Ένοχο έκρινε έναν εκ των τεσσάρων υπόπτων μελών της οργάνωσης Χεζμπολάχ το δικαστήριο Διεθνές Ειδικό ποινικό Δικαστήριο για τον Λίβανο στη Χάγη, για τη δολοφονία του πρώην πρωθυπουργού του Λιβάνου Ραφίκ Χαρίρι, σε μια τεράστια βομβιστική επίθεση το 2005. 

Το δικαστήριο που συστάθηκε με βάση απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, ανακοίνωσε ότι δεν υπάρχουν αποδείξεις ότι η ηγεσία της Χεζμπολάχ ή η συριακή κυβέρνηση ενεπλάκησαν στην επίθεση.

Οι τέσσερις – Salim Ayyash, Assad Sabra, Hassan Oneissi και Hassan Habib Merhi –  δικάστηκαν εν απουσία, καθώς η Χεζμπολάχ αρνήθηκε να αποκαλύψει το πού βρίσκεται. Η έρευνα και η δίκη ερήμην των τεσσάρων μελών της Χεζμπολάχ διήρκεσε 15 χρόνια και κόστισε περίπου 1 δισεκατομμύρια δολάρια.

«Το δικαστήριο είναι της άποψης ότι η Συρία και η Χεζμπολάχ μπορεί να είχαν κίνητρα να εξοντώσουν τον Ραφίκ Χαρίρι και τους πολιτικούς συμμάχους του, ωστόσο δεν υπάρχουν αποδείξεις ότι η ηγεσία της Χεζμπολάχ είχε οποιαδήποτε ανάμειξη στη δολοφονία του Ραφίκ Χαρίρι και δεν υπάρχει οποιαδήποτε απευθείας ένδειξη για συριακή ανάμειξη», ανέφερε ο πρόεδρος του δικαστηρίου δικαστής Ντέιβιντ Ρε, διαβάζοντας μια σύνοψη της 2,600 σελίδων απόφασης του δικαστηρίου.

Τα τέσσερα μέλη της πολιτοφυλακής και του πολιτικού κόμματος Χεζμπολάχ που υποστηρίζονται από το Ιράν κατηγορήθηκαν για οργάνωση και διεξαγωγή της επίθεσης, αν και η ομάδα δεν κατηγορήθηκε επίσημα και αρνήθηκε οποιαδήποτε συμμετοχή.

Υπενθυμίζεται ότι ο πρώην Πρωθυπουργός δολοφονήθηκε στις 14 Φεβρουαρίου 2005, ενώ βρισκόταν καθ’ οδόν προς τη Βουλή, όταν ανατινάχθηκε η αυτοκινητοπομπή του με την χρήση εκατοντάδων κιλών TNT. Από την επίθεση έχασαν τη ζωή τους πέραν των 20 ατόμων.

Το περιστατικό προκάλεσε την οργή των κατοίκων του Λιβάνου οι οποίοι ξεχύθηκαν κατά χιλιάδες στους δρόμους, διαμαρτυρόμενοι για την φιλοσυριακή στάση της Κυβέρνησης. Δύο εβδομάδες αργότερα η Κυβέρνηση παραιτήθηκε και μερικές εβδομάδες αργότερα η Συρία απέσυρε τα στρατεύματά της, τα οποία βρίσκονταν στον Λίβανο από το 1976.

Ο Χαρίρι, σουνίτης δισεκατομμυριούχος, είχε στενές σχέσεις με τις Ηνωμένες Πολιτείες, Δυτικούς και σουνιτικές χώρες του Κόλπου και θεωρείτο απειλή στην ιρανική και συριακή επιρροή στον Λίβανο. Ηγήθηκε των προσπαθειών για ανοικοδόμηση της Βηρυτού μετά τον εμφύλιο πόλεμο του 1975-1990.