Της Νάσιας Ιωάννου
Στις 26 Δεκεμβρίου 2004, έμελλε να ξημερώσει ένα από τα χειρότερα πρωινά στην ιστορία της ανθρωπότητας. Ένας σεισμός μεγέθους 9 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ στα ανοικτά της βόρειας Σουμάτρας, προκάλεσε μια από τις μεγαλύτερες καταστροφές της σύγχρονης ιστορίας.Λίγο μετά τις 8 το πρωί ένα τσουνάμι με κύματα που ξεπερνούν τα 17 μέτρα, πλήττουν παράκτιες περιοχές στην Ινδονησία, τη Σρι Λάνκα, την Ινδία, την Ταϊλάνδη και άλλες 10 περίπου χώρες προκαλώντας το θάνατο εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων.
Μέσα σε λίγα λεπτά, ένα επίγειος παράδεισος για ντόπιους αλλά και τουρίστες που επέλεξαν να περάσουν εκεί τις γιορτές των Χριστουγέννων μετατράπηκε σε κόλαση. Μια κόλαση χωρίς τέλος και χωρίς καμία προειδοποίηση. Οι παραλίες – θέρετρα, μετατράπηκαν σε υγρούς τάφους για πέραν των 250 χιλιάδων ανθρώπων.Περιουσίες χρόνων, που χτίστηκαν με κόπο χάθηκαν μέσα σε λίγη ώρα. Ολόκληρες πόλεις και χωριά, ισοπεδώθηκαν, ενώ όσοι κατάφεραν να σωθούν βρίσκονταν σε πλήρη απόγνωση.
Δεκαεννέα χρόνια μετά από τον φονικότερο σεισμό στον Ινδικό Ωκεανό, οι μνήμες παραμένουν ζωντανές, την ώρα που πολλοί εκτιμούν πως το μέγεθος της τραγωδίας, δε θα ήταν τόσο μεγάλο, αν λαμβάνοντας έγκαιρα μέτρα και προειδοποιήσεις.