Η επιλογή του πότε ένας αθλητής θα σταματήσει την καριέρα του, δεν ανήκει στην… κυβέρνηση και στο ασφαλιστικό σύστημα της χώρας ! Τις περισσότερες φορές μάλιστα δεν ανήκει καν στον εργοδότη του εν λόγω παίκτη. Η απόφαση θα παρθεί σχεδόν εξ ολοκλήρου από τον αθλητή. Έλα όμως που δεν είναι καθόλου εύκολο να το αποφασίσει κάποιος. Όπως σε όλα τα πράγματα στην ζωή, απαιτείται σωστό timing, συναίσθηση των δυνατοτήτων και ρεαλισμό. Ο Νούνο Μοράις ζύγισε την κατάσταση και κατά την άποψη μου, πήρε την σωστή απόφαση. Έπραξε ορθά, την ώρα που ένα πολύ διασημότερος συνάδελφος του, δεν λέει να χωνέψει πως έδω και χρόνια επιβαλλόταν να μας αποχαιρετίσει. Ο λόγος για τον Τζίτζι Μπουφόν, που στα 41 αποφεύγει όπως ο διάολος το λιβάνι την σύνταξη και συνεχίζει στην Γιουβέντους από την οποία θα ανακοινωθεί τις προσεχής ώρες.Μπουφόν και Μοράις, λοιπόν με τον σπουδαίο Πορτογάλο, να φτάνει στον σταυροδρόμι που βρέθηκε και ο τεράστιος Ιταλός και να ακολουθεί μια εντελώς διαφορετική διαδρομή, την σωστή επαναλαμβάνω κατά την ταπεινή μου γνώμη. Ο ΑΠΟΕΛ συνέβαλε στην προστασία της υστεροφημίας του αρχηγού του κάτι που αποδέχθηκε, κατάλαβε και σεβάστηκε και ο ίδιος. Η ιστορία έκλεισε όμορφα και όπως αρμόζει στην περίσταση, ανοίγοντας παράλληλα ένα άλλο κεφάλαιο στην σχέση του ποδοσφαιριστή με την ομάδα της καρδιάς του. Ένα κεφάλαιο που θαρρώ κάνει πιο ισχυρούς και δυνατούς του δεσμούς ανάμεσα στο σύλλογο και στον Νούνο. Ο εμβληματικός αρχηγός του ΑΠΟΕΛ, δεν ήθελε να δώσει δικαίωμα στην κριτική και να επιτρέψει σε κάποιους να τον λοιδορήσουν. Δεν ήθελε να γκρεμίσει το μύθο του και φρόντισε να μας αφήσει να τον θυμόμαστε στην ακμή του. Σαν άρχοντα και πρωταθλητή, δηλαδή. Η ζωή ενός αθλητή είναι το γήπεδο, δεν μπορείς εύκολα να του ζητήσεις να την απαρνηθεί επειδή δεν παίζει πια στο κορυφαίο επίπεδο που βρισκόταν κάποτε. Μπορείς όμως να του δώσεις να καταλάβει, πως έχει την ικανότητα να προσφέρει από άλλο πόστο, χωρίς να ταλαιπωρεί εαυτόν, συμπαίκτες και ομάδα.
Είναι απλά θλιβερό για ένα τελευταίο παχυλό συμβόλαιο να διασύρεις τη φήμη σου και να γκρεμίζεις ότι έχεις χτίσει με κόπο, ιδρώτα και αίμα. Ο Μοράις έχει αποδείξει πως ανήκει δικαίως στους καλύτερους, έγραψε ιστορία στην Κύπρο και στον ΑΠΟΕΛ και έχοντας κερδίσει τα πάντα σκέφτηκε σοφά και βρήκε την ιδανική στιγμή για να κρεμάσει τα παπούτσια του. Ο Τζίτζι Μπουφόν αντίθετα συνεχίζει. Λες και του έλειψαν τα λεφτά και η δόξα. Θα μπορούσε να γίνει πρόεδρος της Γιουβέντους, πρόεδρος της UEFA, ακόμα και πρωθυπουργός της Ιταλίας, ωστόσο επιμένει να πιστεύει πως είναι ακόμα 30αρης… Έλα όμως που δεν είναι και φαίνεται… Θα σας περιγράψω μια φάση τον περασμένο Απρίλιο σε ματς της Παρί Σεν Ζερμέν στο πρωτάθλημα Γαλλίας. Ο Μπουφόν έπαιξε σαν λίμπερο για να γλιτώσει την Παρί σε μία φάση κόντρα στην Ναντ, αλλά στη συνέχεια έκανε το ακατανόητο.Αντί για να γυρίσει γρήγορα στην εστία του, πήγε να παίξει σαν δεξί μπακ, η ομάδα του έκανε λάθος και ο ίδιος πήγε να δεχθεί γκολ από το κέντρο.Πέρασαν τα χρόνια Τζίτζι και με όλο τον σεβασμό και την αγάπη, πάρε παράδειγμα από την Κύπρο και κάντο όπως ο Νούνο Μοράις.
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
