Ποικίλα σχόλια και αντιδράσεις προκάλεσε η ομόφωνη επιλογή του ΔΗΣΥ για την υποψηφιότητα της Αννίτας Δημητρίου στο αξίωμα της Προέδρου της Βουλής. Μια απόφαση η οποία είναι ήδη ιστορική καθώς πρόκειται για την πρώτη υποψήφια γυναίκα για τη θέση και φυσικά σε περίπτωση εκλογής της, θα είναι πρώτη γυναίκα Πρόεδρος της Βουλής.

Σχολιάζοντας την αιτιολογία του Αβέρωφ Νεοφύτου, από τη μια πολίτες τάσσονται υπέρ λέγοντας ότι ήρθε ο καιρός να δούμε μια γυναίκα στο τιμόνι της Βουλής, ιδιαίτερα μετά τη νέα μείωση στη γυναικεία αντιπροσώπευση στα βουλευτικά έδρανα. Από την άλλη, λένε ότι η επιλογή πρέπει να είναι καθαρά αξιοκρατική και να μην λαμβάνεται υπόψη το φύλο του ατόμου, χωρίς ωστόσο να γίνονται σχόλια για το ήθος και την αξία της Αννίτας Δημητρίου, κάθε άλλο, υποστηρίζοντας το έργο της. 

Σε μια εποχή λοιπόν που η Κύπρος βρίσκεται στον πάτο της εκπροσώπησης από γυναίκες, έχοντας ένα από τα χαμηλότερα ποσοστά στην Ευρωπη και μόλις 8 γυναίκες στο δυναμικό της νέας Βουλής, είναι ή όχι ο καιρός να δούμε μια γυναίκα να βρίσκεται στην κορυφή της “πυραμίδας” των νομοθετών;

Απευθυνθήκαμε στην εμπειρογνώμονα σε θέματα φύλου και συνιδρύτρια της πρωτοβουλίας “Unlocking Female Leadership” Άννα Κουκκίδη-Προκοπίου για το σχόλιο της αναφορικά με τον αναβρασμό των τελευταίων ωρών αλλά και την αντικειμενική άποψή της επί του θέματος.

Μετά την πρώτη γυναικεία υποψηφιότητα για την Προεδρία της Βουλής και τις δηλώσεις Αβέρωφ Νεοφύτου ότι είναι καιρός να σπάσουμε αυτό το στερεότυπο, προέκυψαν πολλά σχόλια και αντιδράσεις, υπέρ και κατά. Πως σχολιάζετε;

Πιστεύω ότι ήταν αναμενόμενο ότι θα προκαλούνταν τέτοιου είδους αντιδράσεις, αφενός, γιατί υπάρχει μια γενικότερη απαξίωση και δυσπιστία ανάμεσα στους πολίτες για τις προθέσεις των πολιτικών στη χώρα μας σήμερα (κάτι που φάνηκε μέσα και από το εκλογικό αποτελέσμα) και αφετέρου, γιατί ο ίδιος ο κ. Νεοφύτου δεν έχει δώσει μέχρι σήμερα απτά δείγματα γραφής ότι τον ενδιέφερε ιδιαίτερα το θέμα της ισότητας των φύλων. Μέχρι πρόσφατα, παραδείγματος χάριν, δήλωνε σε συνέδριο, δημόσια, ότι δεν έβρισκε τίποτε μεμπτό στο να μην υπάρχει έστω και μια γυναίκα ευρωβουλευτής που να εκπροσωπεί τη χώρα μας. Ομολογουμένως, όμως, είτε κάποιος στηρίζει είτε όχι τον κ. Νεοφύτου, οφείλει να παραδεκτεί ότι η πρόταση του για την υποψηφιότητα Αννίτας Δημητρίου όντως αποτελεί κίνηση ματ και θα πρόσθετα κιόλας ότι αποδεικνύει ακόμη μια φορά την πολιτική του οξυδέρκεια. Ενώ είχε ήδη αρχίσει να προβάλλεται η πιθανότητα υποψηφιότητας της Χριστιάνας Ερωτοκρίτου, εκ μέρους του ΔΗΚΟ, ο κ. Αβέρωφ έδρασε γρήγορα και καθοριστικά, θέτοντας την υποψηφιότητα της κ. Δημητρίου ως μια κίνηση προς την πρόοδο και την αλλαγή.

