Κάθε άλλο παρά μη αναμενόμενη ήταν η «συναίνεση» που χαρακτήρισε την πτώση του καθεστώτος Άσαντ. Όπως αναφέρει στην εκπομπή ALPHA Ενημέρωση ο Πολιτικός Αναλυτής, Χρίστος Ιακώβου, αν κανείς μελετήσει προσεκτικά τις τελευταίες ημέρες, κατανοηεί την εξέλιξη της ταχύτατης και ασύντακτης ανατροπής.

Πέραν της αποδυνάμωσης των βασικών συμμάχων του Άσαντ (Ρωσία, Ιράν και Χεζμπολάχ), καταγράφηκε μια ομοιογενής υποχώρηση εκ μέρους στρατού και αξιωματούχων. Οι μεγάλες πόλεις-κλειδιά παραδόθηκαν χωρίς μάχες, κάτι που εν μέρει αποδίδεται και στην οικονομική αδυναμία του καθεστώτος να ανταπεξέλθει το τελευταίο διάστημα στις πάγιες μισθολογικές υποχρεώσεις του. «Ήταν θέμα χρόνου αυτή η δυσαρέσκεια να δημιουργήσει μια κατάσταση που υπονόμευε το καθεστώς».

«Αυτές οι οργανώσεις που συντονίστηκαν από την Τουρκία, προτού κάνουν τις επιθέσεις, επήλθε μια συμφωνία να τους παραδώσουν τις πόλεις έναντι και οικονομικών ανταλλαγμάτων. Αλλά υπάρχει και μία συμφωνία η οποία εξηγεί γιατί υπάρχει αυτή η μετακαθεστωτική ηρεμία.»

Ο Χρίστος Ιακώβου εκτιμά ότι, εφόσον διατηρηθεί η νηνεμία και η μεταβατική περίοδος δεν στιγματιστεί από εμφύλιους πολέμους, θα ακολουθήσει άρση κυρώσεων εκ μέρους των ΗΠΑ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

«Άποψή μου είναι ότι, σε τέτοιες περιπτώσεις, μπορεί να υπάρχει μια ανομοιογένεια στις ομάδες, όμως οι ισλαμικές επιβάλλουν σε βάθος χρόνου τον έλεγχο της μερίδας του λέοντος.»

Όσον αφορά τους νικητές και χαμένους της ανατροπής, στους πρώτους ανήκει αναμφίβολα η Τουρκία που, αφού ενορχήστρωσε την επιχείρηση, καλείται τώρα να ελέγξει τις ανομοιογενείς δυνάμεις. Από την άλλη, το Ιράν και η Ρωσία απώλεσαν κάθε έλεγχο.

Σταθερή, αναμένεται, την ίδια ώρα να είναι η στάση των ΗΠΑ, οι οποίες έχουν εκφράσει ήδη την αδιαφορία τους. Όπως εξηγεί ο κύριος Ιακώβου, αυτό αποδίδεται και στι γεγονός ότι, τόσο η Συρία, όσο και η Λιβύη ανέκαθεν δε θεωρούνταν υψηλών αμερικανικών συμφερόντων.