Θυμό, απόγνωση και αβεβαιότητα αισθάνονται εκατομμύρια πολίτες στην Μέση Ανατολή που εδώ και ένα χρόνο βιώνουν καθημερινά τον πόλεμο στη χώρα τους.

Ανάμεσα σε αυτούς και η 31χρονη Μαρία από τον Λίβανο που ανοίγει την καρδιά της στο Alphanews.Live και μιλά για το πως η ίδια ζει τον πόλεμο μαζί με την οικογένεια της, ιδιαίτερα τις τελευταίες βδομάδες όπου οι επιθέσεις ανάμεσα σε Ισραήλ και Χεζμπολάχ γίνονται όλο και πιο σφοδρές.

Κάνει λόγο για μια χώρα που ποτέ δεν έζησε ειρήνη. Παρά όμως τις δυσκολίες και τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν με το ξέσπασμα του πολέμου η ίδια και η οικογένεια της επιλέγουν να μείνουν στον Λίβανο και να υπερασπιστούν την χώρα τους σε αυτές τις δύσκολες στιγμές.

– Πρώτα απ’ όλα, πες μας λίγα λόγια για σένα. Με τι ασχολείσαι, από πού κατάγεσαι και που μένεις;

Ονομάζομαι Μαρία και είμαι 31 ετών. Είμαι παντρεμένη, μητέρα μιας κόρης 4 ετών και ενός ακόμη μωρού που βρίσκεται καθ’ οδόν.

Είμαι καθηγήτρια Βιολογίας σε γυμνάσιο. Διδάσκω σε ένα από τα καλύτερα διεθνή σχολεία στον Λίβανο και τη Μέση Ανατολή. Αγαπώ τη δουλειά μου, το σπίτι μου και την οικογένειά μου και θα είναι πολύ δύσκολο για μένα να αφήσω πίσω τη χώρα μου αν χρειαστεί.

Κατάγομαι από το νότιο Λίβανο, αλλά γεννήθηκα και μεγάλωσα στην περιοχή Metn, 200 χιλιόμετρα βόρεια από το χωριό μου, το Alma el Chaab. Η περιοχή του Metn είναι μια κατά κύριο λόγο χριστιανική περιοχή και ήταν πάντα ένα ασφαλές καταφύγιο για πρόσφυγες από διάφορες χώρες. Το κόκκινο μέρος του χάρτη που φαίνεται παρακάτω είναι η περιοχή όπου μένω:

Προς το παρόν, οι συγκρούσεις βρίσκονται νότια και ανατολικά της χώρας (Νότιο Λίβανο, Nabatiyeh, Beqaa, Baalbek-Hermel και στη Dahye, η οποία είναι η κατεξοχήν χιτική μουσουλμανική οντότητα της Βηρυτού). Πρέπει να γνωρίζετε ότι ο Λίβανος είναι μικροσκοπική χώρα (10.452 τετραγωνικά χιλιόμετρα), οπότε όταν βομβαρδίζεται η Βηρυτό, ακούμε συχνά τους ήχους των εκρήξεων.

– Πως ήταν τα παιδικά σου χρόνια στον Λίβανο;

Τα παιδικά μου χρόνια στον Λίβανο ήταν τα πιο ευτυχισμένα και ασφαλή χρόνια της ζωής μου. Γεννήθηκα τη δεκαετία του ’90. Η χώρα μόλις βγήκε από έναν πολύ μακρύ εμφύλιο πόλεμο και ήταν κατά τη φάση ανάπτυξης της. Όλοι οι τομείς του Λιβάνου – οικονομία, τουρισμός, εκπαίδευση, τράπεζες, υγεία – ανθούσαν.

Ωστόσο, δεν ήταν ποτέ μια απόλυτα ειρηνική περίοδος. Στον Λίβανο, υπάρχουν πάντα μικρές συγκρούσεις εδώ κι εκεί, μικρές κρίσεις και γενικές αναταράξεις, αλλά δεν μας επηρέασαν άμεσα.