 Άλλοι λένε ότι δεν πρέπει να επικεντρωνόμαστε στο φύλο, άλλοι ότι μόνο επισημαίνοντας το πρόβλημα της γυναικείας εκπροσώπησης στη Βουλή μπορούμε να φέρουμε αλλαγή, στο ίδιο δηλαδή σκεπτικό με την ποσόστωση. Τι ισχύει;

Για να υπάρξει αλλαγή, πρέπει να υπάρχει τουλάχιστον μια κριτική μάζα ατόμων της τάξης του 30% που να είναι έτοιμα να την θέσουν και να την εφαρμόσουν σε  μια ομάδα λήψεως αποφάσεων. Αυτό έχει αποδειχτεί μέσα από πολλές έρευνες που έχουν γίνει- εξού και η κίνηση ” The 30% club” της οποίας ηγούνται σημαντικές γυναίκες στο εξωτερικό, που παλεύει ακριβώς για αυτό το συγκεκριμένο στόχο ως το μίνιμουμ κριτήριο για την τροχιοδρόμηση αλλαγών σε κοινωνικό, οικονομικό και πολιτικό επίπεδο. Άρα, μια μόνο γυναίκα σε ένα σημαντικό πόστο δεν φέρνει την άνοιξη. Το γεγονός ότι η γυναικεία εκπροσώπηση στην κυπριακή βουλή οπισθοδρομεί με τα χρόνια είναι τρομακτικό. Ο μισός πληθυσμός εκπροσωπείται με μια αντιπροσώπευση του 14%. Σε μια χώρα όπου το σύνταγμα διέπεται από εθνοτική ποσώστωση μεταξύ Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων από το 1960, μου κάνει τρομερή εντύπωση γιατί οποιεσδήποτε προτάσεις για ισότιμη ποσόστωση για την παρουσία έκαστου φύλου στα κέντρα λήψεως αποφάσεων κρίνεται πολλές φορές ακόμα και ως αντισυνταγματική. Ενώ, παράλληλα, όλα τα σχέδια για μια μελλοντική λύση του κυπριακού προβλήματος βασίζονται και πάλι στην (ετεροβαρή) ποσόστωση μεταξύ των δύο κοινοτήτων!

Είναι τελικά καιρός να δούμε μια γυναίκα ως Πρόεδρο της Βουλής; Ποιος ο λόγος;

Οπωσδήποτε! Από το 1960 μέχρι σήμερα, δεν είναι δυνατόν να μην υπήρξε μια ικανή γυναίκα να αναλάβει αυτή τη θέση!  Τα στερεότυπα μπορούν να αλλάξουν όταν έχουμε γυναίκες πρότυπα σε θέσεις εξουσίας, οι  οποίες να μπορούν να καταστούν σημεία αναφοράς για τις νεότερες γενιές. Και επειδή η συζήτηση αυτή ξεκίνησε με αφορμή την Αννίτα Δημητρίου, εγώ θα ήθελα να τονίσω τα εξής. Πρώτο, η Αννίτα εκλέγηκε και στις δύο θητείες της πρώτη σε σταυρούς προτίμησης. Να θυμίσω ότι την πρώτη φορά δέκτηκε απίστευτο bullying για να αποσυρθεί από το ψηφοδέλτιο του ΔΗΣΥ εις χάρη άλλου υποψηφίου και δέκτηκε μάλιστα και ειρωνικά σχόλια περί καλλιστείων. Στο σαρκασμό που αντιμετώπισε και στις τότε απαιτήσεις από άλλους υποψήφιους για παραγκωνισμό της, η ίδια έχει αντιπαραβάλει την πολιτική της πορεία και θεωρώ ότι δικαιώθηκε, χωρίς η ίδια να τηρήσει οποιαδήποτε στάση μικροπρέπειας και απαξίωσης προς αυτούς που τη λοιδωρούσαν. Αυτό το πιστώθηκε θετικά. Δεύτερο, η πρώτη θητεία της στη Βουλή, όπου εκτελούσε και τον απαιτητικό ρόλο του Γραμματέα, μπορεί να κριθεί ως πετυχημένη. Τρίτο, η αντίληψη όσων έχουν συνεργαστεί μαζί της είναι ότι πρόκειται για ένα άτομο δραστήριο, εργατικό, διεκπεραιωτικό, αποτελεσματικό, με σεβασμό προς το εκλογικό σώμα. Τέταρτο, η ίδια συμπεριφέρεται με ακεραιότητα και αξιοπρέπεια, χωρίς να υπάρχουν γκρίζες σκιές γύρω από το όνομα της. Δύσκολα, θα μπορούσε να προτείνει ο Αβέρωφ Νεοφύτου, ή ο οποιοσδήποτε πολιτικός αρχηγός, μια γυναίκα για μια τόσο νευραλγική θέση αν δεν ήταν άξια. Δεν έχω παρά να της ευχηθώ κάθε επιτυχία. Όσο κι αν δεν συμβαδίζουμε πολιτικά, τη σέβομαι και την εκτιμώ και πιστεύω ότι πολλοί άλλοι νιώθουν ακριβώς το ίδιο.