του Γιάννη Ξενοφώντος

Παγκόσμια Ημέρα Προσφύγων…ημέρα μνήμης και επαγρύπνησης…μια ημέρα αφιερωμένη σε όλους εκείνους, που αναγκάστηκαν να ζήσουν τον εφιάλτη για να ξεφύγουν από κάποιον άλλον, μεγαλύτερο εφιάλτη.

“Κανένας δε βάζει τα παιδιά του σε μια βάρκα, εκτός αν το νερό είναι πιο ασφαλές από την ξηρά” έχει γράψει η Κενυάτισσα ποιήτρια, Ουαρσάν Σάιρ, και μέσα σε μια μόνο πρόταση αποτυπώνεται η ωμή πραγματικότητα.

Άνθρωποι οικογενειάρχες, που εν μέσω βομβαρδισμών, βρέθηκαν μεσοπέλαγα αναζητώντας μια νέα πατρίδα. Παιδιά που άφησαν βίαια τις οικογένειές τους και μέσα στα κύματα έψαχναν το αύριο.

Εκατομμύρια ανθρώπινες ψυχές, που με όση δύναμη τους είχε απομείνει έφυγαν απο τον τόπο τους, χωρίς να κοιτάξουν πίσω, γιατί πολύ απλά δεν υπήρχε τίποτα πέρα απο ερείπια. Πάγωσαν τους λεπτοδείκτες, έσφυξαν τα δόντια και φόρεσαν την ταμπέλα “πρόσφυγας”.

Τον χρόνο πάγωσε και το φωτογραφικό κλικ του βραβευμένου με πούλιτζερ, Γιάννη Μπεχράκη. Μια φωτογραφία που ουρλιάζει μέσα στη σιωπή της.

Ένας πατέρας – υπερήρωας – όπως είχε πει ο ίδιος – διασχίζει τη γέφυρα της Ειδομένης… πρόσφυγας στην πορεία προς το άγνωστο. Στην αγκαλία του κρατά το παιδί του… το φιλά και προχωρά μέσα στη βροχή. Φορά μόνο μια πλαστική σακούλα σκουπιδιών για να προστατευτεί. Χωρίς υπάρχοντα… χωρίς τίποτα… μόνο με το σπλάχνο του και την ελπίδα που αργοπεθαίνει.

Η φετινή επέτειος, εν μέσω πανδημίας, δυσχεραίνει ακόμη περισσότερο την ήδη δύσκολη κατάσταση.

Οι αριθμοί τρομάζουν… στη σκιά της βίας, των διώξεων και των πολέμων 82,4 εκατομμύρια άνθρωποι αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους. Το 42% των εκτοπισμένων ήταν παιδιά κάτω των 18 ετών. Το 2020, μάλιστα, ήταν η ένατη συνεχής χρονιά, κατά την οποίαν καταγράφεται αύξηση των βίαιων εκτοπισμών παγκοσμίως.

Advertisement

Αντόνιο Γκουτέρες, Γ.Γ. ΟΗΕΕίναι καθήκον μας να βοηθήσουμε τους πρόσφυγες να ξανακτίσουν τις ζωές τους. Τη φετινή Παγκόσμια Μέρα Προσφύγων, αλλά και κάθε μέρα στεκόμαστε στο πλευρό των προσφύγων.

Κάθε αριθμός και μια ζωή… κάθε ευκαιρία και ένα χαμόγελο… ας απλώσουμε το χέρι και ίσως, κάποτε, αυτός ο κόσμος αλλάξει…