Θα ήθελα όμως να κάνω δύο διακρίσεις: τα ισραηλινά σημεία ελέγχου στο Νότο και τον πόλεμο του 2006. Θυμάμαι το 2005, όταν επισκεπτόμουν τους παππούδες μου στο νότο (στο Alma el Chaab), δεν μας επέτρεπαν να μπούμε ελεύθερα. Πάντα μας σταματούσε ένα ισραηλινό σημείο ελέγχου, όπου έλεγχαν έντονα τα αντικείμενα μας. Ήμουν μικρή, αλλά ακόμα θυμάμαι τον αστυνομικό να δίνει οδηγίες στον μπαμπά μου να σταθμεύσει το αυτοκίνητό του στο πλάι και περιμέναμε μέχρι να έρθει ο παππούς μου από την άλλη άκρη του δρόμου για να μας πάρει. Στην χώρα μου, μου είπαν ότι δεν μπορώ να περάσω από αυτό το σημείο ελέγχου. Δεν κατάλαβα τον λόγο πίσω από αυτό. Όταν μεγάλωσα, κατάλαβα ότι ένα μέρος της χώρας μου καταλαμβάνεται παράνομα όπως και στην Παλαιστίνη.

Το 2006, υπήρξε ξανά ένας πόλεμος ενός μήνα μεταξύ του Λιβάνου και του Ισραήλ.

– Πως ο πόλεμος του 2006 άλλαξε την ζωή σας στον Λίβανο;

Θυμάμαι ότι ο πόλεμος δεν με επηρέασε άμεσα ως παιδί, καθώς βρισκόμουν ξανά στην περιοχή του Metn, που είναι ασφαλής. Ψυχολογικά, όμως, στενοχωριόμουν συνεχώς.

Θυμάμαι ότι είδα μια εικόνα στην τηλεόραση με παιδιά από το Ισραήλ να γράφουν μηνύματα μίσους σε βόμβες που επρόκειτο να σταλούν σε παιδιά του Λιβάνου. Με έκανε να νιώθω άβολα και θυμάμαι ότι ένιωθα τόσο φοβισμένη. Θυμάμαι ότι ο πατέρας μου ήταν πολύ στεναχωρημένος κάθε φορά που προσπαθούσε να τηλεφωνήσει στους γονείς του (τους παππούδες μου), που ήταν ακόμα στην Aalma, προσπαθώντας να φύγουν κάτω από τις βόμβες που πέφτουν από τον ουρανό.

Τα τηλέφωνα δεν λειτουργούσαν σχεδόν καθόλου, τα τρόφιμα λιγοστεύουν (μόνο κονσέρβες και ψωμί ήταν διαθέσιμα), δεν υπήρχε βενζίνη (οι άνθρωποι περίμεναν στις ουρές για να γεμίσουν τα αυτοκίνητά τους). Τότε, δεν είχα πλήρη επίγνωση της κατάστασης, καθώς και πάλι, η περιοχή μας ήταν ακόμα ασφαλής. Ωστόσο, δεν πήγαμε σχολείο, δεν μπορούσαμε να ταξιδέψουμε με ασφάλεια και νιώθαμε παγιδευμένοι στη χώρα μας. Αυτό ήταν αρκετά τρομακτικό. Ισραηλινά παιδιά γράφουν μηνύματα για βόμβες σε παιδιά του Λιβάνου.

– Πως νοιώθεις όταν βλέπεις τα όσα συμβαίνουν σήμερα στη χώρα σου;

Αυτό ακριβώς αισθάνεται κάθε Λιβανέζος που επηρεάζεται άμεσα ή έμμεσα από την κατάσταση αυτή τη στιγμή. Ακόμη και οι ομογενείς και όσοι έφυγαν από τον Λίβανο αισθάνονται ακριβώς το ίδιο.

