Ο Πρόεδρος του Κινήματος Οικολόγων – Συνεργασία Πολιτών Χαράλαμπος Θεοπέμπτου κάλεσε την Κυβέρνηση να δώσει σημασία στα αιτήματα των στρατιωτών που το ’74 ήταν 18, 19 και 20 χρονών και οι οποίοι σήμερα είναι πλέον συνταξιούχοι και «να δοθούν σύντομα λύσεις γιατί ο χρόνος λιγοστεύει».

«Οι στρατιώτες που το ’74 ήταν 18, 19 και 20 χρονών είναι σήμερα πλέον συνταξιούχοι έχουν οργανωθεί σε σύνδεσμο και έχουν μια σειρά από αιτήματα που πρέπει να ικανοποιηθούν το συντομότερο, γιατί δεν έχουν ακόμη πολλά χρόνια ζωής μπροστά τους», είπε ο κ. Θεοπέμπτου, στην ομιλία του στην Ολομέλεια της Βουλής για την καταδίκη του πραξικοπήματος και της εισβολής.

Αναφερόμενος σε μερικά από τα αιτήματα του συνδέσμου, ο Πρόεδρος των Οικολόγων είπε ότι «λόγω των πολύχρονων κακουχιών αντιμετωπίζουν πολλά κοινά ιατρικά προβλήματα και ζητούν ιατροφαρμακευτική και ιδιαίτερα ψυχολογική περίθαλψη», ενώ ανέφερε πως «για όσες ηλικίες υπηρετούσαν τότε τη θητεία τους να απαλειφθεί το 12% από τις συντάξεις τους».

Είπε ακόμη ότι «για ορισμένους το τιμητικό επίδομα που παίρνουν είναι €5 ενώ άλλοι μπορεί να παίρνουν περισσότερα» και «χρειάζεται να αυξηθεί το ποσό και να γίνεται πιο δίκαιη κατανομή».

Επίσης, ανέφερε ότι ζητούν μια αναγνώριση από την πολιτεία όπως π.χ. ένα μετάλλιο ή ένα δίπλωμα.

Επιπλέον, ο κ. Θεοπέμπτου είπε ότι «ένα πράγμα που βοήθησε στο να έχουμε αγνοούμενους ήταν και το ότι τότε δεν είχαμε μεταλλική ταυτότητα στο λαιμό».

«Μια μεταλλική ταυτότητα που θα άντεχε σε μια μάχη, ούτως ώστε αν σκοτωνόταν κάποιος κοντά σου, να μπορείς να πάρεις την ταυτότητα για απόδειξη του ποιος ήταν», πρόσθεσε.

Ανέφερε επίσης ότι μετά την κατάπαυση πυρός, «κανένας δεν μας ρώτησε για οτιδήποτε πληροφορίες, τι έγινε, αν σκοτώθηκε κάποιος κοντά μας και ποιος ήταν κ.λπ.».

Ο κ. Θεοπέμπτου είπε ακόμη ότι θα ήταν και ο ίδιος ανάμεσα στους αγνοούμενους ή τους νεκρούς, αλλά είναι ακόμη ζωντανός γιατί δυο στρατιώτες του έσωσαν τότε τη ζωή.

Ο Πρόεδρος του Κινήματος Οικολόγων αναφέρθηκε και σε προσωπικές του εμπειρίες ως στρατιώτης το 1974 στον Πενταδάκτυλο για την αντιμετώπιση των Τούρκων εισβολέων και πρόσθεσε πως τα αναφέρει «όλα αυτά για να αντιληφθούν όλοι, ότι οι στρατιώτες που υπηρέτησαν τότε έκαναν ότι μπορούσαν να αντιμετωπίσουν τους εισβολείς», αλλά «τα προβλήματα όμως που αντιμετώπιζαν ήταν πολλά».

Συγκεκριμένα, ανέφερε ότι «δεν έφερναν ποτέ φαγητό, σπάνια μεταφέρναν ασθενείς από το πεδίο της μάχης στο νοσοκομείο, ο εξοπλισμός ήταν του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου και οι Τούρκοι ήταν πολλοί, με άρτιο εξοπλισμό, άρματα, πυροβολικό, οχήματα και μαχητικά και βομβαρδιστικά αεροπλάνα».