Επικοινωνιακά τεχνάσματα στην κυβέρνηση αποδίδει ο Εκτελεστικός Διευθυντής του Ινστιτούτου «Γλαύκος Κληρίδης» Μιχάλης Σοφοκλέους, αναφορικά με την παρεέμβαση του Προέδρου της Δημοκρατίας Νίκου Χριστοδουλίδη, αναφορικά με τη διαχείριση διαφόρων υποθέσεων όπως η ανάγκη για παροχή συνοδού στον μικρό Αντώνη και τον δικαστικό αγώνα που δίνει η χαροκαμένη οικογένεια του 26χρονου εθνοφρουρού Θανάση Νικολάου. Μιλώντας στην εκπομπή Alpha Ενημέρωση, ο κύριος Σοφοκλέους ανέφερε ότι οι παρεμβάσεις του Προέδρου της Δημοκρατίας υπονομεύουν την αξιοπιστία των Υπουργών.
Advertisement«Από την ημέρα σχηματισμού αυτή της κυβέρνησης, ήταν φανερό ότι έγινε για να μην υπάρχουν προσωπικότητες πέραν αυτού και 2-3 άλλες. Άρα επέλεξε να είναι αυτός η προσωπικότητα και όχι κάποιος άλλος και υπάρχει μια διαφορά από τις κυβερνήσεις του Νίκου Αναστασιάδη που υπήρχαν πολλές προσωπικότητες. Μια κυβέρνηση χρειάζεται να παρεμβαίνει εκεί όπου οι περιπτώσεις είναι μοναδικές. Ένας Πρόεδρος όμως, πρέπει να κάνει πολιτικές. Εδώ έχουμε μια περίπτωση ρουσφετιού από τον Πρόεδρο, που έχει πάρει τον συνοδό με την πιο λανθασμένη διαδικασία, με προεδρικό ρουσφέτι που χειροκροτεί πολλής κόσμος. Στην περίπτωση του μικρού Αντώνη έχουμε πολλά παιδιά που αντιμετωπίζουν παρόμοια προβλήματα. Και αντί να κάνουμε μια πολιτική για να πάρουν όλα τα παιδιά και να λύσουμε το πρόβλημα, κάνουμε επικοινωνιακή πολιτική που είναι μάλιστα και πολύ κακό παράδειγμα με τον τρόπο που έγινε, που αποτελεί μνημείο αναξιοπιστίας. Ο Αντώνης σήμερα έχει συνοδό, κάποιο άλλο παιδί όχι.»
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Φιλοξενούμενος στην ίδια εκπομπή, ο Επίκουρος Καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης του Πανεπιστημίου Λευκωσίας Γιάννος Κατσουρίδης ανέδειξε την ανάγκη διαχρονικής και ισότιμης στήριξης του κράτους απέναντι σε όλους τους πολίτες και επεξήγησε τον θεσμικό του ρόλο.
«Τέτοια φαινόμενα μεμονωμένων παρεμβάσεων τα έχουμε δει από πολλούς Προέδρους και από πολλούς Υπουργούς και βουλευτές, για σκοπούς άλλους και όχι επίλυσης ενός προβλήματος. Όλα αυτά εντάσσονται είτε σε ένα πλαίσιο μιας φιλανθρωπίας που δεν θα έπρεπε να υπάρχει ή μιας αποσπασματικής λύσης προβλημάτων που δεν έχει καμία σχέση με τη δόμηση και λειτουργία ενός σύγχρονου κράτους, φιλελεύθερο και ευρωπαϊκό. Είναι άκρως αναποτελεσματικές λογικές που ενισχύουν το αίσθημα των πολιτών για πολλά μέτρα και πολλά σταθμά. Δεν μπορεί η όποια κοινωνική παροχή και η επίλυση ενός δίκαιου αιτήματος, να εξαρτάται από τον θόρυβο που μπορεί να προβληθεί στα ΜΜΕ ή στα ΜΚΔ. Σε κοινωνίες όπως στην Κύπρο, δυστυχώς το πελατειακό κράτος είναι κληρονομιά του παρελθόντος.»
