Τουρκία και Ισραήλ επιδίδονται σε έναν πρωτοφανή ηγεμονικό ανταγωνισμό, προσπαθώντας να βάλουν όρια και όρους στη Συρία. Η νέα κατάσταση πραγμάτων δημιούργησε ένα ακόμη σημείο αιχμής στις σχέσεις μίσους ανάμεσα στις δύο χώρες και τους ηγέτες τους. Ένα επικίνδυνο γεωπολιτικό σχήμα με πολλές παραμέτρους. Πτυχή πρώτη το εδαφικό, με τις δύο χώρες να επιχειρούν να αλλάξουν τα σύνορα.
Αμέσως μετά την πτώση του καθεστώτος Άσαντ, σχεδόν αθόρυβα το Ισραήλ προχώρησε σε προέλαση – αστραπή στη νότια Συρία. Ο ισραηλινός στρατός ξέφυγε από τη νεκρή ζώνη των Υψωμάτων του Γκολάν και σε σύντομο χρονικό διάστημα έφτασε μόλις 20 χιλιόμετρα έξω από τη Δαμασκό. Έθεσε υπό τον έλεγχο του, χωρίς αντίσταση, δεκάδες συριακά χωριά. Στόχος του Νετανιάχου ήταν να δημιουργήσει μια αποστρατιωτικοποιημένη ζώνη.
Παρόμοιο σκηνικό έχει στηθεί και στο βορειοανατολικό τμήμα της χώρας, με την Τουρκία να ακονίζει τα δικά της μαχαίρια. Η Κυβέρνηση Ερντογάν συγκεντρώνει δυνάμεις στα σύνορα, κοντά στο Κομπάνι όπου ζουν Κούρδοι. Περίπου το 15% του εδάφους της Συρίας είναι υπό τον έλεγχο δυνάμεων που υποστηρίζονται από την Άγκυρα. Ο στόχος της Τουρκίας είναι προφανής… θέλει τουλάχιστον να ενώσει τις δύο λωρίδες.
Και στις δύο περιπτώσεις, δημιουργούνται πιθανά σημεία πολυμερούς ανάφλεξης που φτάνει ακόμη και στο σενάριο οι δύο χώρες να βρεθούν αντιμέτωπες στο έδαφος της Συρίας. Θυμηθείτε τις πρόσφατες δηλώσεις του Μπαχτσελί ότι μετά τη Δαμασκό, πλησιάζει η ώρα της κατάληψης της Ιερουσαλήμ. Αλλά και τον υπαινιγμό του Ερντογάν όταν σε πρόσφατη συγκέντρωση το πλήθος του ζήτησε το ίδιο πράγμα.
Μετά τις τουρκικές απειλές για εισβολή στη βόρεια Συρία, το Ισραήλ είχε διαρρεύσει ότι εξετάζει το ενδεχόμενο να βοηθήσει τους Κούρδους με μη στρατιωτικό τρόπο. Κάτι που εξόργισε την Κυβέρνηση Ερντογάν. Δύο ορκισμένοι εχθροί διεκδικούν κομμάτι από την ίδια πίτα, λογαριάζοντας χωρίς τον Τραμπ, οι πραγματικές προθέσεις του οποίου παραμένουν κρυφές.
Δείτε το ρεπορτάζ του Χριστόφορου Χριστοφή:
