Από τη δεκαετία του 2000 έχει πάρει τα πάνω της, ελέω και της άφιξης του Ρομάν Αμπραμόβιτς. Σύμφωνοι. Ωστόσο, η Τσέλσι δεν ήρθε… ουρανοκατέβατη στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο, μιας και έχει σημαντική προϊστορία.

Τόσο οι «μπλε», όσο και η Μάντσεστερ Σίτι, θεωρούνται «νεόπλουτες» ομάδες. Η αλήθεια είναι, όμως, ότι η ευρωπαϊκή παρουσία των Λονδρέζων είναι σαφέστατα καλύτερη από αυτή των «πολιτών».

Κούπα στον Πειραιά

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Η πρώτη φορά που η Τσέλσι αγωνιζόταν σε ευρωπαϊκό τελικό ήταν το 1971, ένα μόλις χρόνο μετά την κατάκτηση του Κυπέλλου Κυπελλούχων από τη Μάντσεστερ Σίτι. Οι «μπλε» έλαβαν μέρος στην ίδια διοργάνωση (είχαν πάρει το Κύπελλο Αγγλίας το 1970 σε «διπλό» αγώνα κόντρα στη Λιντς) κι έπρεπε να περάσουν τέσσερα εμπόδια για να φτάσουν στον τελικό. Το πρώτο ήταν κόντρα στον Άρη Θεσσαλονίκης, τον οποίο απέκλεισαν με συνολικό σκορ 6-2 (1-1 εκτός και 5-1 εντός). Ακολούθησαν οι προκρίσεις επί των ΤΣΣΚΑ Σόφιας (1-0 εντός και 1-0 εκτός) και Μπριζ (ήττα με 2-0 εκτός και νίκη με 4-0 εντός στην παράταση), για να αντιμετωπίσουν στα ημιτελικά την κάτοχο του τροπαίου, Μάντσεστερ Σίτι. Οι Λονδρέζοι με δύο νίκες με το ίδιο σκορ (1-0), πέρασαν στον τελικό, εκεί όπου ήρθαν αντιμέτωποι με τη Ρεάλ Μαδρίτης σε ελλαδικό έδαφος και συγκεκριμένα στο -τότε- στάδιο «Γ. Καραϊσκάκης».

Η Τσέλσι χρειάστηκε δύο παιχνίδια για να πάρει το τρόπαιο. Το πρώτο, που έγινε στις 19 Μαΐου του 1971, έληξε 1-1, με τον Όσγκουντ να ανοίγει το σκορ στο 56′ και τον Θόκο να ισοφαρίζει στις καθυστερήσεις για τους «μερένγκες». Το δεύτερο διεξήχθη μόλις δύο ημέρες αργότερα, με τους «μπλε» να επικρατούν με 2-1. Ντέμπσι (33′) και Όσγκουντ (39′) έβαλαν μπροστά του Λονδρέζους, με τον Φλέιτας να μειώνει στο 75′.

Ωστόσο, αυτό δεν είναι το μοναδικό Κύπελλο Κυπελλούχων για τους Άγγλους. Τη σεζόν 1997/98, απέκλεισαν τις Σλόβαν Μπρατισλάβας, Τρόμσο, Μπέτις και Βιτσέντζα κι αντιμετώπισαν στον τελικό της Στοκχόλμης τη Στουτγάρδη. Χάρη σε τέρμα του Τζόλα στο 71′, η Τσέλσι κατέκτησε το δεύτερό της ευρωπαϊκό τρόπαιο.

Την ίδια χρονιά, ήρθε και το πρώτο ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ, εκεί όπου με γκολ του Πογέτ, οι Λονδρέζοι κέρδισαν με 1-0 τη Ρεάλ Μαδρίτης.

Με τη… δεύτερη

Υπάρχει μια… τρελή σύμπτωση με την Τσέλσι και την παρουσία της σε τελικούς Τσάμπιονς Λιγκ: και τις τρεις φορές που διεκδικούσε το μεγάλο τρόπαιο, είχε αλλάξει προπονητή μέσα στη χρονιά!

Η πρώτη έγινε τη σεζόν 2007/08. Ο Ρομάν Αμπραμόβιτς έδειξε την πόρτα της εξόδου στον Ζοζέ Μουρίνιο, εξαιτίας της πτωτικής πορείας της ομάδας στο πρωτάθλημα. Ο Ισραηλινός, Αβραάμ Γκραντ ανέλαβε ως υπηρεσιακός και με έναν… μαγικό τρόπο, έφτασε μέχρι τη Μόσχα. Περνώντας ως πρώτη από τη φάση των ομίλων κόντρα σε Σάλκε, Ρόζενμποργκ και Βαλένθια κι αποκλείοντας στα νοκ άουτ κατά σειρά τον Ολυμπιακό, τη Φενέρμπαχτσε και τη Λίβερπουλ, πήρε το εισιτήριο για τον μεγάλο τελικό στο παλιό «Λουζνίκι», κόντρα στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.

