Μια νέα, αυτή τη φορά διπλή και εν πολλοίς σύνθετη εκλογική μάχη θα κληθούν να δώσουν τα κόμματα τον ερχόμενο Ιούνιο. Οι εκλογές της τοπικής αυτοδιοίκησης, που θα σημάνουν και την έναρξη της μεταρρύθμισης, όπως επίσης και οι ευρωεκλογές, θα διεξαχθούν παράλληλα και αυτό συνιστά μια τεράστια οργανωτική πρόκληση για τις ηγεσίες των κομμάτων.

Στον ΔΗΣΥ η εσωστρέφεια που προκάλεσε το αποτυχημένο αποτέλεσμα στις προεδρικές εκλογές συντηρείται και κατά καιρούς ανατροφοδοτείται συνεπεία αντιδράσεων που σημειώνονται με διάφορες αφορμές. Η Αννίτα Δημητρίου σηκώνει τεράστιο βάρος στους ώμους της και καλείται να φέρει σε πέρας την πρώτη εκλογική αποστολή με επιτυχία. Αν τα καταφέρει να διατηρήσει τον ΔΗΣΥ πρώτο κόμμα, μάλλον θα επέλθει ηρεμία. Σε διαφορετική περίπτωση, δηλώνει και η ίδια πια πως κάποιοι την περιμένουν στη γωνία. Δέχεται έντονη κριτική από στελέχη, σε μια παράταξη που εξακολουθεί να βιώνει τη διχόνοια που επικράτησε στην προεκλογική εκστρατεία των Προεδρικών εκλογών. Κάποιοι απαιτούν πιο αυστηρή αντιπολίτευση στην κυβέρνηση Νίκου Χριστοδουλίδη, ως επίσης και τιμωρία των Συναγερμικών που τον υποστήριξαν. Απαιτούν αποκλεισμό τους από το κόμμα. Το πως θα καταφέρει να ισορροπήσει ανάμεσα στην πικρία και τις εκδικητικές τάσεις που εξακολουθούν να υπάρχουν και την ανάγκη διατήρησης της πρωτιάς, μένει να διαφανεί.

Η νέα ηγεσία του ΑΚΕΛ κατάφερε να φτάσει σε ένα αξιοπρεπές αποτέλεσμα στις προηγούμενες Προεδρικές εκλογές. Επί των ημερών του Στέφανου Στεφάνου φαίνεται να έχει γίνει κατανοητό πως το ΑΚΕΛ από μόνο του δεν μπορεί να φτάσει σε εκλογικές νίκες. Ως εκ τούτου η προσπάθεια εστιάζει στην αξιοποίηση της δυναμικής των προεδρικών εκλογών, με διεμβόλιση ενός ευρύτερου προοδευτικού ακροατηρίου. Για να γίνει αυτό χρειάζονται υπερβάσεις ως προς τις επιλογές των προσώπων. Τρανό παράδειγμα είναι η διαφαινόμενη στήριξη του Χαράλαμπου Προύντζου στη Δημαρχία της Λευκωσίας. Ένας άνθρωπος που προέρχεται από την φιλελεύθερη δεξιά, με προοδευτικές όμως απόψεις, που θα μπορούσε να σταθεί ως εναλλακτική επιλογή απέναντι στον Νίκο Τορναρίτη. Φυσικά η διαπίστωση πως το ΑΚΕΛ από μόνο του δύσκολα κερδίζει, θα πρέπει να προβληματίζει την Εζεκία Παπαϊωάννου, αφού αυτό φαίνεται να συνδέεται με το γεγονός ότι κάποιες θέσεις του κόμματος δεν βρίσκουν έρεισμα στην ευρύτερη κοινωνία. Ως εκ τούτου το στοίχημα της ανανέωσης, φαίνεται να έχει ακόμα αρκετή δουλειά για να γίνει πράξη.

Ούτε και το ΔΗΚΟ όμως μπορεί να αισθάνεται ιδιαίτερα άνετα στην παρούσα συγκυρία. Δημοσκοπήσεις που είδαν το φως της δημοσιότητας δείχνουν πως οι φυγόκεντρες τάσεις από τον ΔΗΣΥ προς το ΕΛΑΜ θέτουν σε αμφισβήτηση την 3η θέση που διατηρεί διαχρονικά το κόμμα και μακροπρόθεσμα ίσως και τον ρυθμιστικό ρόλο. Στο κόμμα του Νικόλα Παπαδόπουλου φαίνεται επίσης να έχει δημιουργηθεί η αντίληψη πως κάποιες από τις αστοχίες της κυβέρνησης έχουν αρνητικό αντίχτυπο στους ψηφοφόρους του κόμματος δημιουργώντας σε διαφορετικές περιπτώσεις δυσφορία. Σε επίπεδο δημοτικών εκλογών, το ΔΗΚΟ είναι αναγκασμένο να συνεργαστεί τόσο με τον ΔΗΣΥ όσο και με το ΑΚΕΛ προκειμένου να καταγράψει νίκες, ωστόσο το ζητούμενο είναι να διατηρήσει την έδρα του το κόμμα στην Ευρωβουλή όπως επίσης και τα ποσοστά του στις βουλευτικές εκλογές.

Το ΕΛΑΜ αξιοποιώντας την κατάσταση στον ΔΗΣΥ, αλλά και το δύσκολο ζήτημα του μεταναστευτικού που φέρνει σε δύσκολη θέση όλα τα υπόλοιπα κόμματα, καταφέρνει να κεφαλαιοποιεί ποσοστά και να ανεβάζει συνεχώς τη δυναμική του. Η εποχή όπου εθεωρείτο ένα περιθωριακό κόμμα έχει παρέλθει, αφού καθιερώθηκε στο κοινοβούλιο, ενώ σε αντίθεση με το παρελθόν εύκολα οι υποστηρικτές του πλέον δηλώνουν δημόσια τη στήριξη τους.

Σε αρνητική τροχιά φαίνεται την ίδια στιγμή να βρίσκεται η ΕΔΕΚ. Το κόμμα του Μαρίνου Σιζόπουλου δύσκολα όπως όλα δείχνουν θα καταφέρει αυτή τη φορά να κερδίσει έδρα στην Ευρωβουλή. Με σημαντική μερίδα στελεχών να έχουν αποχωρήσει οι επικείμενες εκλογές αποκτούν καθοριστικό χαρακτήρα για το μέλλον του κόμματος. Εξίσου δύσκολη είναι άλλωστε η διπλή εκλογική μάχη και για την ΔΗΠΑ αλλά και για τη νέα ηγεσία των Οικολόγων.