10.000 υποψήφιοι για 1.300 θέσεις. Κάπως έτσι αποτυπώνεται η κυπριακή πραγματικότητα, μόλις 42 ημέρες πριν τις διπλές εκλογές της 9ης Ιουνίου. Αριθμός ρεκόρ αν αναλογιστεί κάποιος το μέγεθος και τον πληθυσμό της ελεύθερης Κύπρου.

Πόσο μπορεί όμως αυτό το δεδομένο να επηρεάσει την κρίση του Κύπριου ψηφοφόρου; Και πως ενδέχεται να αλλοιώσει το παραδοσιακό σχήμα των ισχυρών κομματικών πυρήνων;

Παράλληλα, είναι ένα στοιχείο που θα «καταπολεμήσει» το φαινόμενο της αποχής στις τοπικές εκλογές; Και αν ναι, τότε ποιος θα ευνοηθεί από μια τέτοια εξέλιξη; 

Με απλά λόγια, υπάρχει πρόβλεψη για νικητή και χαμένο με έναν τόσο μεγάλο αριθμό υποψηφίων;

Σε όλα αυτά τα ερωτήματα που αναφύονται απαντά στο AlphaNews.Live, ο πολιτικός αναλυτής, Αντώνης Πολυδώρου, ο οποίος κάνει λόγο για μια «δύσκολη εκτίμηση αποτελέσματος». Με ό,τι αυτό συνεπάγεται για όλα τα ενδιαφερόμενα μέρη.

Ποιον αναμένεται να ευνοήσει ένας τόσος μεγάλος αριθμός υποψηφίων;

Είναι δύσκολο να πει κάποιος. Είναι κάτι που θα φανεί από το αποτέλεσμα που θα προκύψει την 9η Ιουνίου. Εάν π.χ. οι νέοι ή μικροί σχηματισμοί πάρουν σημαντικά ποσοστά αυτό θα είναι σε βάρος των παραδοσιακών σχηματισμών. Εάν οι ανεξάρτητοι υποψήφιοι, οι οποίοι προέρχονται από κόμματα, πάνε καλά, επίσης η λογική λέει πως αυτό θα γίνει σε βάρος του επίσημου υποψήφιου του κόμματος. Η χαλαρή ψήφος των ευρωεκλογών ή η προσωπική ψήφος των δημοτικών, μαζί με τα εσωκομματικά προβλήματα που φαίνεται να αντιμετωπίζει ο ΔΗΣΥ, τα βαρίδια που κουβαλούν τα συγκυβερνώντα κόμματα από τη διακυβέρνηση Χριστοδουλίδη και η αδυναμία του ΑΚΕΛ να κεφαλαιοποιήσει τα προβλήματα στους άλλους χώρους, διαμορφώνει συνθήκες ανατροπής του κομματικού σκηνικού, χωρίς να σημαίνει ότι θα υπάρξει. Εδώ θα είναι και το στοίχημα νέων σχηματισμών, όπως π.χ. του Βολτ ή των μικρών κομμάτων να πάρουν ένα ποσοστό που θα τους επιτρέψει να παραμείνουν σχετικοί μέχρι τις επόμενες εκλογές το 2006. Εκεί όπου και θεωρώ ότι είναι το μεγάλο διακύβευμα.   

Ένας τέτοιος αριθμός υποψηφίων θα λειτουργήσει υπέρ της μειωμένης αποχής; Και αν ναι, ενδέχεται να ευνοηθεί κάποιος πολιτικός χώρος;

Και πάλι είναι κάτι που δύσκολα μπορεί κάποιος να εκτιμήσει σήμερα. Η λογική λέει ότι ο αυξημένος αριθμός υποψηφίων ή και σχημάτων διαμορφώνει συνθήκες που ευνοούν τη μεγαλύτερη συμμετοχή, λόγω της ύπαρξης περισσότερων επιλογών. Προφανώς και οι υποψήφιοι έχουν ένα κύκλο τον οποίο θα μεταφέρουν στις κάλπες. Την ίδια όμως στιγμή, δεν ξέρουμε σε ποιο βαθμό αυτά τα πρόσωπα είναι πρόσωπα που θα πείσουν όσους τις προηγούμενες φορές βρέθηκαν στην αποχή να πάνε αυτή τη φορά να ψηφίσουν. Αν οι προτάσεις δηλ. που προτάσσουν (όσοι εν πάση περιπτώσει το έχουν κάνει) ή οι ίδιοι οι υποψήφιοι ως προσωπικότητες μπορούν να αποτελέσουν την επιλογή εκείνη που θα φέρει περισσότερους στην κάλπη.   

