Της Δήμητρας Μακρυγιάννη, 

Αφρική. Η ήπειρος που χωρίς να έχεις τίποτα…έχεις τα πάντα. Ένα και μόνο ταξίδι, στη Ζιμπάμπουε, με την ομάδα της Action Aid Ελλάδας ήταν αρκετό για να αλλάξει τον τρόπο με τον οποίο βλέπω τον κόσμο.

Το 70% της χώρας ζει κάτω από το όριο της φτώχειας. Η απομακρυσμένη περιοχή στην οποία θα καταλήγαμε…θαρρείς πως είναι ξεχασμένη από Θεό και ανθρώπους. Έχουμε φτάσει στον τελικό μας προορισμό, την κοινότητα Νιάγκα. Το ταξίδι των συναισθημάτων θα ξεκινήσει μόλις τώρα. Ανάδοχοι γονείς της Action Aid Ελλάδας στη Ζιμπάμπουε θα συναντήσουν για πρώτη φορά τα παιδιά τους.

Στο σχολείο της κοινότητας αντίκρισα τα πιο αληθινά χαμόγελα που είδα στη ζωή μου. Αληθινά βλέμματα παιδιών που δίνουν καθημερινό αγώνα για επιβίωση, για λίγο φαΐ…για μερικές σταγόνες νερό.

Advertisement

Ζήσης, Εθελοντής“Ήρθε ένα παιδάκι 4-5 ετών και μου τραβούσε το παντελόνι, με κοίταξε και μου λέει εγώ όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω φίλος σου.” 

Η Ζιμπάμπουε αντιμετωπίζει σοβαρότατο πρόβλημα λειψυδρίας. Χωρίς νερό δεν υπάρχει ζωή. Οι ντόπιοι σκάβουν αυτοσχέδια πηγάδια αναζητώντας τον πολύτιμο στοιχείο της ζωής και τα παιδάκια -καταπονούν το σώμα τους- δουλεύοντας τις χειροκίνητες αντλίες. Βλέπετε, το νερό δεν είναι για όλους δεδομένο.

Η καθημερινότητα αυτών των παιδιών δε θυμίζει σε τίποτα τη ζωή στο δικό μας μικρόκοσμου. Για να φτάσουν στο σχολείο τους, πρέπει να καλύψουν χαώδεις αποστάσεις περπατώντας -πριν ακόμη βγει ο ήλιος- αμέτρητα χιλιόμετρα. Χωρίς…παπούτσια, κάτω από τον καυτό ήλιο της Αφρικής. Η δημιουργία φράγματος για τη συλλογή βρόχινου νερού ήταν ένας από τους στόχους του ταξιδιού. Σκάψαμε, κουβαλήσαμε, βάλαμε το δικό μας λιθαράκι. Βοηθήσαμε με τα χέρια αλλά πάνω απ` όλα με την ψυχή μας.

Γίναμε ένα με τους ντόπιους, είδαμε τι πάει να πει ζεστό χαμόγελο…μόνιμα ζωγραφισμένο στο πρόσωπό τους. Τραγουδήσαμε και χορέψαμε μαζί τους…μάθαμε ποια είναι η πραγματική ευτυχία. Το ταξίδι αλληλεγγύης παίρνει σάρκα και οστά. Οι εργασίες στο σχολείο ξεκίνησαν με την ομάδα της Action Aid να δουλεύει αδιάκοπα.

Κάθε τους ημέρα είναι αγώνας επιβίωσης. Να ταΐσουν τα παιδιά τους, να ζήσουν. Το σάτζα, ένας παχύρρευστος χυλός, είναι το καθημερινό τους φαγητό. Με απόλυτη πειθαρχία και κάτω από τις υψηλές θερμοκρασίες τα παιδιά στέκονται στη σειρά για να πάρουν ένα πιάτο φαΐ…το μοναδικό γεύμα της ημέρας.

Κλείνω τα μάτια…βλέπω τα χαμόγελα…τα βλέμματα…Πήγα φτωχή και έφυγα πλούσια.

Η Ζιμπάμπουε θα μείνει για πάντα χαραγμένη στη ψυχή μου!