Δεν διεκδικεί τελικά την Προεδρία του Δημοκρατικού Συναγερμού ο πρώην Υπουργός Υγείας, Γιώργος Παμπορίδης, όπως έκανε γνωστό μέσω ανακοίνωσης που εξέδωσε. 

Όπως αναφέρει, «τα γινάτια και οι ετσιθελισμοί δεν επέτρεψαν τη συστράτευση δυνάμεων οι οποίες θα διασφαλίσουν έναν Συναγερμό ενωμένο», κάνοντας λόγο για μεθοδεύσεις που απαγορεύουν ουσιαστικά σε οποιονδήποτε εκτός κομματικής ηγεσίας να κατέλθει επί ίσοις όροις ως υποψήφιος.

Αυτούσια η ανακοίνωσή του:

Φίλες και Φίλοι του Δημοκρατικού Συναγερμού,

Πριν από 40 χρόνια εντάχθηκα στον Δημοκρατικό Συναγερμό συνεπαρμένος κι εγώ από το όραμα για μια Κύπρο ελεύθερη και επανενωμένη, για μια σύγχρονη και δικαιότερη κοινωνία με αξιοκρατία, ισονομία και ευρωπαϊκό προσανατολισμό, πάντα με πίστη στη δύναμη της ελεύθερης οικονομίας σ’ ένα κράτος πρόνοιας.

Εδώ και χρόνια, κάποιες φορές μάλιστα με ένταση, εξέφραζα δημόσια τους προβληματισμούς μου για την εκτροπή του Συναγερμού από τις αξίες που μας ενέπνεαν. Εδώ και χρόνια διατύπωσα τους φόβους μου πως ο Συναγερμός ρέπει προς άλλες κατευθύνσεις, παρασυρόμενος από τις σειρήνες της εξουσίας και του λαϊκισμού. Προχώρησα και κατέθεσα ανοικτά τους προβληματισμούς και τους φόβους μου αυτούς, ενώπιον των συλλογικών οργάνων του κόμματος, καταγγέλλοντας την εργαλειοποίηση του κομματικού μηχανισμού στην υπηρεσία των εκάστοτε κρατούντων. Με απογοήτευση διαπίστωσα πως δεν υπήρχαν ευήκοα ώτα γι’ αυτό και επέλεξα συνειδητά να αποστασιοποιηθώ.

Η πρόσφατη εκλογική ήττα κατέδειξε πως τα προβλήματα που ταλανίζουν τόσα χρόνια την παράταξη, απειλούν πλέον τον Συναγερμό με σχίσμα. Οι κακές πολιτικές επιλογές των τελευταίων ετών έφεραν τον κεντροδεξιό χώρο προ τεραστίων διλημμάτων και διέσπασαν τον συνεκτικό ιστό της παράταξης. Μέσα σε αυτό το κλίμα, καλείται τώρα  ο κόσμος του Συναγερμού να σπεύσει άρον-άρον σε εκλογές για ανάδειξη νέου προέδρου του Κόμματος. Δεν εισακούστηκαν οι εκκλήσεις για μια προεκλογική περίοδο όπου οι υποψήφιοι θα είχαν επαρκή χρόνο να θέσουν επιχειρήματα και θέσεις. Τα γινάτια και οι ετσιθελισμοί δεν επέτρεψαν τη συστράτευση δυνάμεων οι οποίες θα διασφαλίσουν έναν Συναγερμό ενωμένο που θα μπορεί επιτέλους να διερμηνεύσει τα θέλω και τα συναισθήματα της κεντροδεξιάς και του κόσμου της.

Προσπάθησα πολύ να βρω τρόπο να απευθυνθώ στην βάση, έστω και υπό αυτές τις αντίξοες συνθήκες, ώστε να τεθούν τουλάχιστον τα σωστά ζητήματα επί τάπητος, με την ελπίδα επιτέλους να συζητηθούν ανοικτά και δημόσια. Δυστυχώς, οι μεθοδεύσεις αυτές απαγορεύουν ουσιαστικά σε οποιονδήποτε εκτός κομματικής ηγεσίας να κατέλθει επί ίσοις όροις ως υποψήφιος. Υπό αυτές τις συνθήκες, δεν υπάρχει ο ελάχιστος αναγκαίος χρόνος, ούτε καν τα στοιχειώδη μέσα για να μπορέσει κάποιος να απευθυνθεί έστω στους ψηφοφόρους και να δώσει τη μάχη απέναντι σε άτομα που επί σειρά ετών επαγγελματικά χειρίζονται τους κομματικούς μηχανισμούς με περισσή «μαεστρία».

Ουδέποτε διεκδίκησα οποιαδήποτε θέση στην κομματική πυραμίδα. Ουδέποτε ονειρεύτηκα να γίνω «καριερίστας πολιτικός». Αισθάνθηκα όμως σε τούτη την κρίσιμη ώρα, πως είχα υποχρέωση να κατέλθω υποψήφιος για να βοηθήσω να γυρίσουμε σελίδα και να κάνουμε μια νέα αρχή. Μια καθαρή αρχή. Με το βλέμμα στο μέλλον και την καρδιά στην ιστορία μας. Κι όχι απλώς να μετέχω σε μια επιχειρούμενη ταχεία εναλλαγή σε πρόσωπα που θα καταλήξει ξανά σε αναβολή της πλήρους και εκ βάθρων αναδόμησης του κόμματος, που είναι τόσο αναγκαία. Δεν μπορώ λοιπόν να συμμετάσχω σε αυτή την ατυχή διαδικασία μπαίνοντας σε έναν αγώνα με δεμένα τα χέρια πισθάγκωνα, ούτε μπορώ να αποδεχθώ να παίξω ως κομπάρσος σε μια παράσταση που είναι κομμένη και ραμμένη για τους επαγγελματίες πολιτικούς που ελέγχουν πλήρως πλέον τον Συναγερμό.

Απευθυνόμενος στις εκατοντάδες φίλους και φίλες που όλες αυτές τις μέρες επικοινώνησαν μαζί μου και μοιράστηκαν την αγωνία τους για τα τεκταινόμενα στην παράταξη, θέλω να σας ευχαριστήσω από καρδιάς για την ενθάρρυνση σας και τα καλά σας λόγια. Ωστόσο μετά από έντονο προβληματισμό, κατέληξα πως εν όσω συνεχίζουν τα πράγματα να παραμένουν τα ίδια στον Συναγερμό, θα μένω εκτός. Θα παραμείνω ένας ενεργός πολιτικός που νοιάζεται για τον τόπο και την κοινωνία και δεν θα σταματήσω να λέω ελεύθερα ό,τι σκέφτομαι και ό,τι πιστεύω.