Του Νίκου Γεωργίου, Επαρχιακού Γραμματέα ΔΗΣΥ Αμμοχώστου

Θυμηθείτε τις αντιδράσεις, όταν μας έλεγαν κάποτε οι Τούρκοι πολιτικοί, ότι το Κυπριακό λύθηκε το 1974 και πως πρέπει να συμβιβαστούμε με τα δεδομένα που δημιούργησε η εισβολή. Θυμηθείτε τον Ντενκτάς, που μας κουνούσε το δάκτυλο λέγοντάς μας ότι το παράνομο μόρφωμα κάποια μέρα θα αποκτήσει υπόσταση και διεθνή αναγνώριση. Θυμηθείτε το δράμα των προσφύγων, των οικογενειών των αγνοουμένων και των πεσόντων, τον αγώνα των εγκλωβισμένων, τις πορείες των γυναικών και τις αντικατοχικές εκδηλώσεις των νέων μας. Αλλά και τις εκστρατείες διαφώτισης στο εξωτερικό, τις υποσχέσεις για μια ελεύθερη πατρίδα. Την επίκληση των δικαίων και των δικαιωμάτων, της ευθύνης και του πατριωτισμού.

Τις τελευταίες μέρες ακούγεται ολοένα και πιο έντονα το σύνθημα «καλύτερα εμείς απ’ εδώ και εκείνοι απ’ εκεί». Και δυστυχώς, δεν ακούγεται μόνο από τον κ. Τατάρ και τους εκλεκτούς της Άγκυρας στα Κατεχόμενα. Ακούγεται και εντός της ελληνοκυπριακής κοινότητας. Μια εξέλιξη που θλίβει και σοκάρει. Ασφαλώς, ο καθένας έχει το δικαίωμα της άποψής του. Αλλά την ίδια ώρα, όπως υπάρχει ο λόγος, υπάρχει και ο αντίλογος.

Αυτό που φαίνεται να μην λαμβάνει υπόψη η συγκεκριμένη σχολή σκέψης, είναι τους κινδύνους και το δυσβάστακτο κόστος της διχοτόμησης. Τη διαιώνιση της παρουσίας του τουρκικού στρατού, την οριστική και αμετάκλητη τουρκοποίηση του 37% του εδάφους της Κύπρου. Την οριστική απώλεια των περιουσιών των προσφύγων, την αναγνώριση και νομιμοποίηση των τετελεσμένων της εισβολής. Το ότι θα έχουμε σκληρό σύνορο με την Τουρκία, χωρίς Ειρηνευτική Δύναμη στο νησί. Την ίδια ώρα, η δημογραφική αλλοίωση των κατεχομένων θα συνεχιστεί, ενώ θα ενταθούν οι προσπάθειες των Τ/κ να ανακτήσουν τις περιουσίες τους στις ελεύθερες περιοχές. Περισσότεροι Τ/κ θα επιλέγουν να ζήσουν στις ελεύθερες περιοχές, σε αντίθεση με τους Ελληνοκύπριους πρόσφυγες, εφόσον το ευρωπαϊκό κεκτημένο δεν θα εφαρμόζεται στα κατεχόμενα. Τέλος, οι συσχετισμοί ισχύος θα εντείνουν το αίσθημα της ανασφάλειας με αρνητικό αντίκτυπο και στην οικονομική δραστηριότητα.

Γι’ αυτά και άλλα πολλά πρέπει να λύσουμε το Κυπριακό. Πρώτα απ’ όλα για να απαλλάξουμε τη χώρα μας από τα τετελεσμένα της εισβολής. Για να φύγει ο κατοχικός στρατός και να δώσουμε ξανά το δικαίωμα στους πρόσφυγες να αξιοποιήσουν τις περιουσίες τους. Αλλά και για να πάει η Κύπρος μας μπροστά. Για να την ελευθερώσουμε από τις αναπαραστάσεις του παρελθόντος. Της βίας, του πολέμου και του ξεριζωμού. Για να σταματήσουμε να είμαστε κράτος υπό ομηρία, πένθους και μιζέριας. Για να απαλλαγούμε από όσα μας στερούν την ειρηνική σκέψη και τη δημιουργία. Για τις επόμενες γενιές των Κυπρίων που αξίζουν κάτι καλύτερο από τα συρματοπλέγματα και τους στρατούς κατοχής. Για το Βαρώσι, τη Μεσαορία, την Καρπασία, τη Μόρφου και την κατεχόμενη γη που μας περιμένει. Την οποία δεν θέλουμε να την αγναντεύουμε εξ αποστάσεως. Ούτε να τη θρηνούμε επί των ερειπίων. Θέλουμε να ζήσουμε και να δημιουργήσουμε εκεί.

Η διαχρονική θέση του Δημοκρατικού Συναγερμού από την ίδρυσή του ήταν και παραμένει η επιδίωξη εξεύρεσης λύσης του Κυπριακού στο συμφωνημένο πλαίσιο της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας. Τα δύο κράτη δεν συνιστούν τίποτα άλλο παρά νομιμοποίηση της κατοχής και δεν μπορούν με κανένα τρόπο να γίνουν αποδεκτά, ούτε να διασφαλίσουν την επιβίωση του Κυπριακού Ελληνισμού στη γη του. Τέτοιες θέσεις δεν ήταν και δεν θα μπορούσαν ποτέ να είναι επιλογή του Δημοκρατικού Συναγερμού, της παράταξης που έδωσε διαχρονικά και συνεχίζει να δίνει μάχες για την απελευθέρωση και επανένωση του τόπου.

Μοναδική ρεαλιστική επιλογή είναι η λύση του Κυπριακού. Εθνικός μας στόχος είναι η ανατροπή των κατοχικών δεδομένων και όχι η νομιμοποίησή τους. Αυτή θα είναι και η μεγαλύτερη μεταρρύθμιση, που θα οδηγήσει τα πράγματα προς τα εμπρός, θα ανατρέψει κατεστημένα και θα χαράξει νέους δρόμους για τον τόπο και τη νέα γενιά.