Ο Κριστιάνο Ρονάλντο άνοιξε το σκορ με φοβερή κεφαλιά στο 26′, με τον Λάμπαρντ να ισοφαρίζει πριν το ημίχρονο. Το 1-1 έμεινε μέχρι το τέλος της κανονικής διάρκειας, αλλά και της παράτασης κι έτσι οι δύο ομάδες οδηγήθηκαν στα πέναλτι. Ο Τζον Τέρι είχε την ευκαιρία να χαρίσει το τρόπαιο στην Τσέλσι, ωστόσο γλίστρησε κι αστόχησε, με τον Φαν ντερ Σαρ να πιάνει και την εκτέλεση του Ανελκά. Ο πρώτος τελικός χάθηκε…

Όμως, τη δεύτερη φορά, τα πράγματα πήγαν πολύ καλύτερα. Πάλι με αλλαγή προπονητή (Ντι Ματέο αντί Βίλας Μπόας), οι Λονδρέζοι έφτασαν τη σεζόν 2011/12 στον τελικό του Μονάχου, κόντρα στη Μπάγερν που έπαιζε μέσα στην έδρα της. Τη βραδιά της 19ης Μαΐου του 2012, ο Πετρ Τσεχ κρατούσε για 83 λεπτά ανέπαφη την εστία του, μέχρι που ο Τόμας Μίλερ άνοιξε το σκορ για τους Βαυαρούς. Ο σπουδαίος Ντιντιέ Ντρογκμπά ισοφάρισε στο 88′ κι έστειλε το ματς στην παράταση, με τον Τσεχ να αποκρούει πέναλτι του Ρόμπεν στην παράταση. Έτσι, οι δύο ομάδες πήγαν στην παράταση. Ο Μάτα αστόχησε στην πρώτη εκτέλεση για τους «μπλε», όμως το ίδιο έπραξαν οι Όλιτς και Σβαϊνστάιγκερ στην τέταρτη και πέμπτη αντίστοιχα. Έτσι, ο Ντρογκμπά άρπαξε την ευκαιρία από τα μαλλιά, ευστοχώντας και χαρίζοντας το πρώτο Τσάμπιονς Λιγκ στην Τσέλσι.

Τα δύο Γιουρόπα

Το ίδιο καλοκαίρι, οι Λονδρέζοι αποφάσισαν να μονιμοποιήσουν τον Ντι Ματέο, όμως λίγους μήνες αργότερα τον απέλυσαν, αφού η ομάδα δεν κατάφερε να περάσει από τη φάση των ομίλων (ήρθε τρίτη πίσω από Γιουβέντους και Σαχτάρ), συνεχίζοντας στο Γιουρόπα Λιγκ. Τα πράγματα, ωστόσο, μόνο καλύτερα πήγαν. Ο Ράφα Μπενίτεθ ανέλαβε την τεχνική ηγεσία και οι «μπλε» έφτασαν μέχρι τον τελικό (αποκλείοντας Σπάρτα Πράγας, Στεάουα, Ρουμπίν Καζάν και Βασιλεία), εκεί όπου το βράδυ της 15ης Μαΐου στο Άμστερνταμ, αντιμετώπισαν τη Μπενφίκα. Ο Τόρες έβαλε μπροστά τους Άγγλους στο 60′, οκτώ λεπτά αργότερα ο Όσκαρ Καρντόσο ισοφάρισε με πέναλτι, για να δώσει τη νίκη και το τρόπαιο στην Τσέλσι ο Ιβάνοβιτς με κεφαλιά στο τρίτο λεπτό των καθυστερήσεων.

Ο δεύτερος τελικός έγινε έξι χρόνια αργότερα, όμως αυτή τη φορά δε χρειάστηκε να γίνει αλλαγή προπονητή. Με τον Μαουρίτσιο Σάρι στον πάγκο τους, «μπλε» άρχισαν από τη φάση των ομίλων του Γιουρόπα, τερματίζοντας πρώτοι κόντρα σε ΜΠΑΤΕ Μπορίσοφ, Βίντι και ΠΑΟΚ, ενώ για να φτάσουν στον τελικό, έπρεπε να αποκλείσουν κατά σειρά τις Μάλμε, Ντινάμο Κιέβου, Σλάβια Πράγας και Άιντραχτ Φρανκφούρτης.

Το ημερολόγιο έγραφε 29 Μαΐου του 2019, όταν στο Μπακού έγινε ο… λονδρέζικος «εμφύλιος» ανάμεσα σε Τσέλσι και Άρσεναλ. Στο πρώτο ημίχρονο, οι δύο ομάδες έμειναν στο 0-0, όμως από το 49′ μέχρι το 65′ οι «μπλε» πέτυχαν τρία τέρματα. Ο Ιγουόμπι μείωσε στο 69′, όμως ο Αζάρ στο 72′ διαμόρφωσε το τελικό 4-1.

Πηγή φωτό: uefa.com