Yπάρχει  μια απορία , ένα ερώτημα που πάντα με βασανίζει σε ότι έχει να κάνει με το ποδόσφαιρο. Γιατί ενώ οι μαύροι ποδοσφαιριστές έχουν γράψει με χρυσά γράμματα το όνομα τους στην ιστορία της στρογγυλής θέας, δεν υπάρχει ούτε ένας μαύρος προπονητής που θα μνημονεύουμε;

Για την ακρίβεια, δεν υπάρχουν μαύροι προπονητές. Και δεν είναι μόνο το ποδόσφαιρο καθώς η ”εξαφάνιση” τους αφορά πολλά ομαδικά σπορ. Mόνο το NBA ξεφεύγει από τον κανόνα με αρκετές ομάδες να τους εμπιστεύονται την θέση του head coach.

Πέρα από τον Ράικαρντ, τον Γκούλιτ , τον άντε και τον Γάλλο τον Κομπουαρέ, που τον πιθανώς τον θυμόμαστε επειδή το όνομα του έπαιξε ένα φεγγάρι για τον Ολυμπιακό Πειραιώς ή τον Μακελελέ που πρόσφατα ανέλαβε την Ούπεν , ομάδα πρώτης κατηγορίας στο Βέλγιο, αλήθεια σας έρχεται κανείς άλλος στο μυαλό;

Κάντε τον συλλογισμό και μετά βεβαιότητας σας λέω πως τα ονόματα που θα ξεπηδήσουν δεν θα αριθμούν ούτε την παλάμη του ενός χεριού. Τι γίνεται λοιπόν; Είναι αυτό μιας μορφής ρατσισμός ή οι μαύροι γενικά δεν το ”έχουν” με την προπονητική; Είναι ανίκανοι να βρεθούν σε επιτελικό πόστο; Η καριέρα στην προπονητική είναι σχεδόν αποκλειστικό προνόμιο των λευκών;

Ψάχνοντας το θέμα μέσω μιας ”βόλτας” στο διαδίκτυο, έπεσα πάνω σε μια πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη, που δόθηκε πριν από λίγα χρόνια, η οποία σε μεγάλο βαθμό μου έδωσε ικανοποιητικές απαντήσεις.

Ο Κρίς Ράμσει, που ήταν προπονητής της ΚΠΡ και ο μοναδικός μαύρος ομάδας της Premier League, παραδέχθηκε πως υπάρχει ρατσισμός και πως το χρώμα του δέρματος , του δίνει λιγότερες πιθανότητες για δουλειά πάνω στον τομέα του.

Ο παλιός άσος της Λίβερπουλ Τζόν Μπάρνς λέει πως απ τη στιγμή που κάποιος μαύρος απολυθεί είναι δυσκολότερο να ξαναβρεί δουλειά ενώ ο Λες Φέρντιναντ, ακόμη ένας άσος του παρελθόντος, τονίζει πως οι ομάδες δεν μπαίνουν καν σε διαδικασία να πάρουν συνέντευξη από έναν μαύρο που διεκδικεί την θέση. Από την στιγμή που και οι ίδιοι γνωρίζουν εκ των προτέρων την κατάληξη, έχουν σταματήσει να ονειρεύονται πως μπορούν να τα καταφέρουν και σε αυτό το επίπεδο. Αλήθεια πόσο άσχημο και τραγικό είναι το γεγονός να σου στερούν το όνειρο.

Στα 92 επαγγελματικά clubs στην Αγγλία αυτή την στιγμή μόλις 3 απασχολούν μαύρο προπονητή. Ο Κρίς Χάτον στην Μπράιτον, ο Κιθ Κέρλ στην Καρλάϊλ και ο Τζίμι Φλόιντ Χάσελμπαινκ στην Νορθάμπτον.

Tα  ίδια ακριβώς συμβαίνουν και στην Αμερική αλλά γενικότερα και στην Ευρώπη. Στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, το 2002, ο πρόεδρος της λίγκας του NFL,o Ντάν Ρούνει , που ήταν και ιδιοκτήτης της ομάδας του Πίτσμπουργκ, θέσπισε ένα νόμο, όπου στο πλαίσιο των ίσων ευκαιριών για όλους, ανεξαρτήτως φυλής και χρώματος, οι ομάδες του Αμερικανικού ποδοσφαίρου θα πρέπει να παίρνουν συνέντευξη από τουλάχιστον ένα άτομο που ανήκει σε κάποια μειονότητα, όταν προκύπτει κενή θέση για προπονητή ή γενικό διευθυντή. Αυτό ονομάστηκε ο ”κανόνας του Ρούνει” που στην πράξη όμως δεν βρίσκει ιδιαίτερη εφαρμογή. Οι ομάδες απλά τον ακολουθούν ως διαδικασία για να μην έχουν  κυρώσεις, ωστόσο εννιά στις δέκα φορές προτιμούν κάποιον λευκό για τη θέση. Κοινώς για τα μάτια του κόσμου που λέμε και στην Ελλάδας. Το ίδιο συμβαίνει και στο μπέιζμπολ ενώ για το χόκει που είναι κατ εξοχήν άθλημα της λευκής φυλής δεν το συζητάμε.

Ρατσισμός, στερεότυπο, ταμπού, μια κλειστή κάστα επαγγέλματος που προωθεί μόνο όσους έχουν λευκό χρώμα δέρματος;  Ένας άγραφος νόμος- ντροπή για τον αθλητισμό και την κοινωνία σε ευρύτερο πλαίσιο, που κρίνει ανεπαρκείς όσους δεν έχουν γεννηθεί λευκοί; Ότι και να συμβαίνει πρέπει να αλλάξει και σύντομα μάλιστα. Χάνει ο ίδιος ο αθλητισμός από τις φυλετικές διακρίσεις  καθώς στερείται των γνώσεων και των ικανοτήτων τεράστιων ανθρώπων του ποδοσφαίρου, που η προσφορά τους στο άθλημα από άλλο μετερίζι, θα ήταν ανεκτίμητη. Πόσοι και πόσοι σπουδαίοι-μαύροι- ποδοσφαιριστές, που σταμάτησαν την ενεργό δράση δεν θα μπορούσαν να δοκιμαστούν καταρχήν και στην συνέχεια να μεταλαμπαδεύσουν την γνώση τους και την εμπειρία τους από την θέση του coach;

Στην χαραυγή του 2000 ρωτήθηκε ο φοβερός και τρομερός Τσαρλς Μπάρκλει τι σημαίνει για αυτόν το millennium. ” Το millennium για εμένα , σημαίνει πως ο κορυφαίος γκολφέρ του κόσμου είναι μαύρος, ο Τάιγκερ Γούντς και πως ο καλύτερος ράπερ του πλανήτη είναι λευκός, ο Έμινεμ΄΄, είπε ο παλαίμαχος σταρ του ΝΒΑ.

Και σύντομα ο καλύτερος προπονητής ποδοσφαίρου να είναι μαύρος, θα σημειώσω  αγαπητέ σερ Τσάρλς.