Ο Γκάρι Λίνεκερ σε μια παράφραση για να προσαρμοστεί στα κυπριακά δεδομένα, θα έλεγε πως στο όμορφο νησί της Μεσογείου γίνεται ένα πρωτάθλημα που συμμετέχουν 12, 14, 16 ( όσες ομάδες θέλετε τελικά ) και στο τέλος τον τίτλο τον παίρνει ο ΑΠΟΕΛ.
H αμετάβλητη Παγκύπρια αλήθεια. Οι γαλαζοκίτρινοι ότι και να γίνει δεν χάνουν το πρωτάθλημα, είτε γιατί είναι καλύτεροι, είτε γιατί δεν μπορούν οι άλλοι. Χάνουν μάχες, πληγώνονται, αλλά παραμένουν καθιστοί στον θρόνο τους και φωνάζουν με στεντόρια φωνή στους σφαιτεριστές ”μολών λαβέ”. Ελάτε να το πάρετε αν μπορείτε. Η ιστορία δείχνει ότι οι άλλοι μέχρι στιγμής δεν μπορούν…
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Ξένοι διαιτητές στο Πάφος-ΑΠΟΕΛ, συνδυασμός σε άλλα τρία
Κουν: «Απολαμβάνω την πίεση»
Φέτος όμως τι έγινε ; Ήταν απλά καλύτερος ο ΑΠΟΕΛ, οι δεν μπορούσαν οι αντίπαλοι του να τον συναγωνιστούν; Το αποτέλεσμα της πρόωρης στέψης είναι συνδυασμός και των δυο μαζί.Οι γαλαζοκίτρινοι της Λευκωσίας που τείνουν να γίνουν μόνιμοι πρωταθλητές, είχαν το ποιοτικότερο ρόστερ, μπολιασμένο με τις παλιές καραβάνες που έχουν εθιστεί στον πρωταθλητισμό και έχουν πάθει υπερ-κούπωση !
Θέμα ποιότητας, μετάλλου, χαρακτήρα νικητή και καρδιάς πρωταθλητή. Εκεί που έδειχναν να χάνουν τον κόσμο από τα πόδια τους, να βιώνουν πρωτόγνωρες κατάστασεις με ταπεινωτικό ευρωπαικό αποκλεισμό, έχοντας ταυτόγχρονα δεχθεί … εσωτερικές σφαλιάρες τύπου Δόξας, αντί αποδυναμωθούν, στο τέλος βγήκαν πιο δυνατοί.Ενισχύθηκαν τον Ιανουάριο, διαχειρίστηκαν τις πολλές κρίσεις που βρέθηκαν στο διάβα τους, κρατώντας την ψυχραιμία τους και την πίστη τους. Όλα αυτά τα πιστώνεται ο Πάολο Τραμετσάνι. Ο Ιταλός κρινόμενος εκ του αποτελέσματος πέτυχε.
Δεν ξέρω αν είναι ο σούπερ προπονητής που θα μείνει χρόνια στον Αρχάγγελο και θα μνημονεύουν το όνομα του, είμαι σίγουρος όμως πως είναι δίκαιος με τους παίκτες του, βάζει πάνω από όλους την ομάδα και όταν χρειαστεί δεν διστάζει να πάρει αποφάσεις. Αυτός ο τεχνικός παίρνει την ευθύνη, το δείχνει και το δηλώνει χωρίς να του το… βγάλεις με το τσιγκέλι.
Πάμε τώρα και στους άλλους. Στον Απόλλωνα δηλαδή, γιατί η Ομόνοια βρέθηκε σε φάση restart, η Ανόρθωση έζησε καταστάσεις διάλυσης, η ΑΕΚ ξύπνησε αργά και η ΑΕΛ όπως αποδείχθηκε δεν μπορούσε να κάνει την τεράστια υπέρβαση.
Ο Απόλλωνας για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά φτάνει στην βρύση και δεν πίνει νερό. Πλήρωσε τα λάθη του Ιανουαρίου, άδειασε το ρεζερβουάρ του από τις διαδρομές στην Ευρώπη αλλά επί της ουσίας τίποτα από αυτά δεν ήταν η αιτία της αποτυχίας. Όταν τα ματς- τίτλου στην πλειονότητα τους τα χάνεις με κάτω τα χέρια, δεν φταίει ούτε η κούραση, ούτε οι απουσίες.
Αυτοί οι παράμετροι είναι πολύ σημαντικοί και παίζουν σίγουρα ρόλο, ωστόσο το μέγα πρόβλημα που ταλανίζει τους γαλάζιους, έγκειται στον παράγοντα ψυχολογία.Τόσο απλά, χωρίς αναλύσεις επί αναλύσεων.Ο Απόλλωνας δεν είχε πίστη πως μπορεί να πάρει τον τίτλο σε μεγαλύτερο βαθμό από όσο ο ΑΠΟΕΛ είχε πίστη ότι δεν θα τον χάσει.
Το δεν μπορώ ενδόμυχα κυρίευσε το θέλω και το νίκησε. Τείνω να πιστέψω πως η ομάδα του Σοφρώνη Αυγουστή έχασε περισσότερο από τον εαυτό της και τα παιχνίδια του μυάλου της, παρά από τον ΑΠΟΕΛ. Το δείχνουν οι εμφανίσεις της και τα αποτελέσματα της όταν αντίκρυζε στο γήπεδο τους γαλαζοκίτρινους, στα παιχνίδια που ήξερε πως θα έκριναν την χρονιά.
Όταν ο Απόλλωνας καταφέρει να ξεπεράσει το ψυχολογικό θα καταφέρει να πάρει και το πρωτάθλημα. Είναι κρίμα, όλοι να θεωρούν δικαίως πως παίζεις την καλύτερη μπάλα τα δυο τελευταία χρόνια, αλλά στο τέλος της ημέρας να σου μένει η ταμπέλα του loser.