Νιώθουμε αδύναμοι αλλά και αισιόδοξοι. Είναι περίεργο συναίσθημα. Αυτή η εικόνα τα συνοψίζει λίγο πολύ.

– Το σπίτι σου βρίσκεται κοντά στην εμπόλεμη ζώνη;

Όχι, αλλά ακούμε συνεχώς αεροπλάνα, ήχους έκρηξης και σειρήνες ασθενοφόρων.

– Μετά και τα τελευταία γεγονότα στον Λίβανο και την Μέση Ανατολή τι είναι αυτό που σε κρατά στην χώρα σου; Γιατί δεν έφυγες σε μια πιο ασφαλή χώρα;

Γιατί να φύγεις από τη χώρα σου; Εάν ο σύντροφός σου είναι άρρωστος, τον αφήνεις; Ή επιλέγεις να μείνεις δίπλα του και να τον γιατρέψεις; Δεν αφήνουμε ποτέ τη χώρα μας σαν δειλοί. Μένουμε. Κι αν πρέπει να πεθάνουμε, πεθαίνουμε πάνω στην ψυχή μας. Επίσης, είναι ακόμα σχετικά ασφαλές εδώ. Έχω ακόμα τη δουλειά μου, το ίδιο και ο άντρας μου. Η κόρη μου εξακολουθεί να πηγαίνει σχολείο (αν και τα σχολεία έκλεισαν για 2 εβδομάδες στην αρχή του πολέμου, αλλά ξανάρχισαν). Αν δεν υπάρξει επικείμενη και επιτακτική ανάγκη φυγής, θα μείνουμε εδώ.

– Ανησυχείς για το πως θα εξελιχθεί ο πόλεμος;

Ανησυχούσα περισσότερο πριν, τώρα ανησυχώ λιγότερο, αλλά ακόμα ανησυχώ! Δεν υπάρχει πραγματική εικόνα για το πότε ή πώς θα τελειώσει αυτός ο πόλεμος. Υπάρχουν πάρα πολλές χώρες που παρεμβαίνουν σε αυτόν τον πόλεμο. Δεν είναι μόνο δύο χώρες που πολεμούν. Αυτό μας κάνει πολύ δύσκολο να προβλέψουμε το μέλλον. Ωστόσο, δεν μπορούμε παρά να προσευχόμαστε!

– Ποια πιστεύεις πως θα είναι η έκβαση του πολέμου;

Νομίζω ότι κανείς δεν θα κερδίσει. Θα ξυπνήσουμε σε μια κατεστραμμένη χώρα χωρίς κανένα μέσο να την ξαναχτίσουμε. 1,2 εκατομμύρια πρόσφυγες από τον Νότο και την Beqaa  έχουν εκτοπιστεί και έχουν χάσει τα σπίτια τους από την αρχή του πολέμου. Αυτό είναι το 25% του πληθυσμού της χώρας. Σαν χώρα πνιγόμαστε στα χρέη και τα τελευταία πέντε χρόνια, το λιβανικό μας νόμισμα έχει χάσει το 95% της αξίας του, επομένως δεν έχουμε κυριολεκτικά μέσα να ξαναχτίσουμε τα κατεστραμμένα σπίτια, σχολεία, δρόμους κ.λπ. Η κατάσταση είναι πολύ επικίνδυνη.

– Ποιο μήνυμα θα ήθελες να στείλεις στον υπόλοιπο κόσμο σαν μια νέα που ζει καθημερινά τον πόλεμο στον Λίβανο;

Η βία δημιουργεί βία, δεν είναι ποτέ η λύση. Βασιζόμαστε σε εσάς για να κάνετε γνωστή την ιστορία μας γιατί όλα έχουν το ίδιο χρώμα. Θα ήθελα να σας ευχαριστήσω για αυτή την ευκαιρία να με αφήσετε να μιλήσω.