Ο αριθμός των υποψηφίων απορυθμίζει το πολιτικό πεδίο;

Δεν ξέρω αν το απορυθμίζει. Το σίγουρο είναι ότι κάνει την εκτίμηση του αποτελέσματος πιο δύσκολη. Μιλάμε για ένα πρωτοφανή αριθμό υποψηφίων, πολλοί εκ των οποίων ανεξάρτητοι ή από νέους σχηματισμούς, οι οποίοι δημιουργούν νέες συνθήκες που δεν είναι εύκολο να τύχουν ανάγνωσης αφού δεν υπάρχει προηγούμενο μέτρο σύγκρισης. Την ίδια στιγμή είναι και ο χαρακτήρας των συγκεκριμένων εκλογών που κάνουν το πεδίο για τα κόμματα πιο περίπλοκο. Η ψήφος στις ευρωεκλογές είναι πάντοτε πιο χαλαρή αφού ο πολίτης ίσως και να θεωρεί ότι δεν τον επηρεάζει στον ίδιο βαθμό, η χαμένη ψήφος δεν λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο, ενώ και οι δημοτικές εκλογές είναι ιδιαίτερες εκλογές, με πολλούς ανεξάρτητους, όπου η προσωπικότητα και ο κύκλος των υποψηφίων παίζουν ίσως σημαντικότερο ρόλο απ’ ότι οι επιλογές των κομμάτων τα οποία για μια ακόμα φορά δημιουργούν σύγχυση με μεταξύ τους συνεργασίες που δεν έχουν συνοχή, μια συγκεκριμένη λογική που να πείθει ότι στηρίζονται σε συγκεκριμένα πολιτικά δεδομένα. Δηλ. έχουμε συνεργασίες από διαφορετικά κόμματα σε διαφορετικούς δήμους οι οποίοι πολλές φορές βρίσκονται στις ίδιες επαρχίες. Θα έλεγα λοιπόν ότι είναι ο ίδιος ο χαρακτήρας των εκλογών και οι επιλογές των κομμάτων που απορυθμίζουν το πολιτικό πεδίο και σε πολύ μικρότερο βαθμό ο αριθμός των υποψηφίων.        

Ευνοεί τους κομματικούς πυρήνες αυτή η πραγματικότητα;

Συνήθως οι κομματικοί πυρήνες ευνοούνται από τη μειωμένη συμμετοχή. Και ο λόγος είναι ότι οι κομματικοί πυρήνες, κυρίως σε κόμματα που είναι πιο οργανωμένα, όπως π.χ. του ΑΚΕΛ και του ΔΗΣΥ, αν και λιγότερο σήμερα, πλέον και το ΕΛΑΜ μπορούν πιο εύκολα να οδηγήσουν τους ψηφοφόρους του κόμματος στις κάλπες. Και πάλι όμως οι ανεξάρτητες υποψηφιότητες προερχόμενες από τα κόμματα κάνουν τη δουλειά των πυρήνων δύσκολη.  

Οι δημοτικές εκλογές δεν δείχνουν πολλές φορές την πραγματική δύναμη των κομμάτων, δεν αποτελούν καθρέφτη της δύναμης των κομμάτων επειδή πολλές φορές υπάρχουν συνεργασίες, μπορεί όμως να στείλει μηνύματα προς τα κόμματα και να δημιουργήσει προβλήματα. Π.χ. η επιλογές Κωστάκη Κωνσταντίνου για την περιφέρεια Πάφου ή του Νίκου Τορναρίτη για τη δημαρχεία της Λευκωσίας που δείχνουν βάσει δημοσκοπήσεων να μην έχουν τελικά την αναμενόμενη δυναμική, εάν τελικώς αποδειχθούν λάθος δυνατόν να δημιουργήσουν πρόβλημα στην Αννίτα Δημητρίου λόγω και του τρόπου που επιλέγηκαν αλλά και των αντιδράσεων που προηγήθηκαν. Υπάρχει θέμα πάντως με τα κόμματα και είναι κάτι που φαίνεται και από την επιλογή ακόμα και κομματικοί καθαρά υποψήφιο να προβάλλουν την υποψηφιότητα τους ως ανεξάρτητη.