσία και βεβαίως η Ελλάδα και η Κύπρος.

Η Τουρκία ωστόσο, εμφανίζεται αμετανόητη μέχρι και σήμερα, παρά τον αγώνα που έδωσαν για δεκαετίες οι Αρμένιοι.

“Μόνο νεκρός θα σταματήσω. Θα περιμένω να ακούσω τη φράση, ναι, το κάναμε.”